Την εβδομάδα που αφήνουμε πίσω μας, ο Κάρλο Αντσελότι έγινε ο πρώτος προπονητής στην ιστορία του ποδοσφαίρου που φτάνει τα 200 ματς στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση στον πλανήτη.
Ο 64χρονος Ιταλός των έξι Champions League (τέσσερα ως προπονητής και δύο ως παίκτης) και των οκτώ πρωταθλημάτων (πέντε ως προπονητής και τρία ως παίκτης) είναι συνυφασμένος με την επιτυχία και την παρουσία σε μεγάλες ομάδες: Μίλαν, Γιουβέντους, Τσέλσι, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπάγερν Μονάχου, Παρί Σεν Ζερμέν…
Στο τιμόνι τους, έχει καταφέρει να νικήσει τέσσερις φορές τη Λίβερπουλ στο «Ανφιλντ». Δύο στον πάγκο της Ρεάλ για το Champions League και από μία σε Τσέλσι και Εβερτον για την Premier League. Οι τελευταίες δύο νίκες του «Καρλέτο», μάλιστα, σημειώθηκαν στις ισάριθμες τελευταίες επισκέψεις του στον ποδοσφαιρικό ναό των Κόκκινων.
Μέχρι το βράδυ της Πέμπτης (11/04), η Ρεάλ χάρη στον Αντσελότι και η Μπαρτσελόνα, δύο από τους γίγαντες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ήταν οι μοναδικές ομάδες που είχαν καταφέρει να νικήσουν δύο φορές στο «Ανφιλντ», στο πλαίσιο ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Πλέον, οι Αιώνιοι του ισπανικού ποδοσφαίρου, με τους 200+ τίτλους συνολικά, απέκτησαν σε αυτή την ξεχωριστή στατιστική ελίτ την παρέα μιας… μικρούλας από τον ιταλικό Βορρά, η οποία σε 116 χρόνια ιστορίας έχει κατακτήσει μόλις ένα Κύπελλο, και αυτό πριν από 61 ολόκληρα χρόνια.
Η Αταλάντα, η οποία θριάμβευσε με 3-0 της Λίβερπουλ μέσα στο «Ανφιλντ», έχει αλλάξει επίπεδο εδώ και μια οκταετία. Και αυτό το οφείλει (σχεδόν) αποκλειστικά στον άνθρωπο που κάθεται στην άκρη του πάγκου της και, με το σπαθί του, έχει αποκτήσει το παρατσούκλι «Καθηγητής».
Καθηγητής γιατί ο 66χρονος Τζιάν Πιέρο Γκασπερίνι, Ιταλός επίσης και της ίδιας γενιάς με τον Αντσελότι, διδάσκει ποδοσφαιρική τακτική με την προσέγγισή του, κάνει καλύτερους τους παίκτες που έχει γύρω του και, μάλιστα, φτάνει στο σημείο να βουρκώνει δημοσίως για αυτούς.
Το έκανε ενθυμούμενος την περιπέτεια του Γιόζιπ Ιλιτσιτς, του Σλοβένου σταρ της Αταλάντα στην παρθενική συμμετοχή της ομάδας του Μπέργκαμο στο Champions League τη σεζόν 2019-2020. Εκεί όπου, μεταξύ άλλων, σημείωσε τέσσερα γκολ στη νίκη-πρόκριση επί της Βαλένθια μέσα στο «Μεστάγια» στη φάση των «16», όντας ο πρώτος που τα καταφέρνει σε εκτός έδρας παιχνίδι σε νοκ άουτ φάση και ο γηραιότερος ever με καρέ τερμάτων, ξεπερνώντας τον μέγιστο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς.
