Πίστη, πάθος και δικαίωση

3' 30" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τουριστικός πράκτορας ο πατέρας στην Κέρκυρα, Αγγλίδα η µητέρα και ο έρωτας ανάµεσα στους δύο νέους υπήρξε κεραυνοβόλος. Καρπός του ο Σπύρος, ο οποίος γεννήθηκε στο Λίβερπουλ, στις 19 Φεβρουαρίου 1980. Το 1983, η οικογένεια επέστρεψε στο «νησί των Φαιάκων». Εκεί γνώρισε ο Σπύρος την πρώτη και παντοτινή µεγάλη του αγάπη, τη θάλασσα. Από µωράκι βουτούσε στα πρασινογάλανα νερά του Ιονίου, µε αποτέλεσµα η µητέρα, η οποία φοβόταν τη θάλασσα, να αποφασίσει να τον γράψει κολυµβητήριο. Το νερό αποτελούσε τη δεύτερη φύση για τον κατάξανθο πιτσιρικά.

Τα καλοκαίρια ήταν η ωραιότερη περίοδος της ζωής του. Μπάνια, βόλτες στα «καντούνια» µε τα ποδήλατα και ατελείωτο παιχνίδι. Οταν άρχιζε το σχολείο, άρχιζαν και τα προβλήµατα. Για κάποιο λόγο, που δε γνώριζε και δεν τον κατάλαβαν ούτε οι δάσκαλοί του, ήταν κακός µαθητής. Το σχολείο το έβλεπε σαν βασανιστήριο και το κολύµπι ως απόλαυση. Εκεί ήταν το δικό του σχολείο. Εκεί ξεχώριζε. Εκεί βραβευόταν.

Στο γυµνάσιο έµαθε ότι έχει δυσλεξία. Οι καθηγητές, τότε, δε βοήθησαν. «Το σχολείο αποτελούσε µαρτύριο για εµένα. Με είχαν κάνει να πιστεύω ότι ήµουν διανοητικά ανάπηρος ή κάτι τέτοιο», είχε εξοµολογηθεί πριν από χρόνια στο «Κάπα». Ο Ντα Βίντσι βρήκε διέξοδο για τη δυσλεξία στη ζωγραφική, ο Ουόλτ Ντίσνεϊ στη δηµιουργία κόµικς και ο Σπύρος Γιαννιώτης στην κολύµβηση. «Μέσα στο νερό ξέχναγα τα πάντα», µας έχει πει.

Κάποια στιγµή, το κολυµβητήριο στην Κέρκυρα έκλεισε. Ο Σπύρος πήγαινε σε πισίνες ξενοδοχείων αλλά και στη θάλασσα, όπου είχε φτιαχτεί µέσα στο νερό µία, υποτυπώδης, πισίνα. Εκεί µαζί µε τα ψάρια έµαθε να κολυµπάει γρήγορα όπως αυτά. Ο πρωταθλητισµός… µονόδροµος. Οταν τελείωσε το σχολείο, έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, όπου υπήρχαν κλιµάκια της Εθνικής, και ύστερα ήρθε στην Αθήνα. Κάπου εκεί µπήκε στη ζωή του ο προπονητής Νίκος Γέµελος, ο δεύτερος πατέρας του, όπως τον αποκαλεί.

Τα τρόπαια από τα πανελλήνια πρωταθλήµατα γέµισαν σιγά-σιγά το µικρό σπίτι που είχε ενοικιάσει. Η ζωή δύσκολη και τα οικονοµικά περιορισµένα. Οι δηµοσιογράφοι βλέπαµε ένα συνεσταλµένο παιδί, χαµηλών τόνων, πάντα ευγενικό, που µεταµορφωνόταν µέσα στην πισίνα σε σκληρό διεκδικητή τίτλων. Είπαµε, εκεί ήταν το βασίλειό του.

