Χριστούγεννα του 1998 στην Φλωρεντία, ένα 18χρονο παιδί από το Μεσοχώρι Τρικάλων τριγυρίζει στα πανέμορφα σοκάκια της. Τα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν, κάνουν το παραμύθι του να φαντάζει ακόμη πιο όμορφο. Δεν τον νοιάζει που είναι μακριά από τους γονείς του και τους φίλους του, αυτός μοιάζει αποφασισμένος να πετύχει, να γίνει ο τρίτος Ελληνας, μετά τον Νίκο Αναστόπουλο και τον Λάμπρο Χούτο που θα αγωνιστεί στα ιταλικά γήπεδα.
«Ο Ελληνας Μπατιστούτα στην Φιορεντίνα» ήταν ο τίτλος της «Gazzetta dello Sport», βάρος που αποδείχθηκε ασήκωτο για το πλούσιο ταλέντο του μακρυμάλλη σέντερ φορ με την κορδέλα, ένα από τα «παιδιά της Παιανίας» που βιάστηκε να ανδρωθεί στα πολύ μεγάλα «σαλόνια», δίπλα σε ποδοσφαιριστές θρύλους. Σε μια εποχή που η Serie A είχε μαζέψει τους κορυφαίους μπαλαδόρους του κόσμου, ο Γιώργος Βακουφτσής αναζητούσε τον δικό του χώρο για να δείξει πράγματα σε έναν από τους σπουδαίους συλλόγους της χώρας.
Στον Παναθηναϊκό δεν τα είχε καταφέρει παρά το γεγονός πως οι πάντες υποκλίνονταν στα προσόντα του με πρώτον από όλους τον Χουαν Ραμόν Ρότσα που, σε ηλικία 16 ετών, του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί στην πρώτη ομάδα. Αυτά τα προσόντα όμως ήταν δίκοπο μαχαίρι αφού έφτασε να χρησιμοπιοιείται μέχρι και στόπερ, υπακούοντας στις εντολές του Βασίλη Δανιήλ.
Δύο φιλικά της εθνικής Νέων στην Ιταλία, στα οποία σκόραρε αποτέλεσαν το διαβατηριό του για τον μαγικό κόσμο του Καμπιονάτο. Ενας συνεργάτης του Τζιοβάνι Τραπατόνι ενημέρωσε τον τότε τεχνικό των «βιόλα», για τον Ελληνα με την σωματοδομή του Μπατιστούτα και τις προοπτικές ανέλιξης του.
Κάπως έτσι ο εμβληματικός προπονητής, αφού πρώτα τον δοκίμασε στις προπονήσεις, έπεισε τον ισχυρό άνδρα του συλλόγου και κορυφαίο παραγωγό κινηματογραφικών ταινιών, Τσέκι Γκόρι, να διαθέσει 450 εκατ. δραχμές (πάνω από 1.3 εκατ. ευρώ) για να υπογράψει ο νεαρός συμβόλαιο 4,5 ετών με οψιόν ανανέωσης για δύο ακόμη. Η Φιορεντίνα είχε βγει νικήτρια στη μάχη με Γιουβέντους, Ουντινέζε, Φίτεσε, Αιντραχτ Φρανκφούρτης και Λανς, για έναν παίκτη που δεν είχε καταφέρει καλά καλά να παίξει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το κόκκινο χαλί που του στρώθηκε απο νωρίς ήταν μονόδρομος. Πίσω δεν μπορούσε να κοιτάξει έστω κι αν δεν το είχε διαβεί με τα σωστά βήματα.
Εχοντας περάσει 25 ολόκληρα χρόνια από τότε, ο Γιώργος Βακουφτσής, ο πρώτος Ελληνας που γνώρισε από κοντά τον σύλλογο που θα αντιμετωπίσει σε λίγες μέρες ο Ολυμπιακός στον τελικό του Conference League, μίλησε στην «Κ» από την Ολλανδία όπου διαμένει μόνιμα, για το τι εστί Φιορεντίνα.
