Τελευταία αγωνιστική του επαγγελματικού μας πρωταθλήματος ποδοσφαίρου που δεν θα υπάρχει κόσμος στις εξέδρες. Από την επόμενη οι φίλαθλοι επιστρέφουν, μέχρι… νεωτέρας. Γιατί είναι σίγουρο πως θα υπάρξουν πάλι βιαιότητες.
Και πώς να μην υπάρξουν, αφού δεν έγινε τίποτα το ουσιαστικό που να αποκλείει αυτή τη δυσοίωνη πρόβλεψη. Οι κάμερες υψηλής ευκρίνειας λένε πως θα λειτουργήσουν στα γήπεδα σε ένα μήνα, ενώ η εφαρμογή των ηλεκτρονικών εισιτηρίων ξεκινάει από τον Απρίλιο.
Αλλά και να εφαρμοστούν όλα όσα εξήγγειλε η πολιτεία, είναι βέβαιο πως δεν υπάρχει ελπίδα να εξαλειφθεί η βία εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, που πλέον δεν είναι οπαδική. Πηγάζει από αλλού και απλώς βρίσκει πρόσφορο έδαφος να εκδηλωθεί λόγω των όσων λέει και πράττει μερίδα παραγόντων.
Μήπως άλλαξε κάτι στις συμπεριφορές, δηλώσεις, απαντήσεις επί δηλώσεων, στις ανακοινώσεις που πυροδοτούν τη βία, λόγω της επιβολής του μέτρου «κεκλεισμένων των θυρών»; Αντιθέτως, όσο προχωράει το πρωτάθλημα και γίνεται πιο ανταγωνιστικό, τόσο εντείνονται οι αντιπαραθέσεις και τα «πολεμικά ανακοινωθέντα».
Η αιτία πάντα μία: Η διαιτησία, η οποία συνεχίζει να προκαλεί το κοινό αίσθημα. Αλλά ακόμα κι αν κάποιες αποφάσεις της δεν διαμόρφωσαν το αποτέλεσμα, «πρέπει να φωνάζουμε» για το… επόμενο παιχνίδι. Υπάρχει μέτρο, νόμος, ποινή που να σταματήσει αυτή την κατάσταση;
Σίγουρα ναι. Αλλά στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, και όχι μόνο, πάντα θα θέλει κάποιος, εκμεταλλευόμενος τις συγκυρίες, να βρίσκει τρόπο να επιβάλλει το «θέλω» του εκτός των γηπέδων. Και όσο αυτή η… παράδοση δεν μπορεί να σταματήσει, ο κύκλος της βίας δεν πρόκειται να κλείσει.