Για άλλη μία φορά, εκεί που είπαμε «δόξα τω Θεώ», αρχίσαμε τα «βοήθα Παναγιά». ∆εν προφτάσαμε να χαρούμε τις ευρωπαϊκές επιτυχίες των ομάδων μας καθώς και τη νίκη της Εθνικής επί του Καζακστάν, ήρθε η… προσγείωση στην Τιφλίδα.
Σίγουρα, για όσους δεν χάνουν το δάσος πίσω από το δένδρο, αυτή δεν ήταν και τόσο… ανώμαλη. Οι φίλαθλοι που δεν παρασύρονται από τα λιβανίσματα μερίδας του αθλητικού Τύπου κρατούσαν μικρό καλάθι.
Αποδείχθηκε πως ούτε η εθνική ομάδα μπορεί να απαλλαχθεί από το σαράκι που τρώει εδώ και χρόνια το ποδόσφαιρό μας. Κι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από το ότι τα κέντρα που διοικούν και αποφασίζουν γι’ αυτό όχι απλώς δεν είναι ανεξάρτητα, αλλά πράττουν κατ’ εντολήν των εκάστοτε εντολοδόχων τους.
Ετσι, με τη γνωστή επικοινωνιακή πολιτική τους μεγαλοποιούν τις όποιες περιστασιακές μικροεπιτυχίες και καλύπτουν επιμελώς τις τεράστιες αποτυχίες. Οι ευθύνες του αποκλεισμού της ομάδας μας, για πολλοστή φορά, από μια μεγάλη διοργάνωση θα «σκεπαστούν» με την αλλαγή του προπονητή και… πάμε γι’ άλλα.
Και ένα από αυτά είναι το πού και πώς θα διεξαχθεί ο τελικός του Κυπέλλου. Το εποχικό, κωμικοτραγικό σίριαλ άρχισε. Και η πρώτη διαπίστωση είναι πως το γήπεδο που θα τον φιλοξενήσει δεν διαθέτει τις προϋποθέσεις ασφαλείας για τους θεατές, που η ίδια η πολιτεία έχει πρόσφατα θεσπίσει!
Αν λοιπόν περιμένει ο κόσμος από αυτούς που δεν μπορούν εδώ και χρόνια να διοργανώσουν έναν αγώνα – γιορτή, για τα προηγμένα ποδοσφαιρικά κράτη, να οδηγήσουν σε μια επιτυχία την εθνική μας ομάδα, είναι σίγουρο πως δεν πρόκειται να το βιώσουν. Καμιά νίκη στο Κύπελλο Εθνών και πολύ μάς είναι…