«Είναι ο πιο συμπαθής Ιταλικός σύλλογος. Ακόμη και οι οπαδοί των πολύ μεγάλων ομάδων, της Γιουβέντους, της Ιντερ, της Μίλαν, τρέφουν φιλικά αισθήματα για την ομάδα. Γι αυτό παίζει ρόλο το γεγονός ότι έχει έδρα την Φλωρεντία που είναι η πιο όμορφη ιταλική πόλη αλλά και το ότι σχεδόν ποτέ η ομάδα δεν έχει εμπλακεί σε σημαντικές διαμάχες με τους άλλους συλλόγους. Αν θα θέλαμε να την παραλληλήσουμε σε μέγεθος και δυναμική με κάποια ελληνική, θα έλεγα τον Αρη».
Δίπλα στους θρύλους
Αρκετά χρόνια, μετά τον Βακουφτσή τη βιολετί φανέλα φόρεσαν ο Ζήσης Βρύζας και ο Παναγιώτης Κονέ. Ωστόσο η δική του εμπειρία ήταν μοναδική αφού εκείνη την περίοδο είχε την τύχη να είναι συμπαίκτης με τον μύθο της ομάδας Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, αλλά και τους Ρουί Κόστα, Εντμούντο, Μιγιάτοβιτς, Κιέζα ,Μπάλμπο και Τόλντο.
«Ανατριχιάζω και μόνο που το θυμάμαι. Η ομάδα, όταν υπέγραψα συμβόλιαο, ήταν πρώτη στη βαθμολογία και είχε αναδειχθεί πρωταθλήτρια χειμώνα. Είμαι τυχερός που έκανα κάθε μέρα προπόνηση με αυτό το ρόστερ που διέθετε ποδοσφαιρικά μεγαθήρια. Ηξερα εκ των προτέρων πως θα ήταν δύσκολο σε μια τέτοια ηλικία και με ελάχιστες εμπειρίες να καταφέρω να κάνω καριέρα σε τέτοιο επίπεδο, στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, όμως το έζησα και αυτό μου φτάνει. Και πιστεύω πως αν τα πράγματα μου πήγαιναν λίγο πιο καλά θα είχα περισσότερες πιθανότητες», αναφέρει και οι μνήμες ανασύρονται από τον… σκληρό δίσκο του μυαλού: «Είχα κάνει ντεμπούτο σε προημιτελικό κυπέλλου με τη Βενέτσια σχεδόν με το που υπέγραψα στην ομάδα. Ηταν Γενάρης και είχε πολύ κρύο. Εριχνε χιονόνερο. Ο Τραπατόνι που με πίστευε, με πέρασε αλλαγή γύρω στο 65΄-70′, στην θέση του Κιέζα. Ηθελε να με δει και να εγκλιματιστώ γρήγορα γιατί την Κυριακή που θα παίζαμε με την Μπάρι για το πρωτάθλημα, ο Μπατιστούτα ήταν τιμωρημένος και σκόπευε να με χρησιμοποιήσει βασικό. Αυτό συνέβη αλλά δυστυχώς δεν τα πήγα καλά, έγινα αλλαγή στο ματς ενώ και η ομάδα έχασε 1-0. Τον επόμενο μήνα γύρισα στην δεύτερη ομάδα όπου αγωνίστηκα στα περισσότερα ματς και περίμενα να τελειώσει η σεζόν για να δω τι μέλλει γεννέσθαι».
Ο Τερίμ, ο Μαντσίνι και τα χρέη
Η άφιξη του Τερίμ στην Φλωρεντία το καλοκαίρι στη θέση του Τραπατόνι ήταν το πρώτο ανησυχητικό σημάδι αφού ο μέχρι πρότινος τεχνικός του Παναθηναϊκού με το καλημέρα έδειξε πως με αυτόν στον πάγκο, ο Giorgio -όπως τον φώναζαν συμπαίκτες και οπαδοί- δεν θα έχει μέλλον στην ομάδα.
