Μπορεί πολλά από τα σαράντα βιβλία σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, που μεταφράστηκαν πρόσφατα στα γερμανικά, να έχουν ήδη κερδίσει το ενδιαφέρον του γερμανικού αναγνωστικού κοινού, όμως η «Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου, στη γαλλική της έκδοση και σε μετάφραση Λευκής Μολφέση, έχει διαγράψει ήδη τη δική της επιτυχημένη διαδρομή. Σύντομα θα κυκλοφορήσει σε βιβλίο τσέπης, πιστοποιώντας έτσι την επιτυχία του βιβλίου στο γαλλικό αναγνωστικό κοινό. Αλλωστε, η «Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου ήταν, πριν από λίγα χρόνια, η επίσημη υποψηφιότητα της Γαλλίας για το ευρωπαϊκό βραβείο μετάφρασης.
Η Λευκή Μολφέση γεννήθηκε στη Γαλλία και άρχισε να γράφει από τα 17 της χρόνια: ποίηση και πεζά. Στην Ελλάδα έχει κυκλοφορήσει το μυθιστόρημά της «Γυάλινα σύνορα», από τον «Εξάντα», το οποίο πρωτοεκδόθηκε στα γαλλικά και μεταφράστηκε από την ίδια, και δύο ποιητικές συλλογές της στα γαλλικά, από την «Αγρα». Τα τελευταία δέκα χρόνια ζει μόνιμα στην Ελλάδα, και σ’ αυτό το διάστημα άρχισε να μεταφράζει. «Επιλέγω και προτείνω βιβλία που θα ήθελε να διαβάσει ένας Γάλλος αναγνώστης», λέει. Μέρος αυτών των επιλογών είναι δύο βιβλία της Μαρίας Ιορδανίδου, παραμύθια από τη Μικρασία, η «Πάπισσα Ιωάννα», που μετέφρασε ο Αλφρέντ Ζαρί, βιβλία των Θαν. Βαλτινού, Αντ. Σουρούνη, Βασ. Πεσμαζόγλου, Γ. Βέλτσου, κ.ά. Τα περισσότερα κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Actes de Sud, στη σειρά που εγκαινίασε το Γαλλικό Ινστιτούτο και η Κατρίν Βελισσάρη.
Το τελευταίο διάστημα η Λευκή Μολφέση ζει μόνιμα στην Αίγινα και γράφει: ένα πεζό -το οποίο θα έχει τίτλο «Η μέρα που λέγεται σήμερα», με μικρά κείμενα αποχαιρετισμού στον 20ό αιώνα, «είναι ένα βιβλίο για το χρόνο», λέει- αρκετά βιβλία για παιδιά και θεατρικά κείμενα. Ασχολείται και με τα τρία είδη ταυτόχρονα, γιατί «είναι οι πολλοί άνθρωποι που έχουμε μέσα μας. Είναι η έκφραση των συμπληρωματικών μας στοιχείων», λέει.
Παράλληλα, τα δέκα τελευταία χρόνια, δίδασκε λογοτεχνική μετάφραση στο Γαλλικό Ινστιτούτο, στο CTL. Δεν μετέχει όμως στο δυναμικό του νεοσύστατου ΕΚΕΜΕΛ, αλλά παραμένει στο Γαλλικό Ινστιτούτο, συνεχίζοντας τη διδασκαλία λογοτεχνικής μετάφρασης. Το «γιατί» ήταν η επόμενη, εύλογη απορία. «Είναι και δική μου απορία, αφού είμαι η συνδιαμορφώτρια της αρχικής πρότασης για τη λειτουργία και το προφίλ ενός ευρωπαϊκού κέντρου μετάφρασης. Μήνες αργότερα αυτό δημιουργήθηκε χωρίς να ενημερωθώ, χωρίς να μου προταθεί να μετέχω στα ιδρυτικά μέλη».
Για τη Λευκή Μολφέση «ο μεταφραστής είναι ένα επάγγελμα χωρίς λεφτά, χωρίς εξουσία και συνήθως χωρίς δόξα. Το σημαντικό που πρέπει να κάνει το ΕΚΕΜΕΛ είναι να δώσει τη δυνατότητα και τα εφόδια να αποκτήσουμε περισσότερους ξένους μεταφραστές. Αυτή η προσπάθεια έχει νόημα μόνο αν μπορέσει να ελκύσει νέους ανθρώπους που θα μεταφράζουν προς ξένες γλώσσες. Δεν έχει νόημα ύπαρξης ως εργαστήριο ελευθέρων σπουδών προς την ελληνική». Η άποψή της ήταν να χρησιμοποιηθούν οι ξένοι μεταφραστές ως «παράθυρα» για τον ξένο εκδότη επιλέγοντας και παρουσιάζοντας βιβλία όλων των ειδών που θα μπορούσαν να ελκύσουν τον ξένο αναγνώστη. Οχι μόνο βιβλία νέων λογοτεχνών -«γι’ αυτά υπάρχουν οι ατζέντηδες»- αλλά και βιβλία κοινωνιολογίας, ιστορίας, επιστήμης, έτσι ώστε «να μπορεί να συμμετέχει η Ελλάδα στην Ευρώπη των ιδεών. Αλλά δεν προκρίθηκε αυτή η κατεύθυνση».