Η πρόσφατη διακοπή της Ευρωλίγκας, ώστε τα «παράθυρα» των εθνικών ομάδων να… ανοίξουν πιο εύκολα, είναι ίσως το πιο σημαντικό βήμα εξομάλυνσης των σχέσεων που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια της σκληρής αντιπαράθεσης με τη FIBA. Ο γενικός γραμματέας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας μπάσκετ, Ανδρέας Ζαγκλής, αποκάλυψε στην «Κ» σε ποιο στάδιο βρίσκεται η επαναπροσέγγιση των δύο πλευρών που επιχειρείται, υπό ποιες προϋποθέσεις, αλλά και τις αλλαγές στους κανονισμούς που έπονται σε συνάρτηση με τον νέο τρόπο που παίζεται σήμερα το μπάσκετ.
– Κύριε Ζαγκλή, υπάρχει, τελικά, ουσιαστική επαναπροσέγγιση FIBA – Ευρωλίγκας;
Υπάρχει περισσότερος διάλογος από ποτέ και νομίζω ότι είμαστε στη διαδικασία της ουσιαστικής επαναπροσέγγισης.
– Μπορεί η μία «ιδεολογία» της αγωνιστικής επιβράβευσης μέσω εθνικών πρωταθλημάτων να βρει κοινό πεδίο με αυτήν των κλειστών Λιγκών και των εγγυημένων συμβολαίων;
Πιστεύω ότι μπορεί. Ειδικά σε ένα άθλημα τόσο αναπτυγμένο όπως είναι το μπάσκετ, το οποίο μπορεί να συνδυάσει την εμπορική επιτυχία με την επιβράβευση του αθλητικού αποτελέσματος. Από εκεί και πέρα είναι ζήτημα δοσολογίας, δηλαδή πόσο ανοικτή πρέπει να είναι η λίγκα, πώς πρέπει να γίνεται η απευθείας σύνδεση με τις εθνικές λίγκες και όχι μόνο με τη δεύτερη διοργάνωση κ.τ.λ. Είμαστε σε αυτό το πλαίσιο διαπραγμάτευσης.
– Αυτό που λέτε λοιπόν, είναι ότι τα εγγυημένα συμβόλαια δεν είναι κόκκινη γραμμή για τη FIΒΑ…
Δεν μου αρέσουν. Εχουμε σοβαρές νομικές και θεσμικές επιφυλάξεις, αλλά θέλουμε και μια λύση που να εξισορροπεί σωστά τα συμφέροντα ένθεν κακείθεν, οπότε για εμένα δεν είναι κόκκινη γραμμή.
– Ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές της FΙΒΑ στο τραπέζι του διαλόγου;
Δεν νομίζω ότι οι κόκκινες γραμμές πρέπει να κοινοποιηθούν δημοσίως. Νομίζω ότι αυτό που είναι σαφές αφορά το γεγονός ότι είναι ξεκάθαρες οι αρχές πίσω από τις κόκκινες γραμμές. Κι αυτές είναι:
α. Περιοδική παρουσία των Εθνικών Ομάδων στο καλεντάρι με προκριματικά εντός κι εκτός έδρας
β. Η προστασία του προϊόντος των Εθνικών Λιγκών
γ. Η απλοποίηση του συστήματος των διασυλλογικών διοργανώσεων με τρόπο ώστε μέσω του αθλητικού αποτελέσματος μία ομάδα να έχει έναν βιώσιμο τρόπο να βρεθεί στην κορυφή. Κι όχι απλώς να αγοράζει τον δρόμο προς την κορυφή.
