Τα περίπου 15 λεπτά που έπαιξε ο Ρόμπερτ Λιούμπιτσιτς κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης στο ντεμπούτο του στη Σούπερ Λιγκ 1, δεν ήταν αρκετά για να καταλάβουν οι οπαδοί της ΑΕΚ για ποιο λόγο είναι η δεύτερη πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία της ομάδας τους.
Και είναι πολύ πλούσια η ιστορία της Ενωσης, γραμμένη με τον ιδρώτα πολύ σπουδαίων ποδοσφαιριστών εδώ και σχεδόν 100 χρόνια, για να μην ξαφνιαστεί κανείς από την απόφαση να δοθούν κάτι παραπάνω από 4 εκατ. ευρώ για έναν 24χρονο Κροάτη ποδοσφαιριστή που αν τον έδειχνες σε φωτογραφία πριν γίνει ντόρος με τη μεταγραφή του, ελάχιστοι στην Ελλάδα θα μπορούσαν να τον αναγνωρίσουν.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τόσο πολλά λεφτά δεν δόθηκαν από την ΑΕΚ επειδή ο Λιούμπιτσιτς έχει ένα μαλλί… αφάνα, σαν τον Φελαϊνί! Η πλούσια κόμη του τον κάνει να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα στα παιχνίδια, μετά την απόφαση που πήρε ο ίδιος να αφήσει το μαλλί του να μακρύνει στη διάρκεια της καραντίνας. Του άρεσε, το κράτησε και από τότε έγινε το σήμα κατατεθέν του – όλοι τον αναγνωρίζουν εύκολα από την αφάνα του. Ούτε όλα όσα έχει κάνει μέχρι τώρα στη σχετικά σύντομη καριέρα του είναι ο λόγος που έπεσαν τόσα λεφτά στα πόδια του. Το βιογραφικό του, άλλωστε, δεν είναι πολύ βαρύ. Υπάρχουν πολλοί άλλοι ποδοσφαιριστές που στα 24 τους χρόνια έχουν πετύχει πολλά περισσότερα στην καριέρα τους.
Αυτό που προφανώς «αγόρασε» η ΑΕΚ με τη σύμφωνη γνώμη – προτροπή του Ματίας Αλμέιδα είναι η προοπτική που είδε στο πρόσωπό του. Ο Λιούμπιτσιτς είναι ένας ανερχόμενος ποδοσφαιριστής με σχετικά μικρή διαδρομή έως τώρα, αλλά με στοιχεία που δείχνουν ότι έχει μεγάλο δρόμο μπροστά του, με τεράστιες δυνατότητες εξέλιξης εάν συνεχίσει να δουλεύει με τους ίδιους ρυθμούς, σταθεί τυχερός με τους τραυματισμούς και του δείξει εμπιστοσύνη η ομάδα του.
Είναι κατ’ αρχάς πολυθεσίτης. Στα δύο παιχνίδια που έπαιξε εναντίον της ΑΕΚ το περασμένο καλοκαίρι στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, στο ένα αγωνίστηκε ως κεντρικός μέσος που είναι η κανονική του θέση και στο άλλο ως επιθετικός χαφ, σε πιο ελεύθερο ρόλο. Εχει γράψει όμως πολλές συμμετοχές σε υψηλό επίπεδο ως αριστερός μπακ, κάποιες λιγότερες ως αριστερός ή δεξιός μέσος. Ακόμα και σέντερ φορ έχει αγωνιστεί όταν κάποια στιγμή χρειάστηκε.
Ισορροπεί μεταξύ άμυνας και επίθεσης
Αν ρωτήσει κανείς τον Αλμέιδα γιατί τον επέλεξε ανάμεσα σε τόσους παίκτες και έπεισε τη διοίκηση να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τον αποκτήσει, θα ακούσει πολύ καλά λόγια για τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και την προσωπικότητά του. Τον εντυπωσίασαν η ωριμότητα, η σοβαρότητα και η ισορροπία που έχει το παιχνίδι του. Αμύνεται καλά και επιτίθεται το ίδιο καλά, χωρίς να χάνει τη θέση του, είναι ταχύς στα πόδια και στις αποφάσεις του, με μεγάλη ενέργεια στο παιχνίδι του, παίκτης που παίζει για την ομάδα και όχι μόνο για το συμβόλαιό του. Ο Αργεντινός τεχνικός τον «σκάναρε» στα δύο παιχνίδια των προκριματικών, τον παρακολούθησε στενά στη συνέχεια και πείστηκε ότι είναι παίκτης που μπορεί να κάνει τη διαφορά σε μια ομάδα με υψηλούς στόχους και ποιότητα όπως η ΑΕΚ.
Ο Λιούμπιτσιτς, άλλωστε, ήλθε στην Ελλάδα από την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και έχει πλούσιες ευρωπαϊκές παραστάσεις. Με τη φανέλα της έχει ήδη παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ, έχει ψηφιστεί MVP στο νικηφόρο παιχνίδι της με την Τσέλσι και έχει σκοράρει εναντίον της Σάλτσμπουργκ στην περασμένη διοργάνωση, στη φάση των ομίλων. Η Ντιναμό πλήρωσε περίπου 3 εκατ. ευρώ στη Ραπίντ Βιέννης για να τον αποκτήσει το καλοκαίρι του 2022 και στον σχεδόν ενάμιση χρόνο που φόρεσε τη φανέλα της, κατέγραψε 78 συμμετοχές σε επίσημα παιχνίδια, με 6 γκολ και 9 ασίστ, απολογισμός καλός για τη θέση που έπαιζε κυρίως.