Ο Ιλιτσιτς, παρότι στα 32 του χρόνια τότε, έδειχνε έτοιμος να κάνει μια μεγάλη μεταγραφή, με εμφανίσεις επιπέδου «Χρυσής Μπάλας», όπως έλεγε ο Γκασπερίνι. Η πανδημία του κορωνοϊού και κάποια προσωπικά προβλήματα, όμως, τον βύθισαν στην κατάθλιψη, έχασε 13 κιλά (!) και δεν έγινε ποτέ ξανά ο ίδιος.
«Ενα τόσο καλό παιδί και σπουδαίος ποδοσφαιριστής, τι κρίμα» έλεγε βουρκωμένος σε μια συνέντευξη για τον Ιλιτσιτς ο Γκασπερίνι, ο οποίος είχε προλάβει να δει τον Σλοβένο να σκοράρει στην πρώτη νίκη της Αταλάντα μέσα στο «Ανφιλντ», εκείνη με σκορ 2-0. Μια σπουδαία επιτυχία, αναμφίβολα, αλλά με μεγάλες διαφορές σε σχέση με την τωρινή.
Ελαβε χώρα τον Νοέμβριο του 2020, εν μέσω της πανδημίας, σε ένα άδειο γήπεδο λόγω του Covid-19 και στο πλαίσιο της φάσης ομίλων του Champions League, με τη Λίβερπουλ να έχει ήδη εξασφαλίσει την πρόκριση. Αυτή τη φορά, όμως, το ματς ήταν νοκ άουτ, στο πλαίσιο των προημιτελικών του Europa League, και η Λίβερπουλ, με επταπλάσιο προϋπολογισμό σε σχέση με την Αταλάντα μόνο αδιάφορη δεν ήταν.
Η τωρινή νίκη επιτρέπει στη Ντέα (Θεά, το παρατσούκλι της) να κάνει όνειρα για το πρώτο ευρωπαϊκό της τρόπαιο αφού, αν ξεπεράσει το πρώτο φαβορί στα χαρτιά (Λίβερπουλ), καμία ομάδα δεν μοιάζει ικανή να την τρομάξει, ακόμα και η μοναδική αήττητη στην Ευρώπη φέτος (Μπάγερ Λεβερκούζεν).
Η πρώτη νίκη σε έναν από τους ναούς του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είχε γίνει σε πολύ δύσκολες συνθήκες, αφού το Μπέργκαμο ήταν η πλέον πληγείσα ιταλική πόλη από τον Covid-19. Οι εικόνες των φορτηγών του στρατού να μεταφέρουν εκατοντάδες φέρετρα μακριά από την πόλη, επειδή δεν υπήρχε χώρος να ταφούν, συγκλονίζουν ακόμα.
Οι επιστήμονες, μάλιστα, λένε ότι ο (πρώτος) αγώνας της Αταλάντα με τη Βαλένθια, στο «Τζουσέπε Μεάτσα» του γειτονικού Μιλάνου, είχε συμβάλει αποφασιστικά στην εξάπλωση του κορωνοϊού, ο οποίος έφερε σε πολύ δυσχερή θέση και τον ίδιο τον Γκασπερίνι.
«Κάθε δύο λεπτά περνούσε ένα ασθενοφόρο έξω από το σπίτι. Εμοιαζε σαν να ήμασταν σε πόλεμο. Το βράδυ σκεφτόμουν: “Αν πάω εκεί (σ.σ. στο νοσοκομείο), τι θα μου συμβεί;”» θυμάται ο Τζιαν Πιέρο, ο οποίος προσβλήθηκε από τον ιό, ένιωσε «κατεστραμμένος, διαλυμένος», αλλά βγήκε νικητής.
Δυστυχώς, δεν συνέβη το ίδιο με τους πάνω από 16 χιλιάδες κάτοικους του Μπέργκαμο που έχασαν τη ζωή τους, με τη Λομβαρδία, επαρχία όπου βρίσκεται η πόλη, να είναι με διαφορά αυτή με τους περισσότερους θανάτους από κορωνοϊό στην Ιταλία, ξεπερνώντας τις 47.000.
«Θα χρειαστούν χρόνια για να κατανοήσουμε τι πραγματικά συνέβη. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, μοιάζει γελοίο: Η μεγαλύτερη στιγμή της αθλητικής μας επιτυχίας συνέπεσε με τον βαθύτερο πόνο της πόλης. Νιώθω ακόμα πιο Μπεργκαμάσκο τώρα,» εξηγεί ο γεννημένος στο Τορίνο Γκασπερίνι, ο οποίος τον Σεπτέμβριο του 2019 έλαβε τον τίτλο του επίτιμου πολίτη του Μπέργκαμο.
Γιατί; Επειδή έβαλε την Αταλάντα και κατ’ επέκταση το Μπέργκαμο στον χάρτη, έδειξε στους αμφισβητίες ότι το man to man μαρκάρισμα μπορεί ακόμα να είναι (πολύ) αποτελεσματικό, ότι με 30% κατοχή της μπάλας μπορεί να έρθει η επιτυχία (Πεπ Γκουαρδιόλα, ακούς;) και επιβεβαίωσε ότι άξιζε περισσότερες ευκαιρίες σε πάγκους μεγάλων ομάδων, μετά την εμπειρία μόλις τριών μηνών (!) το 2011 στην Ιντερ.
Στο ξεκίνημά του στην Αταλάντα φλέρταρε επίσης με την απόλυση μετά από μόλις πέντε παιχνίδια. Η ομάδα, όμως, αντέδρασε, νίκησε ομάδες όπως η Ιντερ, η Ρόμα και η Νάπολι και έκτοτε δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω. Φέτος, οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς την έβδομη συμμετοχή της σε ευρωπαϊκή διοργάνωση επί Γκασπερίνι, όταν πριν από τον Καθηγητή είχε μόλις τέσσερις συνολικά.
Οκτώ χρόνια στον πάγκο των Μπεργκαμάσκι, έχει κερδίσει (και) το παρατσούκλι «Gasperson», το οποίο παραπέμπει στον σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Ο Σκωτσέζος, βεβαίως, παρέμεινε 27 (!) χρόνια στο τιμόνι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μια επίδοση που μοιάζει αδύνατο να φτάσει ο Γκασπερίνι, ο οποίος πάντως έχει κερδίσει το δικαίωμα να μείνει για όσο καιρό επιθυμεί.
Το 2011, όταν ο Γκασπερίνι προερχόταν από μια πολύ καλή τετραετία στην Τζένοα, ο Φέργκιουσον τον προσέγγισε για να τον πάρει δίπλα του στη Γιουνάιτεντ ως βοηθό του, με την προοπτική να τον διαδεχθεί όταν θα αποφάσιζε να αποσυρθεί από την προπονητική.
Ο Ιταλός τον ευχαρίστησε, αλλά δεν αποδέχθηκε την καθ’ όλα τιμητική πρόταση του σερ Αλεξ γιατί ήθελε να είναι πάντα πρώτος προπονητής. Και σήμερα, 13 χρόνια αργότερα, νιώθει Φέργκιουσον στην τοποθεσία Μπέργκαμο, ξεπερνώντας βεβαίως τις διαφορές και αποφεύγοντας τις (άδικες) συγκρίσεις.
«Το “Ανφιλντ” είναι ένα από τα πιο όμορφα γήπεδα της Ευρώπης. Η Λίβερπουλ είναι το ποδοσφαιρικό μοντέλο που περισσότερο απολαμβάνω να παρακολουθώ, εξαιτίας της έντασης που βάζει στο παιχνίδι της,» έλεγε ο Καθηγητής μετά τον θρίαμβό του στο «Ανφιλντ», όπου άρχισε να κάνει (ρεαλιστικά) όνειρα για το πρώτο τρόπαιο (και μάλιστα ευρωπαϊκό) που θα αποτελέσει το κερασάκι στη σχέση ζωής με την Αταλάντα και το Μπέργκαμο.