Για τη νέα αρχή που γίνεται στην Εθνική μπάσκετ μίλησαν οι Τόμας Γουόκαπ και Γιώργος Παπαγιάννης, ενόψει του πρώτου ματς της Παρασκευής κόντρα στην Τσεχία για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 2025.
Ο σέντερ της Φενέρ τόνισε: «Δεν υπάρχει παίκτης που να βαρυγκομεί παίζοντας για την Εθνική ομάδα. Από μικρά παιδιά όλοι ονειρευόμαστε αυτή τη στιγμή και όχι μόνο να παίξουμε στην ανδρική ομάδα. Ολοι θέλαμε να παίξουμε στην Εθνική από τις πιο μικρές ηλικίες. Με τον κόουτς Σπανούλη, αν τον έχεις παρακολουθήσει να παίζει, να διεκδικεί μετάλλια και διακρίσεις με την Εθνική ομάδα, αισθάνεσαι πραγματικά περήφανος να παίζεις για αυτόν. Ολοι ξέρουμε τι σημαίνει, όχι μόνο ο κόουτς Σπανούλης, αλλά και όλη η γενιά που πρόσφερε τόσα πολλά στο ελληνικό μπάσκετ. Ξέρουμε τι θέλει να προσφέρει και ως προπονητής πια και είμαστε πραγματικά χαρούμενοι που θα είναι αυτός ο προπονητής».
Σχετικά με την παρένθεση για τα ματς των Εθνικών ομάδων, είπε: «Ως παίκτες νιώθουμε τη χαρά της επανένωσης στην Εθνική και την ατμόσφαιρα που έχει αυτό το σύνολο. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος παίκτης που θα βαρυγκομήσει ερχόμενος στην Εθνική. Το προηγούμενο καλοκαίρι λείψαμε αρκετό καιρό γιατί πήγαμε στο Αμπου Ντάμπι πριν το Παγκόσμιο. Σχεδόν ένα μήνα λείπαμε. Δεν νομίζω ότι κάποιος παραπονέθηκε. Είχαμε δημιουργήσει μία παρέα και μία καθημερινότητα μεταξύ μας. Κι όταν έφυγα και πήγα στο εξωτερικό, μου έλειπε όλο αυτό το κλίμα. Να μοιράζεσαι τον ίδιο στόχο, γιατί πάνω απ’ όλα είναι η σημαία. Φέτος τα πράγματα ήταν λίγο πιεσμένα. Καταλαβαίνω ότι λόγω του παραθύρου κάποια πράγματα έγιναν όλα μαζί πριν. Μπορεί κάποιοι παίκτες να είναι πιο κουρασμένοι και κάποιοι να έχουν ταλαιπωρηθεί από τα ματς, τις προπονήσεις και τα ταξίδια, αλλά πιστεύω ότι όλοι όσοι παίζουν στα παράθυρα δεν παραπονιέται κανείς. Είναι περήφανοι, όχι μόνο εμείς ως Ελληνες, μα όλοι όσοι παίζουν στις Εθνικές ομάδες τους. Αλλιώς δεν θα ήταν εκεί, θα είχαν επιλέξει κάτι άλλο».
Ο 26χρονος σέντερ μίλησε και για ένα… απωθημένο: «Ναι, έχω απωθημένο. Πόσο μάλλον όταν την πρώτη χρονιά μου, στο Ευρωμπάσκετ, φτάσαμε κοντά στη διεκδίκηση ενός μεταλλίου, όπως και στο Παγκόσμιο. Υπάρχουν απωθημένα. Οχι μόνο από εμένα, αλλά και από τους πιο μεγάλους, τον Νικ, τον Σλούκα. Ολοι έχουν ένα απωθημένο».
Πώς θα εκπληρωνόταν το απωθημένο αυτό; «Με μία διάκριση. Δεν είναι κρυφό αυτό. Τώρα, σε ποια διοργάνωση; Σίγουρα για εμάς οι Ολυμπιακοί Αγώνες σημαίνουν και κάτι περισσότερο. Δεν είναι κάποια συγκεκριμένη διοργάνωση πάντως. Και στο Ευρωπαϊκό και στο Παγκόσμιο, ένα μετάλλιο είναι σημαντικό για όλους», λέει.
Ο πλέι μέικερ του Ολυμπιακού υπογράμμισε ότι «η Εθνική Ομάδα είναι μία υπέροχη αλλαγή στην καθημερινότητα που ζούμε με τις ομάδες μας». Και πρόσθεσε:
«Αυτό που θα ήθελα να πω είναι ότι νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που βρίσκομαι εδώ. Αυτά που είπε, για την τιμή που έχεις να φορέσεις αυτή τη φανέλα και όλα τα υπόλοιπα, με έβαλε σε πολύ συναισθηματική κατάσταση. Φυσικά η δική μου περίπτωση είναι διαφορετική από τα υπόλοιπα παιδιά. Εμένα μου δίνονται ευκαιρίες να ζήσω εμπειρίες που πολλά παιδιά δεν θα ζήσουν ποτέ. Και για αυτό είμαι πάρα πολύ ευγνώμων. Από την πρώτη στιγμή που κλήθηκα στην Εθνική ομάδα. Οι κουβέντες του κόουτς ήταν συναισθηματικές για εμένα. Οταν ακούω τον Ύμνο σημαίνει πάρα πολλά για εμένα γιατί βιώνω σπουδαία πράγματα, όπως το δέσιμο με τα υπόλοιπα παιδιά που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχα δυνατότητα να χτίσω. Είναι μία ευκαιρία για εμένα να γίνω κομμάτι μίας κατάστασης που είναι πραγματικά σπέσιαλ».