«Από την αρχή κατάλαβα πως δεν με υπολογίζει. Και αυτό είναι το λιγότερο. Αυτό που με πέιραξε είναι πως δεν έκανε τον κόπο να μου εξηγήσει τον λόγο, να μου πει τι ζητάει από εμένα. Δε με έβλεπε. Με καλούσε στην πρώτη ομάδα για τις προπονήσεις αλλά δε μου έδινε ποτέ μια δεύτερη ευκαιρία». Τον Ιανουάριο ακολούθησε ο δανεισμός στην Ραβένα που αγωνζόταν στην Serie B’ και το επόμενο καλοκαίρι ο ερχομός του Ρομπέρτο Μαντσίνι στον πάγκο έμοιαζε ελπιδοφόρος. «Γύρισα στην ομάδα η οποία τότε άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Είχα κάνει καλά παιχνίδια με την εθνική ελπίδων, είχα σκοράρει εναντίον της Αγγλίας και ο Μαντσίνι τα είχε πληροφορηθεί. Μετά την καλοκαιρινή προετοιμασία αποφάσισε να με κρατήσει. Επαιξα σε οκτώ παιχνίδια γιατί τον Οκτώβριο τραυματίστηκε ο Κιέζα και τον Ιανουάριο δόθηκα δανεικός στον Ηρακλή που με είχε ζητήσει».
Η οικονομική κατάρρευση της Φιορεντίνα και ο υποβιβασμός της λόγω χρεών, είχαν ως αποτέλεσμα την αποδέσμευσή του και το άδοξο τέλος του ονείρου.
«Δύσκολο να χάσει και δεύτερο τελικό»
Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που στην συνέχεια βρήκε την Ιθάκη του στην Κύπρο (ΑΠΟΕΛ, Ομόνοια), εξεπλάγη όταν διάβασε πως μόνο 3.000 οπαδοί της Φιορεντίνα θα βρεθούν στην «OPAP Arena» για τον τελικό με τον Ολυμπιακό αλλά και από όσους θεωρούν τους «ερυθρόλευκους» φαβορί.
«Μιλάμε για το πέμπτο ποδοσφαιρικό μέγεθος της Ιταλίας. Μετά την Γιουβέντους, τη Μίλαν, την Ιντερ και τη Λάτσιο είναι η Φιορεντίνα. Οι οπαδοί της έχουν μεγάλο συναισθηματικό δέσιμο μαζί της. Από τότε που ήμουν στην ομάδα ζούσαν με τη λαχτάρα ενός ευρωπαϊκού τροπαίου, μετά από το Κυπελλούχων που είχε πάρει ο σύλλογος το ’61. Εχω ζήσει απίστευτα πράγματα στο «Αρτέμιο Φράνκι». Να πηγαίνουν 5.000 για να δουν τον Μπατιστούτα να επιστρέφει στην προπόνηση μετά από τραυματισμό και να περιμένουν ώρες για ένα αυτόγραφο, όχι μόνο από αυτόν αλλά και από τον τελευταίο παίκτη της ομάδας. Μου φάνηκε περίεργο που διάβαζα πως μόνο 3.000 οπαδοί της θα έρθουν στην Αθήνα για τον τελικό. Μιλάμε για φοβερά πιστούς οπάδούς που θα ακολουθούσαν παντού την ομάδα τους. Τα τρία τελευταία χρόνια με τον ερχομό του νέου προπονητή η ομάδα παίζει κυριαρχικό ποδόσφαιρο και δεν μπορώ να καταλάβω πως προκύπτει ότι ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί. Μακάρι να κατακτήσει μια ελληνική ομάδα ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο όμως θεωρώ δύσκολο να χάσει δεύτερο σερί τελικό η Φιορεντίνα. Εδώ και μήνες έχει εστιάσει στο Conference κάνοντας διαχείριση στο πρωτάθλημα. Είναι εξαιρετική ομάδα που έχει ξεπάσματα μέσα στο παιχνίδι που μπορεί να διαλύσουν κάθε αντίπαλο».
Ο Giorgio μένει με την οκογενειά του στην Ολλανδία από όπου κατάγεται η συζηγός του. Σπάνια επισκέπτεται πλέον τα Τρίκαλα. Από τον Μάιο του 2021 εώς τον Αυγουστο του 2022 βρισκόταν στο τεχνικό επιτελείο της εθνικής ελπίδων με προπονητή τον Γιώργο Σίμο. Σε ρόλο scout είχε την ευθύνη εξεύρεσης ταλέντων. Νοιώθει σαν υποχρέωση να συμβουλέψει σωστά παιδιά της ηλικίας που είχε αυτός όταν πήγε στην Ιταλία. Ισως αν διέθετε τα κατάλληλα στηρίγματα, να έκανε την καριέρα που ήλπιζε και το προσωνύμιο του «Ελληνα Μπατιστούτα» να μην αφορούσε μόνο την ομοιότητα τους…
