Ενάμιση μήνα μετά την απώλεια του Φραντς Μπεκενμπάουερ, το γερμανικό ποδόσφαιρο θρηνεί και τον Αντρέας Μπρέμε, τον ποδοσφαιριστή με το «κρύο αίμα» που υπέγραψε με ένα δικό του γκολ από την άσπρη βούλα του πέναλτι την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990 στην Ιταλία, απέναντι στη μεγάλη Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα.
Ο ξανθομάλλης αμυντικός με την εντυπωσιακή (για τη θέση του) σχέση με τα αντίπαλα δίκτυα, έφυγε από τη ζωή μόλις στα 63 του χρόνια, προδομένος από την καρδιά του και το βάρος μιας δύσκολης ζωής που υποχρεώθηκε να ζήσει μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας.
Η αδυναμία του να διαχειριστεί σωστά τα ουκ ολίγα χρήματα που έβγαλε στη διάρκεια της πλούσιας διαδρομής του στον χώρο του ποδοσφαίρου, τον κατέστρεψε οικονομικά και χρειάστηκε τη γενναιοδωρία κάποιων παλιών συμπαικτών και αντιπάλων του για να ζήσει με αξιοπρέπεια…
Οι πλούσιοι αριθμοί της καριέρας του Μπρέμε απεικονίζουν την ποδοσφαιρική του ποιότητα και τις μεγάλες επιτυχίες που έζησε μέσα στα γήπεδα. Επαιζε συνήθως αριστερός μπακ και πιο σπάνια αμυντικός μέσος, αλλά η θέση δεν περιόριζε το επιθετικό του ταλέντο.
Σε μια διαδρομή 15 χρόνων στο πιο υψηλό επίπεδο, πέτυχε σχεδόν τριψήφιο αριθμό γκολ σε επίσημα παιχνίδια, 8 εκ των οποίων με την εθνική Γερμανίας. Φόρεσε τη φανέλα της 86 φορές, μέλος μιας χρυσής γενιάς που έπαιξε σε τρεις μεγάλους τελικούς (Παγκόσμια Κύπελλα του 1986 στο Μεξικό και του 1990 στην Ιταλία – Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1992 στην Αγγλία), με κορμό σπουδαίους παίκτες όπως οι Ρουμενίγκε, Ματέους, Κλίνσμαν, Φέλερ, Εφενμπεργκ, Λιτμπάρσκι, Αουγκεντάλερ και πόσοι άλλοι…
Ο Μπρέμε ήταν ένας «ήρωας» στα μάτια των συμπατριωτών του γιατί πήρε το βάρος της εκτέλεσης του πέναλτι που χάρισε στα «πάντσερ» το Μουντιάλ του ’90 στη Ρώμη. Ηταν ο δεύτερος συνεχόμενος τελικός απέναντι στην Αργεντινή του Μαραντόνα και η πίεση για ρεβάνς τεράστια.
Η Γερμανία είχε χάσει το τρόπαιο 4 χρόνια νωρίτερα στο Μεξικό σε ένα συναρπαστικό τελικό που έληξε 3-2 και όλοι περίμεναν ότι επί ευρωπαϊκού εδάφους θα έπαιρνε το αίμα της πίσω. Ο τελικός ήταν κλειστός και ξεχείλιζε από άγχος, με τις δύο ομάδες να αναζητούν το τρίτο τους τρόπαιο στη διοργάνωση και να προσέχουν κάθε λεπτομέρεια για να μη μείνουν πίσω στο σκορ.
Η αποβολή του Μονζόν στα μισά του β’ ημιχρόνου έδωσε πλεονέκτημα στους Γερμανούς, αλλά γέννησε ακόμα μεγαλύτερη πίεση, καθώς οι Αργεντινοί κλείστηκαν πίσω με φανερό σκοπό να οδηγήσουν το παιχνίδι στη διαδικασία των πέναλτι. Δεν άντεξαν όμως.
Ο Μεξικανός διαιτητής έδωσε στα «πάντσερ» ένα πέναλτι τραβηγμένο από τα μαλλιά στο 85’ και όλοι περίμεναν να δουν τον Λόταρ Ματέους να πηγαίνει να το εκτελέσει. Οταν ο αρχηγός έκανε απρόσμενα στην άκρη, οι συμπαίκτες του κοίταζαν ο ένας τον άλλο, απρόθυμοι να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης.
Ο Μπρέμε τότε έκανε ένα βήμα μπροστά, έστησε την μπάλα, εκτέλεσε με παγωμένο βλέμμα και ευστόχησε, χαρίζοντας στη Γερμανία το τρόπαιο και στον ίδιο μια θέση στο Πάνθεον του γερμανικού ποδοσφαίρου!
Το γιατί δεν εκτέλεσε το πέναλτι ο Ματέους είναι μια ωραία ιστορία και τη διηγήθηκε ο ίδιος αργότερα: «Το 1988, στο ματς για το “αντίο” του Πλατινί στο ποδόσφαιρο, ήμουν στην ίδια ομάδα με τον Μαραντόνα. Στο γεύμα πριν το παιχνίδι, μου είπε ότι ξέχασε τα παπούτσια του. Του έδωσα τα δικά μου και όταν μου τα επέστρεψε μετά τον αγώνα, πρόσεξα ότι είχε δέσει τα κορδόνια με διαφορετικό τρόπο. Από εκείνη τη μέρα και μετά, φορούσα συνεχώς μόνο αυτά τα παπούτσια. Στον τελικό του ’90 μπήκα στο γήπεδο ξανά με τα παπούτσια που είχα δανείσει το ’88 στον Ντιέγκο. Είχαν φθαρεί πολύ, είχαν και κάποιες τρύπες. Δεν με ενοχλούσε αυτό, μέχρι που στο 35’ άνοιξαν και παραλίγο να φύγει όλη η σόλα. Στο ημίχρονο άλλαξα ζευγάρι. Φόρεσα ένα καινούριο, αλλά ήταν ένα μοντέλο που δεν ήξερα, γι’ αυτό και φοβήθηκα να εκτελέσω εγώ το πέναλτι στον τελικό»!
Λίγα χρόνια αργότερα, στο τελείωμα της καριέρας του, ο Μπρέμε έζησε άλλη μια μεγάλη στιγμή της καριέρας του. Είχε κατακτήσει πρωταθλήματα με τη βαριά φανέλα της Μπάγερν και της Ιντερ, αλλά στα μάτια του κανένα δεν είχε τη λάμψη αυτού που κατέκτησε στη δεύτερη θητεία του στην αγαπημένη του Καϊζερσλάουτερν, τη φανέλα της οποίας φόρεσε για 319 παιχνίδια σε δύο ξεχωριστές πενταετίες, στο ξεκίνημα και το τελείωμα της επαγγελματικής του καριέρας.
Η ιστορία αυτή έχει και λίγο άρωμα Ελλάδας. Λίγο πριν ολοκληρωθεί η περίοδος 1995/96, ο «δικός» μας Οτο Ρεχάγκελ απολύθηκε από τη διοίκηση της Μπάγερν για να μην οδηγήσει την ομάδα στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και καρπωθεί αυτός την επιτυχία της κατάκτησης του τροπαίου. Οι δύο πλευρές ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς και μια ενδεχόμενη επιτυχία, που ήλθε τελικά, θα έκανε δύσκολη την απομάκρυνσή του μετά τον γύρο του θριάμβου.
