Η πυγμάχος από την ανατολική Αφρική συγκρούστηκε με… θεούς και δαίμονες για να ασχοληθεί με ένα άθλημα το οποίο είδε, για πρώτη φορά, στην τηλεόραση ενός καταστήματος. Η οικογένειά της την έδιωξε από το σπίτι γιατί «τα κορίτσια πρέπει να μαθαίνουν να μαγειρεύουν και να παντρεύονται» αλλά η ίδια πυγμάχησε με αγόρια και βίωσε δύσκολες στιγμές στην προσπάθεια να κυνηγήσει το όνειρό της.
Στους Ολυμπιακούς του Τόκιο η Ορνέλα Χαβιαριμανά έγινε σημαιοφόρος. Σήμερα, αποτελεί ίνδαλμα για τη νέα γενιά της χώρας της ενώ στη διοργάνωση του Παρισιού θα ανεβεί στα ρινγκ με τις ευχές των 13 εκατ. κατοίκων του Μπουρούντι.
«Αν είσαι μαχητής μπορείς να ξεπεράσεις τις προκλήσεις της ζωής». Αυτό είναι το απόφθεγμα της 30χρονης Ορνέλα, η οποία μέσα από τις μάχες της, εντός και εκτός ρινγκ, κατάφερε να επιβιώσει και να ξεχωρίσει σε μία χώρα όπου το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων είναι αναλφάβητο ενώ ελάχιστοι έχουν σταθερό ή κινητό τηλέφωνο.
Το Μπουρούντι είναι ανεξάρτητο από το 1962 και διαθέτει και μία μικρή ελληνική παροικία. Η χώρα είναι ορεινή και από τις φτωχότερες στον κόσμο. Στην ιστορία της, μεταξύ άλλων, υπάρχουν σφαγές, φρικαλεότητες, μαύρη μαγεία, αποικιακή κατοχή και εμφύλιος πόλεμος.
Η Ορνέλα Χαβιαριμανά γεννήθηκε στην πρωτεύουσα της χώρας, την Γκιτέγκα, κοντά στη λίμνη Ταγκανίκα. Μία ημέρα, ενώ διέσχιζε τρέχοντας τους δρόμους, είδε σε ένα κατάστημα μία οθόνη που έδειχνε αγώνες πυγμαχίας. Σταμάτησε και… μαγεύτηκε. «Ηταν η πρώτη φορά που έβλεπε πυγμαχία. Δεν ήξερα τι έβλεπα αλλά ήξερα ότι αυτό θέλω να το κάνω», έχει πει σε συνέντευξή της στην επίσημη σελίδα των Ολυμπιακών Αγώνων, Olympics.com.
Προπόνηση με αγόρια
Η νεαρή κοπέλα άρχισε να ψάχνει. Σε μία γειτονιά βρήκε κάτι αγόρια που πυγμαχούσαν και τους ρώτησε εάν μπορούν να τη μάθουν. Τα αγόρια έβαλαν τα γέλια και της απάντησαν ότι το άθλημα δεν είναι για κορίτσια. Η ίδια όμως είχε γεννηθεί μαχήτρια. Οι νεαροί πυγμάχοι βλέποντας την επιμονή της την κάλεσαν στην πυγμαχική παρέα τους. Ηταν το μοναδικό κορίτσι οπότε είχε για αντιπάλους αγόρια και, μάλιστα, διαφορετικού σωματικού βάρους. «Μερικές φορές με χτυπούσαν πολύ δυνατά», έχει πει.
Το ξύλο από τη νέα της παρέα ήταν καθημερινό αλλά την Ορνέλια δεν την πείραζε. Μία ημέρα ένας προπονητής πυγμαχίας γοητεύτηκε από την επιμονή και τη δυναμικότητά της και ανέλαβε να την προπονήσει. Και μαζί του άρχισε να μυείται στο άθλημα. Τότε, όπως είπε, «ξεκίνησε να βιώνει τις τεράστιες προκλήσεις». Ηταν το πρώτο κορίτσι στο Μπουρούντι που φόρεσε γάντια πυγμαχίας.
Τα νέα έφθασαν γρήγορα στην οικογένειά της η οποία δεν ενέκρινε την ενασχόληση της νεαρής. Ο πατέρας της θύμωσε και της είπε ότι είναι ανδρικό άθλημα, ότι θα τραυματιστεί και ότι δεν θα παντρευτεί ποτέ. Της απαγόρευσε να κάνει προπονήσεις και την έκλεισε στο σπίτι. Η εκκολαπτόμενη πυγμάχος όμως έφευγε κρυφά από το δωμάτιό της για να προπονηθεί.
Ο πατέρας της το έμαθε και της ζήτησε να διαλέξει ανάμεσα στην οικογένειά της και το άθλημα. Η Ορνέλια επέλεξε την πυγμαχία και η οικογένειά της την έδιωξε. Παράλληλα, ο πατέρας της σταμάτησε να πληρώνει τα δίδακτρα του σχολείου με αποτέλεσμα η αθλήτρια να αναγκαστεί να το εγκαταλείψει και να βρει καταφύγιο στη γιαγιά της.
«Ο πατέρας μου ήταν πολύ θυμωμένος. Μου μίλησε άσχημα και με έδιωξε. Ξαφνικά η οικογένειά μου δεν με αγαπούσε. Επίσης, πολλοί άνθρωποι από την κοινότητά μας άρχισαν να με αποφεύγουν. Στον νέο δρόμο μου είχα μοναδικό φίλο την πυγμαχία», δήλωσε στο Olympics.com.
Με τη βοήθεια του προπονητή της άρχισε να ταξιδεύει σε άλλες χώρες και να παίρνει μέρος σε αγώνες. Γνώρισε άλλους πολιτισμούς και διεύρυνε τους ορίζοντές της. Ανάμεσα στις επιτυχίες της ήταν και ένα ολυμπιακό εισιτήριο για τη διοργάνωση του Τόκιο. Το 2021, η Ορνέλα μπήκε στο ιαπωνικό στάδιο κρατώντας τη σημαία της χώρας της και, ίσως, η τηλεόραση σε εκείνο το μικρό μαγαζί του Μπουρούντι, όπου η αθλήτρια είδε για πρώτη φορά πυγμαχία, να έδειχνε αυτή τη φορά την ολυμπιακή παρέλαση…
Η Ορνέλα έγινε γνωστή στη χώρα της. Οι κάτοικοι του Μπουρούντι συγκινήθηκαν από την ιστορία της και, παρόλο που δεν διακρίθηκε στο Τόκιο, της συμπεριφέρθηκαν σαν να είχε κατακτήσει τη σπουδαιότερη διάκριση.
Μετά την επιστροφή της από τους Ολυμπιακούς, έγινε πρέσβειρα του αθλήματος και άρχισε να ταξιδεύει στην αφρικανική επαρχία και να διδάσκει πυγμαχία σε νέα κορίτσια. Στους αγώνες της, στην πρώτη θέση της εξέδρας κάθεται, πλέον, ο πατέρας της, ο οποίος έχει γίνει ο πιο φανατικός θαυμαστής της. Μαζί κάνουν όνειρα για τους Ολυμπιακούς του Παρισιού. Και εκεί δεν θα είναι μία… απόκληρη αθλήτρια αλλά η αγαπημένη πυγμάχος μιας ολόκληρης χώρας.