Για το διάλειμμα των Εθνικών ομάδων, είπε: «Αυτό το διάλειμμα είναι καλό. Για πολλά παιδιά που δεν παίζουν στις Εθνικές ομάδες είναι ευκαιρία να πάρουν μία ανάσα, αλλά την ίδια στιγμή προσωπικά αισθάνομαι υπέροχα που βρίσκομαι εδώ. Δεν θα ήθελα να είμαι στην άλλη πλευρά (των παικτών που απλά ξεκουράζονται). Είναι μία υπέροχη αλλαγή στη ρουτίνα που έχουμε καθημερινά με τις ομάδες μας. Είναι ένα εντελώς διαφορετικό συναίσθημα. Παίζεις για κάτι διαφορετικό. Είναι σπουδαίο που όλοι βρίσκονται στην ίδια σελίδα (FIBA και Ευρωλίγκα) και παρότι ξέρω ότι είναι δύσκολο θα ήθελα να συνέβαινε ακόμα πιο συχνά. Θα ήταν όμορφο να έχουμε και δύο διακοπές στη διάρκεια της σεζόν, προκειμένου και η FIBA να πετύχει τους στόχους της, από τη στιγμή που θα υπάρχει υψηλή ποιότητα. Ταυτόχρονα θα είχαμε και κάποια breaks μέσα σε μία σεζόν που διαρκεί 10 μήνες για κάποια παιδιά που θα επιστρέψουν μετά στο 200%».
Η γνώμη του για τα παράθυρα: «Δε νομίζω ότι έχει σημασία η δική μου γνώμη για τα παράθυρα για να είμαι ειλικρινής. Είμαι πάντα χαρούμενος και αν μου έλεγαν ότι με χρειάζονται για να κάνω προπόνηση σε κάποιο ρεπό, θα έλεγα: “Βέβαια, θα έρθω”. Αγαπώ να παίζω μπάσκετ. Οταν τελειώσω την καριέρα μου και κοιτάξω πίσω δεν θα ήθελα να περάσει από το μυαλό μου ότι… “Αδελφέ μου, έπαιξες στο ένα παράθυρο, δεν έπαιξες στο άλλο, θα μπορούσες να έχεις παίξει σε περισσότερα ματς στην καριέρα σου”. Το μπάσκετ είναι μία τόσο υπέροχη εμπειρία, που είναι κρίμα να περιορίζεις τον εαυτό σου και να μειώνεις τον αριθμό των αγώνων που θα παίξεις στη ζωή σου. Είναι τραγωδία αυτό. Και βέβαια, είναι καλή η ξεκούραση, να επαναφέρεις το κορμί σου σε καλή κατάσταση κ.λπ. κ.λπ., αλλά η ευκαιρία να παίξεις μπάσκετ, είναι μία ευκαιρία να παίξεις μπάσκετ. Κι αυτό κανείς από εμάς δεν πρέπει να το θεωρεί δεδομένο».
Για το δέσιμο του κόσμου με την Εθνική ομάδα: «Η αλήθεια είναι ότι ξεκάθαρα αυτοί οι αγώνες δίνουν την ευκαιρία στους παίκτες και την Εθνική ομάδα να δημιουργήσει δεσμούς με τον κόσμο. Αν το καλοσκεφτείς, στον Ολυμπιακό παίζεις για κάποια εκατομμύρια κόσμου από τα 10 που έχει αυτή η χώρα. Οταν όμως παίζεις με την Εθνική ομάδα, παίζεις για κόσμο που δεν είναι οπαδοί και ίσως να μην τρελαίνονται καν για το μπάσκετ. Δεν είναι οπαδοί, είναι απλοί άνθρωποι! Παίζεις για τους πάντες. Εκπροσωπείς ένα πολύ μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Και για αυτό υπάρχει μεγάλη υπερηφάνεια όταν παίζεις για την Εθνική ομάδα. Εκπροσωπείς κάτι πάρα πολύ μεγαλύτερο».
Για το αν έχει προλάβει να νιώσει ότι υπάρχουν ανεκπλήρωτοι στόχοι: «Ναι, υπάρχει. Ενα μετάλλιο. Αυτό συζητούσαμε και το προηγούμενο καλοκαίρι. Και φέτος, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η πιο σπουδαία αθλητική σκηνή που μπορούμε να βρεθούμε. Κι όταν σκέφτομαι αυτό, το μυαλό μου πάει στους φίλους και την οικογένειά μου που όταν έμαθαν ότι παίρνω το ελληνικό διαβατήριο, το πρώτο, μα το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν ήταν: “Δηλαδή μπορείς να παίξεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες;”. Και φυσικά απάντησα: “Ναι, αυτό είναι. Είναι αυτό ακριβώς”. Δεν ένιωσαν καθόλου ενοχλημένοι όταν τους ενημέρωσα ότι θα πάρω το ελληνικό διαβατήριο. Κι αυτό συνέβη γιατί γνώριζαν πόσο πολύ μου αρέσει που βρίσκομαι εδώ. Ισως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά αν τους έλεγα ότι θα πάρω κάποιο οποιοδήποτε, τυχαίο διαβατήριο. Τότε μάλλον θα με ρωτούσαν: “ΟΚ, γιατί όμως;”. Στην περίπτωση της Ελλάδας όλοι κατάλαβαν. Ξέρουν ότι αγαπώ που είμαι εδώ, ξέρουν ότι θα γυρίσω σε αυτή τη χώρα για να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Οπότε έβγαζε βήμα για όλους η απόφασή μου».