Εδώ και πάνω από ένα χρόνο, ο ανεπίσημος ύμνος των φίλων της ΑΕΚ στην OPAP Arena έχει ως έμπνευση το «Freed from desire», τραγούδι της Ιταλίδας Γκάλα Ριτσάτο που έγινε τεράστια επιτυχία τη δεκαετία του ’90 και οι στίχοι του μιλούν για την απόρριψη του καταναλωτισμού και της απληστίας.
Ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί δεν είναι άπληστος, γιατί μεγάλωσε σε μια φτωχική οικογένεια, είκοσι χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Καζαμπλάνκα. Το βράδυ της Πέμπτης (09/05), άλλωστε, υπό τους ήχους του «Freed from desire», πανηγύριζε στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού την πρόκριση στον τελικό του Europa Conference League, κάνοντας όνειρα για το παραπάνω (διόλου άπληστο) βήμα.
Μια υπέρβαση σε ένα ιστορικό παιχνίδι για τον Ολυμπιακό και το ελληνικό ποδόσφαιρο που η μοίρα θέλησε να γίνει στην Αθήνα, στην OPAP Arena, και με αντίπαλο τη Φιορεντίνα, ομάδα από την Ιταλία, τη χώρα στην οποία γεννήθηκε η Γκάλα.
Ο Ελ Κααμπί ήρθε το περασμένο καλοκαίρι στα μέρη μας χωρίς να κάνει πολύ θόρυβο, με μια καριέρα γεμάτη γκολ, αλλά σε ομάδες του Μαρόκου, της Κίνας, της Τουρκίας και του Κατάρ, χωρίς καμία εξ αυτών να είναι σε ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Στην παρθενική του παρουσία σε ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις, ο 30χρονος πλέον επιθετικός έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του Ολυμπιακού που ξεπερνάει τα δέκα τέρματα σε μια σεζόν.
Πλέον έχει 15, δέκα εκ των οποίων στο Europa Conference League, όπου θα βγει πρώτος σκόρερ, παρότι έχει παίξει μόλις σε οκτώ αγώνες νοκ άουτ! Χωρίς, βεβαίως, να υπολογίζεται και ο επερχόμενος τελικός στον οποίο η Ελλάδα, σε περίπτωση νίκης του Ολυμπιακού στο 90λεπτο ή στην παράταση, θα εξασφαλίσει πέντε ευρωπαϊκά εισιτήρια για τη σεζόν 2025-26, από τα τέσσερα που έχει για του χρόνου.
Συνολικά, και ενώ έχει ακόμα τέσσερα παιχνίδια σε ελληνικό πρωτάθλημα και Ευρώπη, έφτασε τα 32 γκολ, αριθμό με τον οποίο ισοφάρισε την καλύτερη επίδοση όλων των εποχών ενός ποδοσφαιριστή των Ερυθρολεύκων σε μια σεζόν.
Την κατείχε σε αποκλειστικότητα εδώ και 22 χρόνια ο Αλέκος Αλεξανδρής, ο οποίος ήταν στις εξέδρες του «Καραϊσκάκη» το βράδυ της Πέμπτης και πήρε ως ενθύμιο τη φανέλα του επιθετικού που, σε ηλικία 15 ετών, σκέφτηκε σοβαρά να παρατήσει το ποδόσφαιρο και άρχισε να μαθαίνει το επάγγελμα του μαραγκού, ώστε να συμβάλει στον πολύ περιορισμένο οικογενειακό προϋπολογισμό.
Συνδύασε την εκπαίδευση με το να βγαίνει στον δρόμο και να πουλάει… αλάτι (!), αλλά οι γονείς του διαπίστωσαν ότι είχε ταλέντο στην μπάλα και τον στήριξαν στην ειλημμένη από όταν ήταν πολύ μικρός απόφαση να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο. Και τα όσα ακολούθησαν δικαίωσαν απόλυτα τους πάντες στην οικογένεια του Αγιούμπ.
Το όνομά του στα αραβικά σημαίνει «να επιστρέψω στον Θεό» και σε Εκείνον αφιερώνει όλα του τα γκολ, τα οποία φέτος στην Ευρώπη έχουν βοηθήσει τον Ολυμπιακό να μαζέψει περί τα 14,5 εκατ. ευρώ, τα οποία θα αυξηθούν κατά δύο εκατ. εάν στις 29 Μαΐου κατακτήσει το Europa Conference League, αφού αυτό είναι το προβλεπόμενο πριμ από την UEFA.
Το συμβόλαιο που έχει υπογράψει με την ομάδα του Πειραιά είναι για 1+1, όπερ σημαίνει ότι οι δύο πλευρές πρέπει να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να συμφωνήσουν στην περαιτέρω παραμονή του Ελ Κααμπί στο Λιμάνι μετά την πρώτη σεζόν. Ο Ολυμπιακός, βεβαίως, το θέλει αυτό όσο τίποτε άλλο και ετοιμάζεται να τον ανταμείψει με γενναία αύξηση αποδοχών.