– Σε ποιο σημείο βρίσκονται οι επαφές σας με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα;
Οι επαφές δεν είναι προσωπικές. Είναι θεσμικές. Εχουμε δύο διαπραγματευτικές ομάδες οι οποίες συζητούν σχεδόν κάθε 2-3 εβδομάδες για συγκεκριμένα θέματα. Τόσο με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα, όσο και με τον Παούλιους Μοτεγιούνας χτίζονται καλές σχέσεις εμπιστοσύνης που είναι απαραίτητες ώστε κάθε φορά να πετυχαίνουμε περισσότερα πράγματα στο επίπεδο των διαπραγματεύσεων. Θεωρώ ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Ταυτόχρονα, θα αναγνωρίσουμε ότι οι ομάδες πέρασαν μέσα από μία διετία πολλών αλλαγών και, όπως ακούσαμε πρόσφατα, δεν έχουν ξεκάθαρο πλάνο μακροπρόθεσμων ή και μεσοπρόθεσμων στόχων εκ μέρους τους. Το επεξεργάζονται εδώ και περίπου μια διετία, αλλά προφανώς έχουν και εσωτερικά να ισορροπήσουν πολλά θέματα. Ας μην ξεχνάμε ότι είχαν δύο αλλαγές ηγεσίας σε τρία χρόνια. Αρα, σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι πάντα εύκολο να προχωράς γρήγορα στις διαπραγματεύσεις, παρότι η μπασκετική κοινότητα μας ζητάει «να τελειώνουμε». Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι ως FIBA βάζουμε πολύ κόπο και παράγουμε ιδέες διαρκώς ώστε να βρούμε λύσεις που να είναι αποδεκτές και από τις κορυφαίες ομάδες, αλλά και από τις υπόλοιπες ομάδες του οικοσυστήματος, από τις εθνικές λίγκες και φυσικά από τις Ομοσπονδίες
– Θα δούμε σύντομα ενωμένο μπάσκετ;
Θα δούμε σίγουρα πολύ πιο ενωμένο. Και ήδη έχουμε δει κάποια αποτελέσματα. Μπορεί να γίνει άμεσα. Αλλά δεν έγκειται αποκλειστικά σε εμάς. Πλέον, δεν έχουμε ούτε έντονο διχασμό, ούτε τοξικό περιβάλλον. Εχουμε διαφωνίες που διαρκώς αμβλύνονται.
– Πώς γίνεται ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός να τα βάλει με οργανισμούς όπως η Ευρωλίγκα που προσφέρουν αυτό ακριβώς που είναι το ζητούμενο σήμερα σε όλες τις αγορές: Το χρήμα. Δεν είναι μία μάχη εκ προοιμίου χαμένη;
Οχι, δεν είναι χαμένη. Σε όλες τις αγορές υπάρχει μία ρυθμιστική αρχή. Ετσι είναι και στο μπάσκετ. Η Ευρωλίγκα λέει λοιπόν: «Επειδή είσαι ρυθμιστική αρχή, δεν μπορείς να κάνεις διοργανώσεις». Και φυσικά απαντάμε ότι «όχι, δεν είναι αλήθεια. Μπορούμε να κάνουμε διοργανώσεις». Το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης μας είπε ξεκάθαρα τον Δεκέμβριο ότι επειδή είμαστε ρυθμιστική αρχή δεν έχουμε το δικαίωμα να φτιάχνουμε κανόνες που ευνοούν τις δικές μας διοργανώσεις και «σκοτώνουν» τον ανταγωνισμό. Εχουμε όμως την αρμοδιότητα για το καλεντάρι και την αναγνώριση ιδιωτικών λιγκών. Αρα λοιπόν, δεν είναι μία μάχη εκ προοιμίου χαμένη. Αντιθέτως θα έλεγα ότι στόχος είναι ένα οικοσύστημα όπου ένας απόλυτα κερδοσκοπικός οργανισμός όπως η Ευρωλίγκα μπορεί να ανθίσει οικονομικά αφήνοντας σε όλους του υπόλοιπους την απαραίτητη ποσότητα «οξυγόνου», ώστε και οι υπόλοιπες ομάδες να έχουν και το όνειρο αλλά και τη δυνατότητα να φτάσουν στην κορυφή. Γιατί στο παρόν πλαίσιο δεν έχουμε τίποτε από τα δύο: και οι κορυφαίες ομάδες χάνουν κάθε χρόνο πακτωλό χρημάτων, και οι υπόλοιποι βλέπουν ότι η Ευρωλίγκα διαρκώς γίνεται πιο κλειστή και απρόσιτη. Η δική μας έρευνα δείχνει ότι σε ένα ενωμένο πλαίσιο έχουμε μεγάλα περιθώρια win-win λύσεων, και οι πρώτοι κερδισμένοι θα είναι οι κορυφαίες ομάδες. Επειδή κανείς λογικός δεν θα έρθει να επενδύσει σε ένα «πεδίο μαχών».