Το τελευταίο διάστημα έχασε τη θέση του στην ενδεκάδα και αυτό το εκμεταλλεύτηκε η ΑΕΚ για να τον αποκτήσει. Ο Αλμέιδα τον ήθελε πολύ και έφερε τη διοίκηση της ομάδας στη δύσκολη θέση να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Λίγους μήνες νωρίτερα, η ΑΕΚ είχε αρνηθεί να παραστεί στο επίσημο γεύμα πριν τον αγώνα τους για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, λόγω των θλιβερών επεισοδίων που προκάλεσαν οι Κροάτες οπαδοί και στοίχισαν τη ζωή του 29χρονου Μιχάλη Κατσουρή. Η τεταμένη σχέση μεταξύ των δύο ομάδων παραλίγο να χαλάσει και τη μεταγραφή, καθώς οι οργανωμένοι οπαδοί της Ντιναμό πίεζαν ασφυκτικά μέχρι την τελευταία στιγμή για να μη γίνει, χωρίς να το πετύχουν τελικά.
Αργά αλλά σταθερά βήματα
Πριν από το πέρασμά του για ενάμιση χρόνο από το Ζάγκρεμπ, ο Λιούμπιτσιτς είχε κάνει μια εξαιρετική χρονιά στη Ραπίντ Βιέννης στην οποία ανήκε από μικρό παιδί, αλλά μόλις το καλοκαίρι του 2021 φόρεσε τη φανέλα της πρώτης ομάδας της, σε ηλικία 21 χρονών. Μέχρι τότε, αγωνιζόταν δανεικός για να «ψηθεί» στην χαμηλότερου επιπέδου Ζανκτ Πέλτεν, από την οποία δεν ήθελε και ο ίδιος να φύγει παρ’ ότι όσο αγωνίστηκε εκεί είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον πολλών ομάδων, κυρίως γερμανικών. Δεν θεωρούσε τον εαυτό του έτοιμο για ένα μεγαλύτερο βήμα σε τέτοια ηλικία και ας είχε χαρακτηριστεί από πολλούς «παιδί θαύμα». Επέλεξε να ανέβει με σταθερά βήματα αντί με άλματα, γι’ αυτό και αγωνίστηκε στη Ραπίντ μόνο όταν ένιωσε έτοιμος να σηκώσει το βάρος.
Στη Βιέννη δεν συναντήθηκε με τον κατά δύο χρόνια μεγαλύτερο αδελφό του, Ντέγιαν, τον οποίο την ίδια χρονιά που πήγε εκεί ο Ρόμπερτ, τον έδωσε με μεταγραφή η Ραπίντ στην Κολωνία, όπου υπήρξε συμπαίκτης του Λημνιού. Ο Ντέγιαν Λιούμπιτσιτς ήταν πάντα πρότυπο για τον μικρότερο αδελφό του και σωστά ή λάθος –αυτό θα φανεί στην πορεία– θεωρείται ο πιο ταλαντούχος γόνος αυτής της αθλητικής οικογένειας: ο πατέρας τους Ζόραν ήταν και εκείνος ποδοσφαιριστής και έπαιζε μπάλα ως το 2013 σε ηλικία 44 χρονών, σε επαγγελματικό μεν επίπεδο, αλλά αρκετά χαμηλότερο απ’ αυτό των παιδιών του.
Ο πατέρας φαν του Ερυθρού Αστέρα
Ο πατήρ Λιούμπιτσιτς ήταν μια ιδιάζουσα περίπτωση. Γεννημένος στην Κροατία με καταγωγή από την Βοσνία – Ερζεγοβίνη, ήταν φανατικός οπαδός του (μισητού για Κροάτες και Βόσνιους) Ερυθρού Αστέρα, σε σημείο να δώσει στα δύο παιδιά του τα ονόματα του (Ντέγιαν) Σαβίσεβιτς και του (Ρόμπερτ) Προσινέτσκι! Τη δεκαετία του 1990 έφυγε λόγω του εμφύλιου πολέμου στην Αυστρία όπου έκανε καριέρα και οικογένεια. Εκεί γεννήθηκαν και έζησαν τα δύο παιδιά του, εκεί κλότσησαν για πρώτη φορά τη μπάλα.
Ο Ντέγιαν νιώθει Αυστριακός και επέλεξε την εθνική Αυστρίας. Ο Ρόμπερτ αμφιταλαντεύτηκε, αλλά όταν ήρθε η ώρα να αποφασίσει, προτίμησε να τεθεί στη διάθεση της εθνικής Κροατίας και ας ήξερε ότι λόγω της τεράστιας ποιότητας που διαθέτει αυτή, δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση η κλήση του. Αυτός είναι και ο λόγος που ενώ διάλεξε ποδοσφαιρική ιθαγένεια πριν σχεδόν ένα χρόνο, ακόμα δεν έχει κληθεί στη μεγάλη εθνική, μια ομάδα που στα δύο τελευταία Παγκόσμια Κύπελλα έφτασε μέχρι τον τελικό και τον ημιτελικό. Παλαιότερα είχε αγωνιστεί κάποιες σκόρπιες φορές στις μικρότερες εθνικές της Κροατίας, αλλά ενώ είχε ακόμα το δικαίωμα να επιλέξει την Αυστρία που τον ήθελε πολύ και του το έδειξε με κάθε τρόπο, προτίμησε τον δρόμο της καρδιάς, έναν δρόμο πάντα πολύ πιο δύσκολο…