Τα διαιτητικά λάθη, πολλά από τα οποία διαμόρφωσαν φέτος τα αποτελέσματα αγώνων, παραμένουν η πληγή του ελληνικού ποδοσφαίρου. ∆εν υπάρχει αγωνιστική του πρωταθλήματος, που να μην υπάρξουν διαμαρτυρίες. Και τις περισσότερες φορές, όχι άδικα.
Μέχρι την είσοδο του VAR στη διεξαγωγή ενός παιχνιδιού, υπήρχε η δικαιολογία του «ανθρώπινου λάθους», αφού και ο διαιτητής είχε το «δικαίωμα» να υποπέσει σε κάποια, όπως και οι παίκτες. «Ανθρωπος είναι κι αυτός», ήταν η καραμέλα…
Η οποία όμως τώρα… έλιωσε. Δεν υπάρχει πλέον αυτό το άλλοθι στις λανθασμένες και καταδικαστικές αποφάσεις των διαιτητών. Αλλωστε, αυτή θα έπρεπε να είχε εξαλειφθεί, από την ώρα που υπήρξε η επανάληψη με την τηλεοπτική εικόνα. Αλλά εντάξει, εκεί έβρισκαν οι αναλυτές τη γωνία της κάμερας.
Τώρα όμως, τέλος. Κάθε λανθασμένη απόφαση η οποία λαμβάνεται έπειτα από την τεχνολογική ανάλυση, δημιουργεί την υπόνοια πως μπορεί να ήταν εσκεμμένη. Και οι ευθύνες θα πρέπει να αναζητηθούν σε όσους χειρίζονται τα μηχανήματα.
Κι αν στον καταλογισμό ή όχι ενός πέναλτι ή μιας κόκκινης κάρτας την τελική απόφαση την έχει ο άρχοντας του αγώνα, για τις περίφημες πλέον γραμμές του οφσάιντ, για το «ναι ή όχι», αποφαίνονται αυτοί που κάθονται μπροστά στις κάμερες και τις τοποθετούν.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι, αν μπορούν αυτοί να «επηρεάσουν» την τεχνολογία, για να δείξει τη συμφέρουσα σ’ αυτούς εικόνα. Και απ’ ό,τι έχουμε δει, σε κάποιες περιπτώσεις, η απορία δεν είναι θεωρητική.