– Υπάρχει πλάνο για να μπουν στο τραπέζι αλλαγές σε κανονισμούς ή στις διαστάσεις του γηπέδου μπάσκετ;
Αλλαγές στους κανονισμούς και προσαρμογές σίγουρα θα δούμε. Για τις διαστάσεις του γηπέδου δεν υπάρχει κάποιο πλάνο αυτή τη στιγμή. Θυμίζω ότι όταν αλλάζουμε τις διαστάσεις πρέπει να αλλάξουν εκατομμύρια γήπεδα σε όλο τον κόσμο, η ευθύνη είναι μεγάλη.
– Ποιος θα ήταν ο πρώτος κανονισμός που θα θέλατε εσείς, προσωπικά, να αλλάξετε αν μπορούσατε;
Οι αλλαγές που γίνονται προφανώς περνούν και από το δικό μου τραπέζι και είμαι σύμφωνος με αυτές. Εχουμε πετύχει την εναρμόνιση πολλών κανονισμών, ακόμα και με το ΝΒΑ και το NCAA που παλαιότερα ήταν πολύ διαφορετικοί. Για παράδειγμα, ο κανονισμός των «βημάτων» είναι πλέον ο ίδιος, αυτό δεν το γνωρίζουν πολλοί. Σίγουρα όμως πρέπει πολύ σύντομα να δούμε πώς επηρεάζει το μπάσκετ η τελευταία δεκαετία όπου κυριαρχούν περιοριστικά θα έλεγα δύο συγκεκριμένες στοχεύσεις: Πλέον οι ομάδες παίζουν με σκοπό είτε να κάνουν λέι απ, είτε να βάλουν τρίποντο. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κοιτάξουμε.
– Και πώς θα μπορούσε αυτό να καταπολεμηθεί;
Καλή ερώτηση… Είναι συνδυασμός κανόνων αλλά και προπονητικών στρατηγικών. Δεν είναι μόνο οι κανονισμοί που μπορούν να αλλάξουν αυτή την προσέγγιση. Ούτε να πηγαίνουμε τη γραμμή του τριπόντου ολοένα και πιο μακριά. Η προσέγγιση που περιέγραψα νωρίτερα είναι αποτέλεσμα βαθιάς μαθηματικής ανάλυσης και δεν έχει σχέση πόσο κοντά ή μακριά είναι το τρίποντο. Εχει να κάνει με τις στρατηγικές των προπονητών κι αυτό που έχουν πια την ανάγκη να δουν οι θεατές. Οταν είμαι στο γήπεδο συχνά αισθάνομαι μία δυσαρέσκεια από τους θεατές για τον μεγάλο αριθμό τριπόντων που εκτελούνται. Ειδικά όταν αυτά τα σουτ έρχονται στα πρώτα δευτερόλεπτα της επίθεσης και έχουν περί το 30% ποσοστό επιτυχίας. Βέβαια, εάν οι αθλητές συνεχίσουν να αυξάνουν τα ποσοστά τους, τότε σχεδόν κανείς δεν μπορεί να παραπονεθεί! Και στο ανδρικό αλλά και στο γυναικείο, ένα εύστοχο μακρινό τρίποντο είναι πηγή ενθουσιασμού για το κοινό.
