To 1987, Γκάλης και Γιαννάκης παραμέρισαν τις όποιες διαφορές είχαν εκτός παρκέ και έδωσαν τα πάντα, ώστε η Εθνική μπάσκετ να πραγματοποιήσει μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών και να σηκώσει το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιό της.
Απέναντι σε μεγαθήρια όπως η ΕΣΣΔ, η Γιουγκοσλαβία, η Ισπανία και η Ιταλία, είχε αντιπαρατάξει πέραν της μπασκετικής αξίας της, μια πρωτοφανή συσπείρωση κι ένα οικογενειακό κλίμα, το οποίο ξεκινούσε από την τότε κυβέρνηση, την ΕΟΚ, μέχρι τον φροντιστή της ομάδας.
Το ίδιο συνέβη και το 1989 στο Ζάγκρεμπ, όπου η ελληνική ομάδα βρέθηκε ξανά στον τελικό· μια τεράστια επιτυχία η οποία έχει «θαφτεί» από τη κατάκτηση του τροπαίου του ’87.
Το ’94 στο Παγκόσμιο και πάνω στην αλλαγή… φρουράς δύο γενεών, η Εθνική αποκλείστηκε από τη Dream Team στον ημιτελικό και είχε εξαιρετικές θέσεις στους Ολυμπιακούς του ’96 και στα Ευρωμπάσκετ του ’95, ’97 και στο Παγκόσμιο του ’98.
Το 2005, υπό την καθοδήγηση του Παναγιώτη Γιαννάκη κατέκτησε το 2ο ευρωπαϊκό τρόπαιό της και έναν χρόνο μετά έγραψε το έπος της Σαϊτάμα στο Παγκόσμιο, όπου απέκλεισε τις πανίσχυρες ΗΠΑ στον ημιτελικό και το 2009 κτέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας, κλείνοντας έναν μεγάλο κύκλο διακρίσεων και παρουσίας στα υψηλά πατώματα του παγκοσμίου μπάσκετ.
Εκτοτε, η αγαπημένη Εθνική, ψάχνει να βρει τη χαμένη ταυτότητά της. Στο περσινό Ευρωμπάσκετ ο πήχης είχε ανέβει πολύ ψηλά, καθώς η Ελλάδα κατέβασε μια ομάδα η οποία έμοιαζε η πιο ανταγωνιστική των τελευταίων ετών. Παρόλα αυτά, σε έναν… τρελό προημιτελικό απέναντι στη Γερμανία, ήρθε ο πικρός αποκλεισμός και τα απόνερα αυτού, έδειξαν ότι πίσω από τα φώτα, το κλίμα δεν ήταν αυτό που έπρεπε.
Και αντί αυτός ο αποκλεισμός να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι, να βρούμε πιο στοχευμένο τρόπο αξιοποίησης του Γιάννη, να μην είμαστε τόσο προβλέψιμοι και στατικοί στο σετ παιχνίδι, να πάμε πανέτοιμοι στη Μανίλα και διαβασμένοι, ετοιμαζόμαστε να δώσουμε το παρών σε ένα μεγάλο ραντεβού, με σημαντικές απώλειες και… μουρμούρα.
Οι απουσίες των Σλούκα, Ντόρσεϊ και Καλάθη, η άρον άρον ελληνοποίηση του Γουόκαπ, οι ψίθυροι που ακολούθησαν και η αμφίβολη συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο, δημιουργούν πλήθος ερωτημάτων τα οποία ζητούν απαντήσεις.
Η Εθνική δείχνει ξαφνικά να μην αποτελεί πόλο έλξης. Τουλάχιστον για κάποιους. Φταίει η νέα εποχή όπου κάποιοι αθλητές κοιτούν πρωτίστως τα συμβόλαια με τις ομάδες τους και τους χορηγούς; Φταίει η ΕΟΚ που δεν έχει -ενδεχομένως- φροντίσει να ενισχύσει τη φλόγα που πρέπει να υπάρχει αναμμένη όταν καλείται ένας παίκτης στην Εθνική; Φταίει ο ομοσπονδιακός προπονητής και πιθανοί χειρισμοί του;
Η ελληνική ομάδα καλείται να ταξιδέψει στη Μανίλα σε μερικές ημέρες χωρίς τα βασικά πλέι μέικερ της, χωρίς καθαρόαιμο σούτινγκ γκαρντ, με έναν «άσο» ο οποίος θα φορέσει για πρώτη φορά τη γαλανόλευκη φανέλα, τον Μήτογλου που βρίσκεται σε αγωνιστική απραξία πολλούς μήνες και με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να βρίσκεται με το ένα πόδι εντός παρκέ και με το άλλο εκτός.
Σε ομάδες ειδικών συνθηκών όπως οι Εθνικές, σε ομάδες δηλαδή όπου όλα πρέπει να γίνουν στοχευμένα, πολύ γρήγορα και με υψηλό αίσθημα του καθήκοντος, η Ελλάδα δείχνει να μένει πίσω. Η εικόνα της μοιάζει συγκεχυμένη, οι απώλειές της είναι σοβαρές σε κομβικά σημεία και αν τελικά ο Γιάννης δεν τα καταφέρει, τότε η Εθνική θα πάει για μία τεράστια υπέρβαση στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Στο ερώτημα «γιατί φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο;», θα πρέπει τόσο η ΕΟΚ, όσο και ο Δ. Ιτούδης να βρουν την πραγματική αιτία του προβλήματος και αν προλαβαίνουν να πατήσουν το κουμπί της γενικής ανασύνταξης. Διότι, η Εθνική δεν έχει μπροστά της μόνο το Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά πιθανότατα και το Προολυμπιακό τουρνουά του ’24.
Δίχως φλόγα και αγωνιστικές εγγυήσεις, καμία ομάδα δεν διακρίθηκε ποτέ. Πόσο μάλλον μία Εθνική…
Και θα είναι κρίμα να χαθούν διακρίσεις από μια τόσο ελπιδοφόρα «φουρνιά» παικτών. Οι Νέοι έδειξαν πριν από λίγες ημέρες στο Ηράκλειο ότι κάτι καλό έρχεται από πίσω, όμως η ελπίδα από την πραγματικότητα απέχουν πολύ.