Ο Μαροκινός, άλλωστε, έχει καταφέρει να δώσει συνέχεια στην ιδιαιτέρως προσοδοφόρα σχέση του Ολυμπιακού με ποδοσφαιριστές από τη Βόρεια Αφρική, την οποία είχαν φροντίσει να χτίσουν οι Αλγερινοί Ραφίκ Τζιμπούρ – Τζαμέλ Αμπντούν, ο Αιγύπτιος Αχμέντ Χασάν και, βεβαίως, ο επίσης Μαροκινός Γιουσέφ Ελ Αραμπί.
Ο συμπατριώτης και φίλος του Ελ Κααμπί, ο οποίος τόσο τον βοήθησε στην προσαρμογή του στην Ελλάδα και, μέχρι πρότινος, κατείχε την καλύτερη επίδοση ενός ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού σε μια σεζόν στην Ευρώπη με επτά γκολ, προτού εμφανιστεί βεβαίως ο Αγιούμπ.
Και να σκεφτεί κανείς ότι στα νιάτα του ο Ελ Κααμπί ξεκίνησε ως αριστερό μπακ και αμυντικό χαφ. Σε ένα φιλικό τουρνουά, ο προπονητής του στη δεύτερη ομάδα της Ρασίνγκ Καζαμπλάνκα είδε τι μπορούσε να κάνει μπροστά από την αντίπαλη εστία, τον προώθησε στην κορυφή της επίθεσης απ’ όπου, για καλό δικό του και των ομάδων στις οποίες αγωνίστηκε, δεν έφυγε ποτέ έκτοτε.
Με την εθνική ομάδα του Μαρόκου βίωσε μια ξεχωριστή στιγμή όταν αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στο Πρωτάθλημα Εθνών Αφρικής (όχι το Κύπελλο Εθνών, γνωστό και ως Κόπα Αφρικα) με εννέα γκολ σε 23 ημέρες, επίδοση που ήλπιζε ότι θα του άνοιγε τις πόρτες για ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Η Ατλέτικο Μαδρίτης ήρθε σε επαφή με την Μπερκάνε, την τότε ομάδα του Ελ Κααμπί, και έκανε πρόταση για να τον αποκτήσει, σχεδιάζοντας μάλιστα να τον δανείσει αρχικά στην Αλαβές, ώστε να μπορέσει να προσαρμοστεί στην, σαφώς πολύ πιο απαιτητική, ισπανική La Liga.
Το φλερτ που έλαβε χώρα το 2017 δεν εξελίχθηκε ποτέ σε γάμο, αφού η Μπερκάνε προτίμησε να τον (μοσχο)πουλήσει στη Χεμπέι Φόρτσουν, την εποχή που οι κινεζικές ομάδες θύμιζαν αυτές της Σαουδικής Αραβίας εσχάτως. Με τη διαφορά ότι τα πετροδόλαρα δεν τελειώνουν, ενώ η κάνουλα με τα γουάν, έκλεισε και μάλιστα με πολύ απότομο και δραματικό τρόπο, λίγο μετά.
Η μοίρα, πάντως, θέλησε έξι χρόνια αργότερα ο Ελ Κααμπί να φορέσει ερυθρόλευκη φανέλα. Οχι αυτή της Ατλέτικο, αλλά του Ολυμπιακού, με τον οποίο διαλύει τα κοντέρ σε μια ιστορική σεζόν για τον ίδιο (ποτέ στην καριέρα του δεν είχε 30+ γκολ σε μια αγωνιστική περίοδο), τον Ολυμπιακό και, κατ’ επέκταση, το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Στην 20ή επέτειο από το αξέχαστο έπος της Εθνικής Ελλάδας στο Euro2004, οι μικροί του Ολυμπιακού κατέκτησαν το αντίστοιχο Champions League στη συγκεκριμένη ηλικιακή κατηγορία και η ανδρική ομάδα έγινε η δεύτερη που φτάνει σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, 53 χρόνια μετά τη μυθική πρόκριση του Παναθηναϊκού στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Το 1971, το όνειρο του Τριφυλλιού και όλης της υγιούς φίλαθλης Ελλάδας σταμάτησε στο «Γουέμπλεϊ» του Λονδίνου και πάνω στον ερυθρόλευκο, τεράστιο Αγιαξ του ιπτάμενου Ολλανδού Γιόχαν Κρόιφ και του «total football» του Ρίνους Μίχελς.
Τη σεζόν όπου ο τελικός της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης διεξάγεται εκ νέου στη καινούργια εκδοχή του ποδοσφαιρικού «ναού» της αγγλικής πρωτεύουσας, μια άλλη ομάδα με ερυθρόλευκα ονειρεύεται να γίνει η πρώτη ελληνική που κατακτά ευρωπαϊκό τρόπαιο σε συλλογικό επίπεδο.
Και, αν τα καταφέρει, θα το οφείλει σε μεγάλο βαθμό σε έναν πάντα χαμογελαστό τύπο από την Καζαμπλάνκα ο οποίος, ως άλλος Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο ομώνυμο κινηματογραφικό αριστούργημα, θα παραφράσει την αξέχαστη ατάκα στην πανέμορφη Ινγκριντ Μπέργκμαν: «Θα έχουμε πάντα την… Αθήνα».
Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0
Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε. Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε. Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.