– Μιλάτε με το ΝΒΑ;
Με το ΝΒΑ μιλάμε και θα έλεγα ακόμα πιο συχνά από την Ευρωλίγκα. Εχουμε περισσότερα από ποτέ κοινά πρότζεκτ που τρέχουν. Κι έχουμε επίσης μία θεσμική σχέση, διότι το ΝΒΑ συμμετέχει με τον αναπληρωτή κομισάριο στο Δ.Σ. και στην εκτελεστική επιτροπή της FIBA. Οι συζητήσεις έχουν να κάνουν με όλα τα επίπεδα του μπάσκετ, από το Jr NBA μέχρι το FIBA Intercontinental Cup. Υπάρχουν δηλαδή πολλοί και καλοί λόγοι για να μιλάμε μαζί τους. Σχετικά με το θέμα που με ρωτάτε, νομίζω ότι πλέον κανείς δεν πρέπει να υποτιμάει το ενδιαφέρον του ΝΒΑ για την ευρωπαϊκή ήπειρο.
– Συμφωνείτε με την άποψη ότι η εθνική ταυτότητα χάνεται;
Οχι, δεν συμφωνώ. Αυτό ίσως είναι πραγματικότητα σε επίπεδο καταναλωτή, αλλά δεν είναι πραγματικότητα σε επίπεδο γεωπολιτικό. Παγκοσμίως βλέπουμε ολοένα περισσότερες εθνικιστικές τάσεις, διενέξεις και ενίσχυση φυγόκεντρων δυνάμεων. Θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι είναι η καλύτερη στιγμή για διοργανώσεις εθνικών ομάδων, διότι το εθνικό φρόνημα είναι στα ύψη. Αλλά ούτε αυτό είναι αλήθεια. Διότι το εθνικό φρόνημα πάει τόσο μακριά που φτάνουμε να έχουμε πολεμικές συρράξεις σε πολλά σημεία του πλανήτη. Εχουμε διακοπή διπλωματικών σχέσεων μεταξύ κρατών και φαινόμενα όπου ο αθλητισμός χρησιμοποιείται για πολιτικούς σκοπούς. Βλέπουμε ήδη τις δυσκολίες εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισίου… όταν η δήμαρχος της πόλης λέει δημοσίως ότι Ρώσοι και Λευκορώσοι δεν είναι ευπρόσδεκτοι στο Παρίσι… Φυσικά είμαστε οργανισμός με ιστορία σχεδόν 95 ετών και έχουμε περάσει παρόμοιες καταστάσεις, Σκέφτομαι συχνά ότι ο πρώτος γ.γ. της FIBA, ο Γουίλιαμ Τζόουνς είχε σε αυτό ίσως λιγότερο δύσκολο έργο, διότι πολύ λιγότεροι έδιναν τότε σημασία στο μπάσκετ. Ελεγε η Σοβιετική Ενωση το 1959 ότι δεν θα παίξει με την Ταϊβάν διότι δεν την αναγνωρίζει και η απάντηση ήταν: «Ευχαριστώ πολύ, μηδενίζεστε και μόλις χάσατε το Παγκόσμιο Κύπελλο». Και γινόταν παγκόσμια πρωταθλήτρια η Βραζιλία. Δεν ίδρωνε κανενός το αυτί διότι ήταν και αυτονόητο ότι ο αθλητισμός είναι εδώ για να ενώνει, δεν χωράνε πολιτικές πράξεις. Αυτό, όμως, με τη θέση που έχει ο αθλητισμός στη σημερινή κοινωνία, δεν μπορεί να συμβεί. Και θα επανέλθω λέγοντας ότι παρότι οι συνθήκες φαίνονται ιδανικές, η αλήθεια δεν είναι αυτή. Δεν είναι ιδανικές γιατί περνάμε μέσα από μία γεωπολιτική φάση που έχει πολύ έντονες εκφάνσεις, οι οποίες έχουν διεισδύσει βαθιά στον αθλητισμό.
– Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να αναλάβετε τα ηνία του σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, όπου ο διχασμός του ευρωπαϊκού μπάσκετ ήταν σε έξαρση; Και ποια είναι η φιλοσοφία σας;
Οι συνθήκες που επικρατούσαν όταν κλήθηκαν να αναλάβω αυτόν τον ρόλο ήταν συνθήκες εκτάκτου ανάγκης. Ο αιφνίδιος θάνατος ενός CEO, όταν μάλιστα είναι στην πιο δυναμική του περίοδο, είναι μια δύσκολη συνθήκη. Ασφαλώς υπήρχε και υπάρχει πολύ υψηλό αίσθημα ευθύνης και αφοσίωση απέναντι στον οργανισμό που έχει δώσει σε εμένα αλλά και στο παγκόσμιο μπάσκετ τόσα πολλά. Και η ομόφωνη στήριξη του Δ.Σ. το 2018, υπό αυτές τις συνθήκες, αλλά και η ανανέωση της εμπιστοσύνης το 2022 για θητεία μέχρι το 2031 είναι δυνατά εφόδια. Αυτό που κάνει τη διαφορά σε αυτή τη συζήτηση είναι, αν μου επιτρέπετε την έκφραση, η αγάπη για το μπάσκετ. Αν δεν είσαι παθιασμένος με το άθλημα δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου με τρόπο που να βοηθάει το άθλημα. Η FIBA είναι από τη μία ένα εταιρικό γκρουπ με 16 νομικά πρόσωπα, γραφεία σε 8 χώρες και στις 5 ηπείρους, και κύκλο εργασιών άνω των 100 εκατ. δολαρίων. Από την άλλη πλευρά δεν επιτρέπεται να μοιράσει μέρισμα στα 212 μέλη-ομοσπονδίες της, παρά μόνο να επενδύσει στον μη κερδοσκοπικό στόχο της. Αρα, παρότι κοιτάμε τη διαρκή ανάπτυξη και καινοτομία, όπως είδατε πρόσφατα και με το πρωτοποριακό glass floor ως επίσημο δάπεδο αγώνων, το αποτύπωμα δεν μπορεί να είναι πρωταρχικά οικονομικό. Είμαστε οργανισμός που αναπτύσσεται μέσα από το consensus. Η φιλοσοφία μου συνοψίζεται σε ένα ρητό: «Η ισχύς εν τη ενώσει». Οταν υπάρχει ένα άθλημα τόσο δημοφιλές σε ολόκληρο τον πλανήτη και υπάρχουν άνθρωποι με τόση γνώση απανταχού, η δική μας δουλειά είναι να καθοδηγήσουμε την ανάπτυξη, να τη συντονίσουμε και να τη στηρίξουμε. Αυτή η φιλοσοφία βρίσκει εφαρμογή από τη μικρότερη Ομοσπονδία της FIBA σε ένα νησί του Ειρηνικού Ωκεανού μέχρι τις ομάδες της Ευρωλίγκας και τη USA Basketball. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου. Πρέπει να εμπνέεις τη δημιουργικότητα, όντας και ο ίδιος δημιουργικός, να τη συντονίζεις ώστε η δημιουργικότητα του ενός να μην καταναλώνει το οξυγόνο όλων των υπολοίπων, και τρίτον να μπορείς να τη στηρίζεις. Οικονομικά ή με άλλους τρόπους.
– Θεωρείτε τον εαυτό σας μετανάστη ή πρεσβευτή, δεδομένης της πεποίθησης ότι οι πολλοί Ελληνες δεν βρίσκουν πεδίο να αναδείξουν την ικανότητά τους εντός των συνόρων;
Στη FIBA, ως διεθνή οργανισμό, λέμε ότι όλοι «αφήνουμε τα διαβατήρια στην είσοδο κάθε πρωί». Αλλά προφανώς όλοι βλέπουν έναν Ελληνα σε διοικητική θέση και οι πράξεις μου αντανακλούν και στον οργανισμό για τον οποίο εργάζομαι αλλά και στη χώρα από την οποία προέρχομαι. Οπότε, για να απαντήσω στην ερώτηση, όταν είμαι στη δουλειά θεωρώ τον εαυτό μου πρεσβευτή. Οταν είμαι στο σπίτι μου με την οικογένειά μου, είμαστε μετανάστες, Ελληνες σε μία ξένη χώρα. Πιστεύω ότι δεν είναι αδύνατο να ανθίσει ο οποιοσδήποτε στην Ελλάδα. Οταν έφυγα αισθανόμουν ότι είχα μπροστά μου μια δικηγορική καριέρα με προοπτικές, που με ικανοποιούσε. Εφυγα επειδή θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο του μπάσκετ και ήταν ένα όνειρο να εργαστώ για τη FIBA. Στη συνέχεια, οι συνθήκες του 2009 μέχρι το 2015 στην Ελλάδα ήταν πολύ ιδιαίτερες. Ελπίζω και πιστεύω ότι δεν θα υπάρξουν παρόμοιες συνθήκες κατά τη διάρκεια της δικής μας ζωής. Ηδη ακούω μερικούς της γενιάς μας που είτε το σκέφτονται σοβαρά είτε ήδη έχουν επιστρέψει σε ένα καλό περιβάλλον.
– Στην περίοδο των τελευταίων ετών, από τις συζητήσεις για τον ρόλο των θεσμών και των οργανισμών της κοινωνίας του μπάσκετ, με αφορμή τη διένεξη με την Ευρωλίγκα, έχει αποδειχτεί σε πολλούς φιλάθλους ή μη ότι δεν είναι αρκετά σαφές, κατανοητό το έργο και ο ρόλος μίας Ομοσπονδίας.
Είναι αλήθεια. Αυτό που μερικές φορές δυσκολεύονται να καταλάβουν οι φίλαθλοι, είναι τι κάνει μία διεθνής Ομοσπονδία. Κάνει λοιπόν τρία πράγματα.
Αρχικά, διοργανώνει events. Είτε εθνικών ομάδων, είτε συλλόγων. Μέσα από αυτά τα events παράγει τους αναγκαίους πόρους που επενδύονται στον βασικό της στόχο, δηλαδή στην ανάπτυξη του αθλήματος.
Από εκεί και πέρα όμως, το raison d’ être κάθε Ομοσπονδίας είναι κανονιστικό. Δηλαδή, ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκαν οι Ομοσπονδίες είναι ρυθμιστικός. Η FIΒΑ δημιουργήθηκε ύστερα από έναν αγώνα Γαλλίας – Ιταλίας τον οποίο σταμάτησαν οι ομάδες επειδή έπαιζαν με διαφορετικούς κανόνες. Το 1932 συγκεντρώθηκαν 8 ομοσπονδίες και συμφώνησαν ότι πρέπει να ιδρυθεί ένα όργανο που θα εναρμονίσει τους κανόνες του μπάσκετ, κάτι σαν τον ΟΗΕ (τότε ΚτΕ) του μπάσκετ. Από εκεί προέρχεται ιστορικά και η κεντρική θέση που έχει στον οργανισμό μας ο γενικός γραμματέας. Αρα λοιπόν, η δραστηριότητα της FΙΒΑ έχει τριπλό χαρακτήρα: Είναι κανονιστικό όργανο, για τους κανόνες του μπάσκετ εντός του αγωνιστικού χώρου αλλά κι εκτός (π.χ. μεταγραφές). Είναι διοργανωτής μεγάλων διοργανώσεων με κορυφαίο know how. Και είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που επενδύει τα έσοδά του στην ανάπτυξη του αθλήματος.
Οταν αυτά γίνουν κατανοητά, κατόπιν είναι πιο εύκολο να εξηγηθεί ποιος είναι ο ρόλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Εχοντας εκπονήσει μία στρατηγική 8ετίας το 2019 κι έχοντας αναπροσαρμόσει τη στρατηγική το 2023, υπάρχουν 7 πυλώνες σε αυτή τη στρατηγική, εκ των οποίων οι τρεις είναι προτεραιότητες:
Η ενδυνάμωση των 212 εθνικών ομοσπονδιών-μελών της FIΒΑ που εντάσσεται στο πλαίσιο της ανάπτυξης του σπορ, μεταξύ των οποίων και η ΕΟΚ στην Ελλάδα. Οσο πιο δυνατές είναι οι Ομοσπονδίες μας τόσο περισσότερο μπορούμε να καλλιεργήσουμε νέους αθλητές και με τον πολλαπλασιασμό αυτών να γίνεται πιο δημοφιλές το μπάσκετ.
