Πολλά μπορούν να ειπωθούν και να γραφούν για την εμβληματική φυσιογνωμία του Φραντς Μπεκενμπάουερ.
Υπάρχει όμως μια εικόνα που ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 1970, ανάμεσα σε Ιταλία και Γερμανία, ο οποίος έχει ψηφιστεί ως το πιο «έντονο» ματς στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο «Κάιζερ» έδειξε τι σημαίνει αυταπάρνηση, αγάπη για τη φανέλα και την ομάδα.
Στο 67ο λεπτό του παιχνιδιού, με την Ιταλία να προηγείται με 1-0, η Γερμανία είναι στην επίθεση και ο Μπεκενμπάουερ άρχισε μία από τις γνωστές επελάσεις του, επιχειρώντας να πατήσει στην αντίπαλη άμυνα.
Ο Μπούρνιτς, όμως, δεν θα τον αφήσει, ξαπλώνοντάς τον στο έδαφος. Και την ώρα που οι συμπαίκτες του διαμαρτύρονταν επειδή ζητούσαν πέναλτι αντί για φάουλ, αυτός υπέφερε και σφάδαζε από τον πόνο. Λογικό. Εξάρθρωση ώμου ήταν η διάγνωση του ιατρικού τιμ και αυτό υπό φυσιολογικές συνθήκες θα σήμαινε αποχώρηση και επίσκεψη στο νοσοκομείο.
Οχι εκείνη την ημέρα όμως και όχι για τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο οποίος έδωσε εντολή να του δέσουν το χέρι και συνέχισε έτσι μέχρι και το 120′, αφού ο ημιτελικός πήγε στην παράταση.
Επαιξε με αφόρητους πόνους και παρά την ήττα της Γερμανίας, κέρδισε το χειροκρότημα ακόμα και από τους αντιπάλους του για την αυταπάρνησή του.
Η φωτογραφία του με το χέρι του δεμένο έκανε τον γύρο του κόσμου και τοποθέτησε τον Φραντς Μπεκενμπάουερ από πολύ νωρίς στη λίστα με τους κορυφαίους όλων των εποχών. Τέσσερα χρόνια αργότερα οδήγησε ως αρχηγός τη Δυτική Γερμανία στη νίκη με 2-1 επί της μεγάλης Ολλανδίας του Γιόχαν Κρόιφ, στον τελικό του Μονάχου και στην κατάκτηση του τροπαίου, ενώ ως προπονητής της ενωμένης, πλέον, Γερμανίας πανηγύρισε τον παγκόσμιο τίτλο στο Μουντιάλ του 1990 στα γήπεδα της Ιταλίας και μάλιστα απέναντι στην Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα, με 1-0.
Ο «Κάιζερ» δεν ήταν ένας απλός κεντρικός αμυντικός, αλλά μια ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα κάτι που αποτυπώθηκε και στην ψηφοφορία της IFFHS όταν και αναδείχθηκε τρίτος καλύτερος παίκτης του 20ού αιώνα μετά τους Πελέ και Γιόχαν Κρόιφ.
Γιος ανώτερου ανώτερου ταχυδρομικού υπαλλήλου γεννήθηκε ουσιαστικά στα συντρίμμια της Γερμανίας μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το… μικρόβιο του ποδοσφαίρου το πήρε από τον θείο του που αγωνιζόταν με τη φανέλα της Μπάγερν. Ο ίδιος όμως στην αρχή προτίμησε να αγωνιστεί με τη Μόναχο 1860.
Ο υποβιβασμός και η κόντρα του με έναν συμπαίκτη του τον οδήγησαν στην ομάδα νέων της Μπάγερν και πλέον το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Ο νεαρός Φραντς μόλις είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει το επάγγελμα του ασφαλιστή και να κυνηγήσει το όνειρό του να γίνει ποδοσφαιριστής.
Το 1964 πήρε προαγωγή για την ανδρική ομάδα όπου και έμεινε για 14 ολόκληρα χρόνια. Εκανε το ντεμπούτο του στις 6 Ιουνίου του 1964 σε αγώνα με αντίπαλο τη Ζανκτ Πάουλι, όπου και σκόραρε στην αναμέτρηση για τα πλέι οφ ανόδου (νίκη με 4–0). Στην πρώτη του σεζόν στη Regionalliga Süd (τότε η δεύτερη κατηγορία στη Γερμανία) 1964–65, η ομάδα κέρδισε το πρωτάθλημα και τελικά ανέβηκε στην Μπουντεσλίγκα.
Η άφιξή του στην Μπάγερν σήμανε ουσιαστικά την είσοδο της ομάδας στην πιο λαμπρή της εποχή και την καθιέρωσή της μεταξύ των μεγαλύτερων συλλόγων της Ευρώπης. Με τον «Κάιζερ» οι Βαυαροί κατέκτησαν την Μπουντεσλίγκα συνεχόμενα από το 1972 έως το 1974 και το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1974, το 1975 και το 1976.
Αν και ξεκίνησε ως αμυντικό χαφ, η οπισθοχώρησή του στην άμυνα άλλαξε όχι μόνο την ιστορία της Γερμανίας και της Μπάγερν, αλλά και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου στο σύνολό του. Ηταν ένας ρόλος που δεν είχε αφομοιωθεί ακόμα από τους περισσότερους παίκτες και έτσι ο Μπεκενμπάουερ κατάφερε να τον φέρει στα δικά του μέτρα και να ταυτιστεί με αυτόν.
Ως πρώην χαφ ήταν άριστος χειριστής της μπάλας, εξαιρετικά πειθαρχημένος, με ιδιαίτερα επιτυχημένες μεταβιβάσεις σε απόσταση ακόμα και 40 μέτρων με μεγάλη ακρίβεια και χωρίς ενέργειες με ρίσκο.
Η ψυχραιμία του ήταν από τα πιο χαρακτηριστικά του τρόπου παιχνιδιού του. Λόγω του αρχοντικού στιλ, της κυριαρχίας του και της παρουσίας του στον αγωνιστικό χώρο, ονομάστηκε Der Kaiser («Ο Αυτοκράτορας»).
Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο τον περιέγραψε ως εξής: «Διέταζε και την επίθεση και την άμυνα με αρχοντιά: στην άμυνα τίποτα δεν του ξέφυγε, ούτε μια μπαλιά, ούτε μια μύγα, ούτε ένα κουνούπι μπορούσε να περάσει. Και όταν διέσχιζε το γήπεδο ήταν σαν φωτιά».
Εκτός από τα όσα έκανε στο γήπεδο, ο Φραντς Μπεκενμπάουερ άφησε εξαιρετικό έργο και εκτός των τεσσάρων γραμμών. Δημιούργησε το «Ιδρυμα Φραντς Μπεκενμπάουερ» για να υποστηρίξει άτομα με αναπηρίες. Συμμετείχε επίσης στη δημιουργία της φιλανθρωπικής ομάδας ποδοσφαίρου του Αουγκσμπουργκ Datschiburger Kickers, η οποία στόχο έχει να συγκεντρώσει χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς.