Διακόσιες μία ταινίες, 356 προβολές, η Φέι Νταναγουέι, αφιερώματα, εκδηλώσεις, ένα χορταστικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Ο κορμός και οι «αιχμές» της διεθνούς διοργάνωσης, που συμπληρώνει φέτος 10 χρόνια ζωής, μέσα από έναν συνοπτικό διάλογο με τον διευθυντή του, Μιχάλη Δημόπουλου:
– Ποια είναι η ταινία που προτιμάτε προσωπικά από το έργο του Μπούρμαν και γιατί;
– Ο Μπούρμαν, πέρα από ανανεωτής των κινηματογραφικών ειδών, είναι ένας δημιουργός που δεν κατατάσσεται εύκολα σε κατηγορίες. Ανήκει στη παράδοση των μεγάλων περιπλανώμενων Βρετανών συγγραφέων τύπου Στίβενσον ή Κόνραντ. Κεντρικός άξονας της προβληματικής του είναι ο μύθος της Φύσης. Μια φύση που δεν αποτελεί καθαρτήριο λουτρό για τις αμαρτίες του ανθρώπινου πολιτισμου αλλά, αντίθετα, κρύβει προδοσίες, φρίκη, αποτρόπαιες ορμές, απόκρυφες αναπηρίες. Απ’ αυτή την άποψη, η ταινία που θα ξαναδώ στο Φεστιβάλ είναι το «Οταν ξέσπασε η βία».
– Ποια κατά τη γνώμη σας είναι η πιο αντιπροσωπευτική ταινία του Σταύρου Τορνέ, που θα προτείνατε να δει ένας νέος θεατής;
– Ο Τορνές είναι ένας μοναδικός δημιουργός, που μετουσιώνει την καθημερινότητα σε κάτι εξωπραγματικό, υπερβατικό, οραματικό. Είχε αυτό το χάρισμα, σπάνιο στον ελληνικό κινηματογράφο. Θα συνιστούσα στον νέο και ανυποψίαστο θεατή να δει την «Καρκαλού», που θεωρώ ένα από τα 2 αριστουργήματά του (το άλλο είναι ο «Μπαλαμός»).
– Από το εκτενέστατο έργο του Ντίνου Δημόπουλου ποια είναι η ταινία που θα ξεχωρίζατε;
– Ονομάσαμε αυτό το μικρό αφιέρωμα «Ο ευγενής του λαϊκού σινεμά», και πράγματι ο Ντίνος Δημόπουλος στον Φίνο προσπάθησε να ξεπεράσει τη θεατρικότητα και την πρωτολειακή αφήγηση, τον κονφορμισμό και τις σκοπιμότητες του εμπορικού κινηματογράφου. Διέθετε καλλιέπεια και απλότητα. Το «Αμαξάκι» (και λόγω ηθοποιών, σεναρίου και μουσικής) είναι η πιο αγαπημένη μου ταινία του.
– Από τις 12 βαλκανικές ταινίες ποια πιστεύετε ότι αποτυπώνει περισσότερο το στίγμα της σύγχρονης βαλκανικής κινηματογραφίας;
– Φέτος η σοδειά από τα Βαλκάνια επιβεβαιώνει μια σπάνια πολυμορφία (έχουμε και 5 ταινίες στον διεθνή διαγωνισμό) στην παραγωγή των γειτόνων μας. Θα ξεχωρίσω 2 ταινίες: μια κωμωδία με καταλυτικό χιούμορ από την Κροατία: «Η ταμίας θέλει διακοπές» του Ντάλιμπορ Μάτανιτς και τα «Συνθήματα» του Τζιουβάνι, μια αποκαλυπτική καταγραφή του παραλογισμού στην Αλβανία του Χότζα.
– Από τις 15 ταινίες του αφιερώματος στον αργεντίνικο κινηματογράφο, ποιες είναι οι τρεις που, κατά τη γνώμη σας, συστήνουν μια καλύτερη γνωριμία με τη θεματολογία και το ύφος μιας άγνωστης στην Ελλάδα παραγωγής;
– Ο νέος κινηματογράφος της Αργεντινής είναι ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο, θα ‘λεγα μάλιστα προς μίμηση. Υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα που, ως γνωστόν, μαστίζεται από μια τρομερή οικονομική κρίση, μια άνθηση της παραγωγής που οφείλεται κυρίως στην ανάπτυξη της κινηματογραφικής παιδείας. Σ’ όλη τη χώρα, και όχι μόνο στο Μπουένος Αϊρες, χιλιάδες φοιτητές -ο αριθμός τους ξεπερνά τις 10 χιλιάδες!- παρακολουθούν, μελετούν, πειραματίζονται, στοχάζονται σε σχολές πανεπιστημιακού επιπέδου, πάνω στην ιστορία και τη γλώσσα της τέχνης του κινηματογράφου ενώ η κρατική βοήθεια είναι ελάχιστη.
Προτείνω το «Σίλβια Πριέτο» του Μάρτιν Ραΐτμαν, το «Εννέα Βασίλισσες» του Φαμπιάν Μπιέλινσκι και τον «Βάλτο» της Λουκρέσια Μαρτέλ.
– Ποια πιστεύετε ότι είναι η φετινή επιτυχία του προγράμματος των «Νέων οριζόντων»;
– Κατά τη γνώμη μου, το πρόγραμμα 3×3 είναι μια ενδιαφέρουσα ανακάλυψη όπως πολύ ξεχωριστές είναι και οι ταινίες του γαλλικού αφιερώματος.
– Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία των δικών σας επιλογών; Για ποιο αφιέρωμα κοπιάσατε περισσότερο και το κατορθώσατε;
– Το αφιέρωμα στον Μπούρμαν δεν ήταν partie de plaisir. Δύο χρόνια το παιδεύουμε και ο Αλέξης (σ.σ. Γρίβας, στενός συνεργάτης του Μιχ. Δημόπουλου) έχει φτύσει αίμα για να εντοπίσει και να κατορθώσει να φέρει όλες τις ταινίες, ιδιαίτερα τα πρώτα του μικρού μήκους, του BBC. Οσο για το Αργεντίνικο, πήγα ο ίδιος στο Μπουένος Αϊρες, συναντήθηκα με τους δημιουργούς και τους υπεύθυνους, είδα επί τόπου μια συγκλονιστική πραγματικότητα που ούτε καν την είχα υποπτευθεί.
– Τι σας φοβίζει και τι σας ανακουφίζει περισσότερο στη φετινή διοργάνωση;
– Με φοβίζει ο καιρός, μήπως και επιδεινωθεί ξαφνικά. Με ανακουφίζει η αυτοθυσία των συνεργατών μου και η αγάπη τους για το Φεστιβάλ.
– Είναι καλό αυτό; – Δέκα χρόνια Διεθνούς Φεστιβάλ… Αντέχετε άλλα δέκα; – Οχι μεγάλα λόγια…