Προφανώς και ξέρουμε να διοργανώνουμε υψηλού επιπέδου διασυλλογικές διοργανώσεις. Η FIBA δημιούργησε τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις το 1958 αλλά και την ίδια την Ευρωλίγκα στη δεκαετία του 1990, η FIBA πρωτοτύπησε με το πρώτο Final Four το 1988. Είμαστε η πρώτη διεθνής ομοσπονδία που έκανε ιδιωτική σύμπραξη στην Αφρική με το ΝΒΑ το 2020 κ.τ.λ., αλλά το βασικό για εμάς είναι ένα οικοσύστημα που θα έχει τη σωστή διάρθρωση. Για αυτό και κάνουμε τις συζητήσεις, όπως τις κάνουμε με την Ευρωλίγκα και άλλους οργανισμούς.
– Σας έχουμε ακούσει αρκετές φορές να μιλάτε για τη θέση της γυναίκας στον αθλητισμό. Τι είναι αυτό που κάνει η FIBA με μεγαλύτερη προσήλωση και στοχοθεσία ώστε να αναδείξει τη δύναμη και την παρουσία της γυναίκας στον αθλητισμό κι εν προκειμένω στο μπάσκετ;
Η FIBA είναι ένας θεσμός που μπορεί και πρέπει να ανοίγει πόρτες και να δίνει ευκαιρίες. Οπου έχουν δοθεί ευκαιρίες οι γυναίκες έχουν δείξει ότι μπορούν να τα καταφέρουν περίφημα. Με όλο τον σεβασμό σε άλλα αθλήματα, το μπάσκετ παίζεται και στις 5 ηπείρους σε υψηλό επίπεδο, από άνδρες και γυναίκες. Στους Ολυμπιακούς του Τόκιο είχαμε στο βάθρο ανδρών και γυναικών 3 διαφορετικές ηπείρους σε κάθε σκαλοπάτι. Είναι δηλαδή τόσο αναπτυγμένο άθλημα το μπάσκετ παγκοσμίως που δεν έχουμε κανέναν απολύτως φόβο ότι μπορεί να μη βρούμε γυναίκες που να έχουν το απαραίτητο ταλέντο. Είναι απλά θέμα ευκαιριών. Αυτό που μας ενδιέφερε και δώσαμε έμφαση στην πρώτη τετραετία της συγκεκριμένης στρατηγικής ήταν η ποσότητα. Ηταν ποσοτική η προσέγγισή μας. Είχαμε για παράδειγμα ήδη καλές προπονήτριες και διαιτητές, αλλά θέλαμε πολλές καλές γυναίκες στους τομείς τους. Κι όταν λαμβάνουν τις ευκαιρίες παγκοσμίως να δούμε τι μπορούν να κάνουν. Σε δύο από τα τέσσερα Ηπειρωτικά πρωταθλήματα Ανδρών, υπήρξε ομάδα στην οποία ηγείτο γυναίκα προπονητής. Και στην Αμερική και στην Αφρική. Πρέπει αυτό να γίνει και στο Ευρωμπάσκετ. Κι εν συνεχεία στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Τις προάλλες μίλησα στην κυρία Μάλκοβιτς (σσ. κόρη του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς) που ηγείται της εθνικής Σερβίας και την παρότρυνα: «Πρέπει να βάλεις στόχο να οδηγήσεις ανδρική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, στο γυναικείο έχεις καταφέρει σχεδόν τα πάντα». Χαμογέλασε. Πρέπει να γυρίσουμε τον διακόπτη και στο μυαλό των ίδιων των πρωταγωνιστριών! Στη διαιτησία αυτό γίνεται ήδη, και σε όλες τις διοργανώσεις πια έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε γυναίκες διαιτητές σε αγώνες ανδρών και στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
– Και σε ό,τι αφορά τις αθλήτριες του μπάσκετ; Βλέπουμε ότι υπάρχει θετικό μομέντουμ για τον γυναικείο αθλητισμό γενικότερα.
Δεν συμφωνώ με την έννοια του μομέντουμ. Η ανάπτυξη του γυναικείου μπάσκετ για τη FIΒΑ δεν είναι μομέντουμ, ούτε μόδα. Είναι αναγκαιότητα. Αν δεν το καταφέρουμε στον βαθμό που θέλουμε και δεν πετύχουμε το στόχο που έχουμε βάλει, δεν θα γίνουμε η πιο δημοφιλής αθλητική κοινότητα στον κόσμο, που είναι και ο απώτερος στόχος μας. Το επόμενο βήμα για εμάς είναι βέβαια οι αθλήτριες-σούπερ σταρ. Ζούμε σε έναν κόσμο παγκοσμιοποιημένο και ψηφιακό, προφανώς. Και βλέπουμε ήδη πώς η Κέιτλιν Κλαρκ, από το κολλέγιο ήδη, γίνεται αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν «household name». Ενα λεπτό, όχι ιδιαίτερα ψηλό κορίτσι, που σκοράρει σε κρίσιμους αγώνες 40 πόντους με 15 ασίστ και εύστοχα τρίποντα από το logo, δηλαδή σχεδόν από το κέντρο του γηπέδου, δημιουργεί highlights εμπνέοντας εκατομμύρια άλλα κορίτσια σε όλο τον πλανήτη. Νομίζω ότι μέχρι σήμερα αυτό είναι και το μόνο που μας έλειπε. Στο δικό μας επίπεδο το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αυστραλία πρόπερσι έσπασε όλα τα ρεκόρ, με 15.000 θεατές σε τελικό μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Και στο Βερολίνο το 2026 επεκτεινόμαστε σε 16 ομάδες. Οπότε είμαι αισιόδοξος για το επόμενο, δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο βήμα: το γυναικείο να γίνει πιο δημοφιλές κι εμπορικό σε παραδοσιακές χώρες μπάσκετ όπως η Ελλάδα. Το Ευρωμπάσκετ 2025 στο ΣΕΦ είναι μια μεγάλη ευκαιρία, και χαίρομαι πολύ που η Ελληνική Ομοσπονδία το βλέπει από την ίδια σκοπιά.
– Σας θορύβησε η εμφάνιση της ESL στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και η όλη αναστάτωση που δημιουργήθηκε;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει στο ευρωπαϊκό αθλητικό μοντέλο και δεν τον θορύβησε αυτό το εγχείρημα. Απλώς εμείς έχουμε την ιδιαιτερότητα ότι το έχουμε ζήσει βαθιά στο πετσί μας από το 2000 και γνωρίζουμε άριστα τις πολλές αρνητικές επιπτώσεις του, μαζί με τις λίγες θετικές. Οι δικοί μας κορυφαίοι σύλλογοι μπορεί να έχουν αυτονομία παρεμφερή με αυτή που επεδίωκε η ESL στο ποδόσφαιρο αλλά επί 20 χρόνια χάνουν χρήματα και το επιχειρηματικό μοντέλο δεν έχει λειτουργήσει. Αντίθετα, έχει αποδυναμώσει το δεύτερο επίπεδο των συλλόγων που δυσκολεύεται να προσελκύσει επενδύσεις – με ρωτούν κάποιοι επίδοξοι επενδυτές γιατί να αγοράσουν τις μετοχές π.χ. της ΚΑΕ ΠΑΟΚ, ΑΕΚ ή Αρης εάν ο πρωταθλητής Ελλάδας δεν έχει πρόσβαση στην Ευρωλίγκα; Και φυσικά βλέπουμε τις μεγάλες αρνητικές συνέπειες μιας θεσμικής διαμάχης κι ενός κενού για το οποίο με ρωτήσατε νωρίτερα, και το οποίο προσπαθούμε να κλείσουμε με μεγάλο κόπο. Ελεγα πρόσφατα σε ένα συνάδελφο εκ του ποδοσφαίρου, εάν η ESL ήταν μία σειρά στο Netflix, εμείς βρισκόμαστε πολλές σεζόν μπροστά.. Και μπορώ να σας πω ότι οι περισσότερες σεζόν δεν είναι ακριβώς διασκεδαστικές για το άθλημα…