Βαγγέλης Καρατζάς

Έκτοτε οι ήρωές μου, αστροναύτες, γιατροί, μουσικοί, ζωγράφοι, εναλλάσσονταν, τα χρόνια περνούσαν και αυτοί άρχισαν να είναι νεότεροί μου.

Βγαίνοντας από το λιμάνι του Πειραιά, ζητάω δουλειά σε όποιο δρομολόγιο, σε όποιο καράβι θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος.

Η φιλοξενία μπορεί να είναι για μία νύχτα, μπορεί για μία εβδομάδα ή δύο χρόνια, όπως τη βίωσα του λόγου μου.

Καθ’ οδόν προς το εργοτάξιο και όποτε έχω λίγο χρόνο, κάνω στάση στη μέση της διαδρομής. Εκεί ψάχνω την αγαπημένη μου λιχουδιά. Ψίχουλα από τυρόπιτα.

Η ταβέρνα ήταν το μακρινό όριο της Ηλιούπολης σε εκείνη την πλευρά του Υμηττού, κάμποση ώρα από τα τελευταία σπίτια, φάρος για τους πεινασμένους περίοικους και επισκέπτες.

Στη διπλανή πολυθρόνα κάθεται σταυροπόδι η ιέρεια του αμερικανικού τοκ σόου κ. Όπρα Ουίνφρεϊ. Μπροστά μας στημένη μια κάμερα και ένα μικρόφωνο, πιο πίσω η τηλεόραση αναμεταδίδει τη σκηνή.

Εργατικοί, καλόγουστοι, χωρίς μεγαλομανίες, χωρίς δεσμεύσεις με καμιά μόδα, χουβαρντάδες και πάνω απ’ όλα γλεντζέδες.