Η ευρύτατα διαδεδομένη πρακτική της απόκτησης αγγλικών ποδοσφαιρικών συλλόγων από αλλοδαπούς επενδυτές την τελευταία 20ετία έχει διάφορα αποτελέσματα. Η ιστορία της πρωταθλήτριας Λέστερ είναι ευτυχής, όπως και η συνεργασία της Μάντσεστερ Σίτι με τον σεΐχη Μανσούρ του Αμπου Ντάμπι. Δεν είναι, όμως, σε όλες τις περιπτώσεις ρόδινα τα πράγματα και απειλείται τελικά η ίδια η ψυχή του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Μπορεί ο Μοχάμεντ Αλ Φαγέντ –ο πρώτος της γενιάς αυτής των νέων, ξένων ιδιοκτητών– να έφτασε τη Φούλαμ έως και σε ευρωπαϊκό τελικό πριν την πωλήσει και η οικογένεια Πότσο να έφερε τη Γουότφορντ στην Πρέμιερ Λιγκ, όμως άλλες ομάδες έχουν αρνητικές εμπειρίες, που κάνουν τους φιλάθλους να αναλογίζονται ότι οι επενδυτές έρχονται μόνο για το προσωπικό κέρδος στις ομάδες τους.
Ο Μάσιμο Τσελίνο στη Λιντς, ο Φαουάζ Αλ-Χασάουι στη Νότιγχαμ και ο Ρολάν Ντισατελέ στην Τσάρλτον έχουν προκαλέσει την οργή των οπαδών με τις συχνά ακατανόητες αποφάσεις τους, δείχνοντας και ποδοσφαιρική άγνοια και ασέβεια στην ιστορία κάθε συλλόγου.
Αλλωστε, οι οπαδοί ποτέ δεν επαναστατούν ενάντια κάποιου επιτυχημένου επενδυτή: Οι διαμαρτυρίες κατά της οικογένειας Γκλέιζερ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έσβησαν γρήγορα. Ωστόσο, η ιδιοκτησία συλλόγων από ξένα χέρια, με στενούς δεσμούς με την τοπική τους κοινότητα, μπορεί να οδηγήσει σε απονεύρωση της σχέσης των οπαδών με την ομάδα και με το ποδόσφαιρο εν γένει.
Τι να πει κανείς π.χ. για την… Τσάιναταουν του αγγλικού ποδοσφαίρου στην κεντρική Αγγλία, με τον Γκουοτσάν Λάι να έχει τη Γουέστ Μπρομ, τον Πολ Σεν Τσο Χουνγκ την Μπέρμιγχαμ, τον Τόνι Ζία την Αστον Βίλα και τον Γκουό Γκουανγκτσάνγκ τη Γουλβς; Αν φέρουν επιτυχίες έχει καλώς, αλλά η υποψία ότι δεν είναι εκεί μόνο για τη χαρά της ιδιοκτησίας ενός συλλόγου, ή για την απόκτηση κύρους σε τοπικό επίπεδο, όπως γινόταν παλαιότερα, φέρνει αργά αλλά σταθερά στον οργανισμό των φιλάθλων ένα δηλητήριο που νεκρώνει την αγάπη τους για το άθλημα.
Αυτό βοηθά στην εξήγηση του αναπάντεχου φαινομένου της μείωσης της τηλεθέασης του ποδοσφαίρου φέτος. Σίγουρα επιδρούν αρκετοί παράγοντες σε αυτό, με τις απευθείας μεταδόσεις επτά μέρες την εβδομάδα, την υπερπροβολή ασήμαντων λεπτομερειών, τη βαρετή επανάληψη των ίδιων χαρακτήρων (βλ. Ζοζέ Μουρίνιο κ.λπ.), αλλά εάν επαναληφθεί αυτό το στατιστικό εύρημα της τηλεθέασης, θα πρέπει να αναζητηθεί πιο βαθιά η αιτία.
Η συναισθηματική αποξένωση, το «ξενέρωμα» των φιλάθλων που βλέπουν την αλλοτρίωση του αγαπημένου τους αθλήματος, ίσως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, διότι είναι δύσκολο να το ανατρέψει κανείς.
Δεν ήταν μόνο οι φίλοι της Γουέστ Χαμ που αισθάνθηκαν την απώλεια όταν η ιδιοκτησία της ομάδας αποφάσισε προς όφελός της τη μετακίνηση από το Απτον Παρκ στο παντελώς ακατάλληλο για ποδόσφαιρο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, ώστε να μετατραπεί το παλιό γήπεδο σε πολυτελή διαμερίσματα.
Ούτε ήταν μόνο οι φίλοι της Σουόνσι που ένιωσαν προδομένοι όταν οι ντόπιοι παράγοντες (των οποίων το όραμα, η σκληρή δουλειά και η επένδυση έσωσαν τον σύλλογο από την καταστροφή πριν από μερικά χρόνια) ανακοίνωσαν την απόφασή τους να εξαργυρώσουν τις μετοχές τους και να αποχωρήσουν, πουλώντας τον σύλλογο σε Αμερικανούς.
Ισως ο Χιου Τζένκινς και οι συνεργάτες του να μην πρέπει να κατηγορούνται που άρπαξαν την ευκαιρία να κερδίσουν εκατομμύρια πουλώντας τη Σουόνσι σε αμερικανική κοινοπραξία, κόντρα στην επιθυμία των οπαδών, με τους οποίους μάλιστα είχαν συνεργαστεί στην επιχείρηση σωτηρίας. Προσφέροντας όμως άλλο ένα παράδειγμα εκμετάλλευσης ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου για προσωπικό πλουτισμό, η απόφασή τους αυτή πρόσθεσε μερικές ακόμη σταγόνες στη δεξαμενή του κυνισμού και της απογοήτευσης των φιλάθλων, που μπορεί να καταστρέψει τα θεμέλια ενός πραγματικά παγκόσμιου φαινομένου στον τομέα της ψυχαγωγίας. Κι αυτό διότι το αγγλικό ποδόσφαιρο μοιάζει μετά χαράς έτοιμο να μεταχειριστεί την ψυχή του, δηλαδή τους παραδοσιακούς του συλλόγους σαν να ήταν κινητές αξίες στην αγορά.