Ως διηγηματογράφος έχει διανύσει ήδη τη διαδρομή του στο σύγχρονο λογοτεχνικό τοπίο ο Σωτήρης Δημητρίου, με τέσσερις συλλογές διηγημάτων, ένα μυθιστόρημα και μια ποιητική συλλογή από το 1985, οπότε εμφανίστηκε στα γράμματα.
«Η βραδυπορία του καλού» (εκδόσεις «Πατάκης») έχει τίτλο το τελευταίο του βιβλίο, με δεκαοκτώ διηγήματα, τα δέκα από αυτά δημοσιευμένα σε έντυπα του ημερήσιου και περιοδικού Τύπου. Βιωματικός συγγραφέας, όπως έχει δείξει με τα ώς τα σήμερα γραπτά του ο Σωτήρης Δημητρίου βιωματικός, που δεν σημαίνει αυτοβιογραφικός. Μοιάζει, όμως, στα διηγήματά του να ακολουθεί τα βήματα της προσωπικής του διαδρομής, τους νέους δρόμους και τις αλλαγές της πορείας που κάθε φορά επιλέγει, να στέκεται στα πρόσωπα που συναντά σ’ αυτήν την πορεία του και να τα εντάσσει στη μυθοπλασία.
Κι αν μέχρι τώρα τα βήματα αυτά έμεναν σταθερά, στα περισσότερα από τα διηγήματά του, στη ζωή της επαρχίας (και μάλιστα με εικόνες και πρόσωπα από τον τόπο καταγωγής του, την Ηπειρο), στην τελευταία του συλλογή κάνει μια μεγάλη τομή: έρχεται στην πόλη. Το φόντο στα διηγήματά του είναι η πόλη. Η μεγαλούπολη, η πρωτεύουσα. Ο τόπος όπου καταφτάνουν, προσπαθώντας να χωνευθούν, να ενταχθούν, να υπάρξουν, άνθρωποι από την επαρχία, από άλλες χώρες. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους στέκεται στη «Βραδυπορία του καλού» ο συγγραφέας. Τους ακολουθεί -έχει κανείς την αίσθηση ότι τους παρακολουθεί- στις γειτονιές της πόλης, σε λεωφορεία, λαϊκές αγορές, λεωφόρους ή μικρές οδούς, πίσω από φορτηγά ή δίπλα σε θάμνους, πλάι στη θάλασσα, στα παγκάκια των πάρκων. Καταγράφει τα διαφορετικά τους πρόσωπα, αυτά της κοινωνικής τους ζωής κι εκείνα που κυριαρχούν όταν μένουν μόνοι τους, στο σπίτι τους ή στους δρόμους αυτής της πόλης – της όποιας πόλης. Με εμμονή και ενδιαφέρον στα χαρακτηριστικά των «αρνητικών ηρώων», όπως ο ίδιος ο συγγραφέας τους ονομάζει, οι ήρωές του στη «Βραδυπορία του καλού» δεν είναι, εκ πρώτης όψεως, «περιθωριακοί». Με ιδιαιτερότητες ναι, αλλά όχι περιθωριακοί. Εχουν τη δουλειά τους και κάποιοι την κοινωνική τους ζωή. Και παλεύουν να μπουν σε μία από τις πολλές πορείες της μεγάλης πόλης. Να ερωτευθούν, να ζευγαρώσουν, να συνομιλήσουν. Είναι, πιστεύω, το νήμα που συνδέει τα τελευταία διηγήματα του Σωτήρη Δημητρίου. Το αποφασιστικό βήμα των ανθρώπων που έρχονται από την επαρχία και προσπαθούν να συγχωνευθούν στους ρυθμούς και στους κανόνες της μεγάλης πόλης. Δύσκολο το εγχείρημα συχνά μετέωρο το βήμα. Ετσι μοιάζουν και τα περισσότερα από τα διηγήματα της συλλογής. Χωρίς κατάληξη. Με θολή συνέχεια. Ισως γι’ αυτό το μόνο από τα διηγήματα που φαίνεται να ολοκληρώνονται -να κλείνουν έναν κύκλο- είναι το «Αππία, Εγνατία», οι μνήμες από τα παιδικά χρόνια στην Ηγουμενίτσα, από τη μικρή πόλη που σιγά σιγά μεγάλωνε, άλλαζε, έχανε τις γειτονιές της και τις μυρωδιές της, τις φωνές των ανθρώπων της. Οι δρόμοι που ανοίγονταν πέρα από αυτήν ήταν πολλοί. Αλλά και αβέβαιοι. Ολγα Σελλά
Για να είμαστε δίκαιοι, το φαινόμενο εξαφάνισης σπουδαίων ονομάτων άρχισε από την αγγλοσαξονική αγορά στη δεκαετία του ’80, με τις πρώτες απορροφήσεις ιστορικών οίκων όπως του Victor Gollancz ή του Collins. Οι Γάλλοι, όμως, διατηρούν όλα τα ονόματα σε κυκλοφορία, αλλά πρόσφατα και οι Αμερικανοί ξαναβγάζουν τους παλιούς μετρ. Στην Ελλάδα, καμία σειρά (με εξαίρεση αυτή της «Αγρας») δεν έχει ευδοκιμήσει. Ολες αυτοκαταργούνται.