Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κυριάκος Σιμόπουλος πέθανε χθες σε ηλικία 80 ετών αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο συγγραφικό έργο. Χωρίς να είναι ιστορικός, ο Κυριάκος Σιμόπουλος έκανε εκτεταμένη ιστορική έρευνα και κατέγραψε σημαντικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας σε πολλούς τόμους, επιχειρώντας πάντα να φθάσει στην «κρυμμένη αλήθεια» πίσω από την κοινώς αποδεκτή Ιστορία. Η πολυετής πορεία του στον Τύπο και στα Γράμματα, η πολυμάθειά του και η ευκολία που είχε με τις ξένες γλώσσες, αποτέλεσαν τη βάση για την επίδοσή του στη συγγραφή των βιβλίων του, στα οποία αφιερώθηκε στη δεκαετία του ’50 μετά τον Εμφύλιο και τον εκτοπισμό του στη Μακρόνησο (1947-1950).
Από τα κύρια έργα του: «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα», «Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του ’21», «Η γλώσσα και το εικοσιένα», «Ιδεολογία και αξιοπιστία του Μακρυγιάννη», «Βασανιστήρια και εξουσία» κ.ά. Το σύνολο του έργου του εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Στάχυ». Ο K. Σιμόπουλος είχε εργαστεί στις εφημερίδες «Δημοκρατική Αλλαγή», «Το Βήμα», «Η Βραδυνή», «Ανεξάρτητος Τύπος», «Σημερινά».
Στη θεατρική κρίση αποδίδει και τη στροφή προς τα χολιγουντιανά ονόματα (Κάθλιν Τέρνερ, Νικόλ Κίντμαν, Κέβιν Σπέισι); «Δεν χρειάζεται πάντα ένα μεγάλο όνομα, αν και οι παραγωγοί το ζητούν για να γεμίζουν τα θέατρα. Οταν παίζει ένας σταρ, η προσοχή του θεατή μπορεί να αποσπαστεί από την παράσταση στον ίδιο τον ηθοποιό και να δημιουργείται παραφωνία». Οσο για τα κινηματογραφικά στοιχεία (προβολές, ειδικοί φωτισμοί, εφέ κ.λπ.) που παρουσιάζονται όλο και περισσότερο σε παραστάσεις ο Αλκης Κρητικός λέει: «Κι εγώ θεωρώ ότι είμαι οπτικός σκηνοθέτης. Τα έντονα οπτικά στοιχεία είναι καλό να υπάρχουν, αρκεί να συνδέονται και να μη χρησιμοποιούνται μόνο για εντυπωσιασμό. Το κοινό πάντως βλέποντας πολύ κινηματογράφο περιμένει να δει κάτι παρόμοιο και στο θέατρο. Δεν είναι όμως το ίδιο».