Το 2000 ήρθε και η πρώτη συµµετοχή σε Ολυµπιακούς Αγώνες. Ενας ξανθός νεαρός, µε φακίδες στο πρόσωπο, που ξεχώριζε από την υπόλοιπη, µελαχρινή στην πλειοψηφία, αποστολή. Μέτρησε τις δυνάµεις του δίπλα από θρύλους της εποχής και κάπου εκεί τού µπήκε στο µυαλό να γίνει ένας από αυτούς. Τα επόµενα χρόνια γράφει σιγά-σιγά τη διεθνή ιστορία του σε διακρίσεις. Το 2004, η ιστορία γίνεται, για τα ελληνικά δεδοµένα, χρυσή. Ηρθε 5ος στα 1500 µ. και έγινε ο πρώτος Ελληνας που αγωνίστηκε σε τελικό Ολυµπιακών Αγώνων.

Τα επόµενα δύο χρόνια η ελληνική κολύµβηση γνώρισε άνθιση, αλλά ο Σπύρος Γιαννιώτης δεν εξελίχθηκε. Οι τίτλοι τέλους έµοιαζαν να έρχονται. Οσοι το έλεγαν δεν είχαν υπολογίσει το κερκυραϊκό πείσµα και τη διορατικότητα του προπονητή Νίκου Γέµελου. Στρέφει τον αθλητή του στο ανοικτό νερό. Μοναχική ζωή, ατελείωτα χιλιόµετρα και χιλιάδες πλακάκια στα κολυµβητήρια όπου κάνει, µακριά από τα φώτα της δηµοσιότητας, προπόνηση. Το 2007, στο παγκόσµιο της Μελβούρνης, ο Σπύρος Γιαννιώτης κατέκτησε το χάλκινο µετάλλιο στα 5.000 µ. Και οι Ελληνες µάθαµε ένα νέο αγώνισµα, αυτό του ανοικτού νερού ή ανοικτής θάλασσας, όπως, λανθασµένα, το λένε κάποιοι.

Η καριέρα του κολυµβητή βρήκε νέα αφετηρία. Στους Ολυµπιακούς Αγώνες του Πεκίνου δεν έκανε εµφάνιση αντάξια των δυνατοτήτων του. Πείσµωσε και συνέχισε για το Λονδίνο. Ο αγώνας διεξαγόταν σε λίµνη και όχι στο αγαπηµένο του θαλασσινό νερό. Ηρθε 4ος, µία θέση που του έφερε δάκρυα στα µάτια, γιατί ήξερε ότι αξίζει ένα διαφορετικό φινάλε. Εσβησε τον παράγοντα ηλικία από το µυαλό του και αποφάσισε να συνεχίσει.

Στο Ρίο οι αγώνες διεξήχθησαν σε θάλασσα. Μεγάλο το πλεονέκτηµα για τον Σπύρο, όµως και µεγάλο το µειονέκτηµα η ηλικία. Στη θάλασσα της Κόπα Καµπάνα «έπεσαν» κολυµβητές που θα µπορούσαν να ήταν… παιδιά του, αλλά αυτός εκεί. Ο «γερόλυκος του αλµυρού νερού» έκανε µία τροµερή αντεπίθεση στα τελευταία χιλιόµετρα, µε προορισµό το βάθρο. Πολλά τα χιλιόµετρα, το κορµί πόναγε από την υπερπροσπάθεια και το µυαλό αρνήθηκε να στείλει την εντολή για να ακουµπίσει πρώτος την ηλεκτρονική πλακέτα. Η απώλεια του χρυσού µεταλλίου δεν τον στενοχώρησε, γιατί το όνειρό του είχε γίνει πραγµατικότητα. Κρέµασε το σκουφάκι του ως κάτοχος Ολυµπιακού µεταλλίου, σε ένα αγώνισµα όπου και µόνο η συµµετοχή, σε αυτήν την ηλικία, αποτελεί άθλο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή