Δύο παλιές δόξες του Παναθηναϊκού και του Αρη, ο Μέμος Ιωάννου και ο Γιώργος Δοξάκης, θέλησαν να μοιραστούν με την «Κ» τις μνήμες τους από τις αναμετρήσεις των δύο ομάδων.
Ο Μέμος Ιωάννου έχει παίξει σε δύο τελικούς Παναθηναϊκού – Αρη, φορώντας διαφορετική φανέλα και η κακή συγκυρία, είναι ότι σε κανέναν από τους δύο, δεν ήταν στην ομάδα των Κυπελλούχων.
Στον τελικό του ’85 ήταν παίκτης των «πρασίνων» και θυμάται το επιθετικό «κρεσέντο» των Γκάλη και Γιαννάκη που είχαν μετατρέψει τον αγώνα σε προσωπική τους… αντιπαράθεση για τη θέση του πρώτου σκόρερ.
«Ηταν ένας ωραίος τελικός, αλλά μόνο για τον… Αρη», θυμάται ο Ιωάννου, με το γνώριμο χιούμορ που τον διακρίνει. Εχουν περάσει, παρά ένα, τριάντα χρόνια από την πρώτη «σύγκρουση» Παναθηναϊκού – Αρη σε τελικό Κυπέλλου και ο Ιωάννου δεν έχει ξεχάσει ότι τέσσερις συμπαίκτες του (Κορωναίος, Στεργάκος, Ανδρίτσος, Βίδας) είχαν σημειώσει διψήφιο αριθμό πόντων (συνολικά 57), αλλά Γκάλης και Γιαννάκης είχαν σκοράρει, μαζί, εβδομήντα πόντους.
«Ειδικά, τα οκτώ τρίποντα του Γιαννάκη, είχαν χαρακτηρίσει εκείνο τον τελικό. Είχαμε χάσει από το πρώτο ημίχρονο. Ο Αρης, παρά την ήττα του στο μπαράζ πρωταθλήματος, έναν χρόνο πριν, χάραζε πορεία για κατάκτηση τίτλων» λέει ο Ιωάννου που ύστερα από οκτώ χρόνια βρέθηκε αντίπαλος του Παναθηναϊκού και πάλι στο Παλέ του Νέου Φαλήρου.
«Ο Αρης ήθελε πολύ εκείνο το Κύπελλο και γι’ αυτόν τον λόγο, είχαμε πάρει τον Θίους μόνο για τον τελικό. Τη διαφορά για τον Παναθηναϊκό, δημιούργησε η απόδοση του Κόμαζετς, αν αναλογιστούμε ότι Γκάλης και Γιαννάκης ήταν πολύ κοντά στη συγκομιδή πόντων. Σίγουρα, όμως και οι δύο επόμενοι τελικοί Παναθηναϊκού – Αρη που έγιναν στη δεκαετία του 2000, είχαν μεγάλο ανταγωνισμό, γιατί η φανέλα τους έχει, διαχρονικά, μεγάλο ειδικό βάρος, πέραν της αγωνιστικής κατάστασης που βρίσκονται».
Ο Γιώργος Δοξάκης έχει βρεθεί έξι φορές σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδας με τον Αρη. Εχασε τον πρώτο (των «ξυρισμένων κεφαλιών») από τον ΠΑΟΚ, αλλά κέρδισε τους υπόλοιπους πέντε. «Εμείς μπαίναμε τότε στους τελικούς με τη λογική της κεκτημένης ταχύτητας. Ακούγεται εγωιστικό, αλλά έτσι ήταν. Μπαίναμε και ξέραμε ότι είμαστε η καλύτερη ομάδα, όπως κι αν πήγαινε το παιχνίδι, θα το κερδίζαμε. Ηταν τέτοια η αυτοπεποίθηση και η ποιότητα της ομάδας, που το ήξεραν και το περίμεναν αυτό και οι αντίπαλοί μας», είπε ο άλλοτε πλέι μέικερ του Αρη, προσθέτοντας πως «αυτό συμβαίνει σήμερα από την… ανάποδη. Εγώ καταλαβαίνω τα παιδιά και του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Θεωρούν όλους αυτούς τους αγώνες στην Ελλάδα "δεύτερους", γιατί στόχο έχουν την Ευρωλίγκα. Οπως εμείς υπολογίζαμε τότε περισσότερο την Τρέισερ και τη Μακάμπι, έτσι αυτοί κάνουν τώρα με τις ομάδες στην Ευρωλίγκα. Είναι λογικό, γιατί έχουν ποιότητα πολύ ανώτερη από όλες τις ομάδες στην Ελλάδα και θεωρούν πως εύκολα ή δύσκολα θα κερδίσουν».
Ο Αρης επιστρέφει σε έναν τελικό Κυπέλλου ύστερα από εννέα χρόνια, ως το απόλυτο αουτσάιντερ. Πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσουν οι παίκτες του τον σημερινό αγώνα; «Με τη λογική του νεανικού ενθουσιασμού. Να μπουν μέσα… κι όποιον πάρει ο χάρος! Τι εννοώ; Δεν έχουν τίποτα να χάσουν, έχουν μπροστά τους πράγματα να αποδείξουν, έχουν κίνητρο, πρέπει να μπουν μέσα και να… δαγκώνουν! Να πιέζουν στην άμυνα, να βγάλουν όλον τον ενθουσιασμό τους, γιατί πρόκειται για νεαρά παιδιά ως επί το πλείστον. Να δείξει ο Μποχωρίδης ότι μπορεί να διαδεχθεί κάποια στιγμή τον Διαμαντίδη, απέναντί του θα τον έχει. Να δείξει ο Βεζένκοφ ότι δικαίως ασχολούνται από τώρα στο ΝΒΑ μαζί του. Να ευχαριστηθούν τον αγώνα. Αυτό έχει σημασία…».