Αν ο Τζιαν Πιέρο Γκασπερίνι ήταν ήρωας σε ταινία, μάλλον θα είχε τον ρόλο του Σίντνεϊ Πουατιέ στην εξαιρετική «Στον κύριό μας με αγάπη». Ο καθηγητής που αναλαμβάνει μια τάξη με ατίθασα και προβληματικά παιδιά, αλλά καταφέρνει με τον τρόπο του να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να τους βγάλει τον καλύτερό τους εαυτό. Ομως ο 66χρονος Ιταλός τεχνικός δεν είναι ηθοποιός, αλλά όπως λένε στην Ιταλία «θαυματοποιός».
Και πώς να μην είναι άλλωστε, από τη στιγμή που πήρε τη μικρή και άσημη Αταλάντα, που μέχρι χθες είχε πανηγυρίσει ένα Κύπελλο Ιταλίας, και αυτό το 1963, και κατάφερε να την οδηγήσει μέχρι την κατάκτηση του Europa League, επικρατώντας μάλιστα της αήττητης, μέχρι το βράδυ της Τετάρτης, Λεβερκούζεν με 3-0.
«Θα παίξουμε έναν ιστορικό αγώνα για το Μπέργκαμο, για μια μικρή πόλη, έναν μικρό σύλλογο. Δεν είμαστε μια ομάδα μεγάλων μεταγραφών και μεγάλων αριθμών, που… αγαπά η τηλεόραση, αλλά δεν χρειαζόμαστε πάντα εκατομμύρια για να παίξουμε ποδόσφαιρο», είχε πει μία ημέρα πριν από το ιστορικό ραντεβού της Αταλάντα, η οποία άφησε εκτός θεσμού και τη Λίβερπουλ και τη Σπόρτινγκ, που πήρε το πρωτάθλημα στην Πορτογαλία.
Πριν από λίγες μέρες, είχε διεκδικήσει και το Coppa Italia, όπως ηττήθηκε με 1-0 από τη Γιουβέντους. Ασχημος οιωνός για μια ομάδα που οι τελικοί δεν ήταν και το φόρτε της, όμως τελικά στο Δουβλίνο όλες οι ατυχίες έμειναν πίσω. Και δεν ήταν και λίγες, με μεγαλύτερη την περίοδο της πανδημίας, όταν η ομάδα του Μπέργκαμο, της πόλης που δοκιμάστηκε περισσότερο από όλες στην Ιταλία, είχε φτάσει να «χτυπά» ακόμα και τον τίτλο. Ομως εξαιτίας του κορωνοϊού το Campionato σταμάτησε και το όνειρο έμεινε ανεκπλήρωτο.
«Δεν φεύγει με τίποτα»
Θεωρείται από τους καλύτερους Ιταλούς προπονητές, αλλά χωρίς να έχει τη λάμψη και τους τίτλους άλλων συναδέλφων του. Δεν θεωρείται εύκολος χαρακτήρας, πολλές φορές έχει έρθει σε κόντρα με τους παίκτες του, ενώ έχει πει και πράγματα που δεν… λέγονται.
Ομως, όταν ήρθε κάποια στιγμή, στα πρώτα του βήματα στην Αταλάντα το μακρινό 2016, η ώρα της κρίσης, μετά από πέντε σερί ήττες, ο πρόεδρος της ομάδας Αντόνιο Περκάσι μπήκε στα αποδυτήρια και είπε στους παίκτες: «Να το βάλετε καλά στο μυαλό σας. Αν δεν αλλάξετε εικόνα, θα σας διώξω όλους, αλλά ο Γκασπερίνι δεν φεύγει με τίποτα».
Οκτώ χρόνια μετά, ο Ιταλός παράγοντας και πρώην ποδοσφαιριστής μπορεί να αισθάνεται απόλυτα δικαιωμένος με την επιλογή του να στηρίξει τον προπονητή του.
Πριν πατήσει το πόδι του στο Μπέργκαμο είχε μια καλή τριετή παρουσία στην Τζένοα, ενώ νωρίτερα (το 2011) είχε δοκιμάσει την τύχη του και στην Ιντερ, όπου απέτυχε παταγωδώς και απολύθηκε σχεδόν αμέσως. Από την άλλη η Αταλάντα κολυμπούσε στα ρηχά νερά και είχε μάθει να είναι ικανοποιημένη ολοκληρώνοντας το πρωτάθλημα κάπου στη μέση του βαθμολογικού πίνακα.
Από το 2016 και μετά η κατάσταση αυτή άλλαξε άρδην, με την ομάδα να εξασφαλίζει τις περισσότερες φορές την έξοδό της στην Ευρώπη. Επαιξε τρεις σερί χρονιές στο Champions League, ενώ αγωνίστηκε και σε τρεις (χαμένους) τελικούς Ιταλίας το 2018-19, 2020-21 και φέτος. Κατάσταση πρωτόγνωρη για τους φίλους της ομάδας, οι οποίοι ουδέποτε στο πρόσφατο παρελθόν χρειάστηκε να σφραγίσουν τα διαβατήριά τους για να παρακολουθήσουν αγώνα της Αταλάντα.
Μια ομάδα που το 2015 είχε τερματίσει στη 13η θέση, είχε μετατραπεί σε λίγα χρόνια σε μια από τις πιο υπολογίσιμες δυνάμεις του ιταλικού ποδοσφαίρου, φτάνοντας μάλιστα την περίοδο 2019-20 στα προημιτελικά του Champions League (αποκλείστηκε από την Παρί ΣΖ), ενώ με την κατάκτηση του Europa φέτος εξασφάλισε ξανά την παρουσία της στο νέο φορμάτ της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Καρποφόρησαν
«Οι ιδέες δεν είναι προς πώληση. Θέλω να αποδείξουμε ότι σ’ ένα μικρό μέρος, χωρίς να έχουμε εκατομμύρια οπαδούς, μπορείς να δημιουργήσεις μια ποδοσφαιρική ομάδα που να ικανοποιεί τους ανθρώπους και μπορεί να ταυτιστεί με ένα μέρος που βασίζεται σε ιδέες και στην αίσθηση του ανήκειν», έλεγε ο Γκασπερίνι στα μέσα Ιουνίου του 2016 όταν αναλάμβανε την ομάδα από το Μπέργκαμο.
Οκτώ χρόνια μετά οι σπόροι που φύτεψε απέδωσαν καρπούς και ο «θαυματοποιός» (που τη σεζόν 2018-19 είχε βραβευτεί ως ο καλύτερος τεχνικός στη Serie A) μπορεί να υπερηφανεύεται ότι η κάποτε μικρή Αταλάντα ανήκει πλέον στο κλαμπ των μεγάλων του ιταλικού ποδοσφαίρου…
Οσο για τον ίδιο, μάλλον η κατάκτηση του Europa League ήταν μία ακόμα μέρα στο γραφείο.
«Δεν καταλαβαίνω αυτό το πράγμα, να σε κρίνουν από τα τρόπαια. Δεν είναι ότι έγινα καλύτερος από ό,τι ήμουν το απόγευμα», δήλωσε ο 66χρονος τεχνικός μετά τον θρίαμβο επί των Γερμανών. Παρεμπιπτόντως αυτός ήταν ο πρώτος τίτλος που πανηγύρισε στην καριέρα του.