Ο Ρεχάγκελ βρήκε στέγη στην Καϊζερσλάουτερν που είχε υποβιβαστεί εκείνη τη χρονιά στη β΄ κατηγορία. Την ανέβασε εύκολα στην Μπουντεσλίγκα και την επόμενη περίοδο πήρε το πρωτάθλημα! Ακόμα και για τη Γερμανία, αυτό ήταν ένας αδιανόητος θρίαμβος για μια ομάδα που προερχόταν από τη β΄ κατηγορία, ένα ακόμη λαμπερό παράσημο στο πέτο του «Ρεχακλή»! Ο Μπρέμε είχε παίξει σημαντικό ρόλο σ’ αυτήν την αδιανόητη επιτυχία.
Ηταν η τελευταία χρονιά της μεγάλης καριέρας του και αγωνιστικά πρόσφερε μόνο σε 5 παιχνίδια σε όλο το πρωτάθλημα, αλλά ο ρόλος του στα αποδυτήρια ήταν πολύτιμος. Ο «ήρωας του ’90» ήταν πηγή έμπνευσης για τους συμπαίκτες του και ένας δυναμίτης στ’ αποδυτήρια, δίνοντας τρομερή ενέργεια σε όλους σε κάθε δύσκολη στιγμή αυτής της πιο σημαντικής περιόδου στην ιστορία της ομάδας!
Με το που κρέμασε τα παπούτσια του, ο Μπρέμε έκανε μια προσπάθεια να παραμείνει στο ποδόσφαιρο. Τα βήματά του εκεί δεν ήταν καθόλου σταθερά γιατί είχε απορροφηθεί σε διάφορες επενδύσεις που δεν πήγαιναν καλά και πολύ σύντομα τον κατέστρεψαν ποδοσφαιρικά. Η δουλειά του βοηθού προπονητή που του πρόσφερε ο Τραπατόνι στη Στουτγκάρδη ήταν η τελευταία προσπάθεια για να μείνει στον αφρό ο Μπρέμε.
Ο Ιταλός τεχνικός ήξερε τα οικονομικά του προβλήματα και θέλησε να τον βοηθήσει, αλλά ο ίδιος είχε ουσιαστικά εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σώσει ό,τι είχε απομείνει από την περιουσία που του πρόσφερε η καριέρα του.
Αυτά τα 15 πλούσια χρόνια στο ποδόσφαιρο πήγαν στράφι τελικά. Ο Μπρέμε οδηγήθηκε στη χρεοκοπία, σε σημείο να χάσει ακόμα και το σπίτι του για ένα χρέος στην εφορία, ύψους 200 χιλ. ευρώ.
Η ανέχειά του ήταν τόσο μεγάλη που ο αστικός μύθος λέει ότι του προσφέρθηκε δουλειά να καθαρίζει με συνεργείο τουαλέτες σε δημόσια κτίρια και αυτός αρνήθηκε από ντροπή. Προτίμησε να ζει στα όρια της ανέχειας περιμένοντας κάποια βοήθεια από τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου, παρά να τον δουν να δουλεύει στις τουαλέτες…
Το φιλί της ζωής του το έδωσε τελικά ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, αυτή η τεράστια μορφή του γερμανικού ποδοσφαίρου που συμπτωματικά έφυγε από τη ζωή σχεδόν 40 ημέρες πριν από αυτόν.
«Εχουμε την υποχρέωση να προσπαθήσουμε να τον βγάλουμε έξω από αυτή την κατάσταση. Ο Αντρέας έχει δώσει πολλά στο γερμανικό ποδόσφαιρο, έχει χαρίσει τον παγκόσμιο τίτλο στη χώρα μας. Το γερμανικό ποδόσφαιρο οφείλει να του πει “ευχαριστώ” και να τον βοηθήσει σε αυτήν τη δύσκολη στιγμή του», είχε δηλώσει ο «Κάιζερ», χωρίς να μείνει μόνο στα λόγια.
Με δικές του ενέργειες ο Μπρέμε έζησε μια αξιοπρεπή ζωή, αλλά το βάρος της αποτυχίας ήταν πολύ μεγάλο για να το αντέξει. Προδόθηκε από την καρδιά του και έφυγε πρόωρα από τη ζωή…