«Με μεγάλο ενθουσιασμό και υπερηφάνεια, η Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης ανακοινώνει την τοποθέτηση του Τζέιμς Λιβάιν ως επόμενου καλλιτεχνικού διευθυντή της». Με αυτή τη φράση, ο Νικ Ζέρβας, καθηγητής της ιατρικής σχολής του Χάρβαρντ και επί επτά χρόνια πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βοστώνης, γύρισε σελίδα στην ιστορία μιας από τις παλιότερες και σημαντικότερες ορχήστρες των Ηνωμένων Πολιτειών. Η επιλογή του Λιβάιν και η συμφωνία μαζί του, υπήρξαν προσωπικά «στοιχήματα» του καθηγητή Ζέρβα, ο οποίος, ως πρόεδρος της επιτροπής αναζήτησης νέου καλλιτεχνικού διευθυντή εργάστηκε επί μήνες σε αυτή την κατεύθυνση, μετά την αναχώρηση του Σέιζι Οζάουα που αφού έμεινε επί 29 έτη(!) στο τιμόνι της Βοστώνης, αναχώρησε για την Κρατική Οπερα της Βιέννης.
Ο Τζέιμς Λιβάιν είναι ο πρώτος γεννημένος Αμερικανός μουσικός στον οποίο η Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης εμπιστεύεται τις τύχες της. Γερμανοί, όπως ο Καρλ Μουκ και ο Εριχ Λάινστορφ, Γάλλοι, όπως ο Πιερ Μοντέ και ο Σαρλ Μινς, αλλά επίσης και ένας Ρώσος, ο Σεργκέι Κουσεβίτσκι και ένας Ιάπωνας, ο Οζάουα, έκαναν όλα αυτά τα χρόνια τη Βοστώνη την πιο «κοσμοπολίτικη» ορχήστρα των ΗΠΑ. Με αυτό τον τρόπο, στην ουσία, δημιούργησαν ένα «ηχητικό ισοδύναμο» της Ορχήστρας με τον πνευματικά ανοικτό και εκλεκτικό χαρακτήρα της πόλης.
Ενδεικτικός του ανοικτού αυτού πνεύματος που διέπνεε πάντα τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης, υπήρξε και ο πρωταγωνιστικός της ρόλος στη νέα μουσική του 20ού αιώνα: Εργα-σταθμοί της σύγχρονης μουσικής, όπως το «Κοντσέρτο για ορχήστρα» του Μπέλα Μπάρτοκ, γράφτηκαν κατόπιν δικής της παραγγελίας.
Ο Τζέιμς Λιβάιν είχε την τύχη να μαθητεύσει δίπλα σε κάποιους από τους μεγαλύτερους μουσικούς του 20ού αιώνα. Στους δασκάλους του περιλαμβάνονται ο Βάλτερ Λέβιν, η Ροζίνα Λεβάιν, ο Ζαν Μορέλ, ο Αλφρεντ Βαλενστάιν, ο Ρούντολφ Σέρκιν, αλλά, το κυριότερο, ο θρυλικός αρχιμουσικός Γκέοργκ Σελ, ο οποίος στα 1964, έξι χρόνια πριν πεθάνει, ονόμασε τον Λιβάιν βοηθό του στην Ορχήστρα του Κλίβελαντ, σύμφωνα με πολλούς την κορυφαία της Αμερικής. Μέσω του Σελ, ο Λιβάιν έγινε πρωτογενής δέκτης όλης της κεντροευρωπαϊκής μουσικής ερμηνευτικής παράδοσης, που οι ρίζες της ανιχνεύονται στα χρόνια του ίδιου του Γιοχάνες Μπραμς.
Αναζωογόνηση
Από το 1973, σε πολύ νεαρή ηλικία, ο τριαντάχρονος τότε Τζέιμς Λιβάιν, ανέλαβε τη διεύθυνση της Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης, την οποία και θα διατηρήσει μέχρι το 2007. Ενα από τα κορυφαία επιτεύγματά του εκεί, υπήρξε το γεγονός ότι επέβαλε την «Ορχήστρα της ΜΕΤ» ως ένα κορυφαίο συμφωνικό σχήμα των Ηνωμένων Πολιτειών, πέρα από το ρόλο της στην όπερα. Η άνοδός του στο πόντιουμ της Βοστώνης επισφραγίζει και μια πολύχρονη κι εξαιρετικά επιτυχή συνεργασία του αρχιμουσικού με την Ορχήστρα, ενώ υπόσχεται την αναζωογόνηση της δισκογραφικής της δραστηριότητας.
Η δεύτερη δραστηριότητα του «Σείριου» αφορά την έκδοση του «Blue» που κυκλοφόρησε το 1967-68. Η μουσική για γουέστερν που έγραψε ο συνθέτης όταν ήταν στο Χόλιγουντ και μέχρι τώρα αποτελεί συλλεκτικό βινίλιο, αφού δεν υπάρχει στην αγορά. Πρόκειται για την ταινία του Silvio Narizzano με πρωταγωνιστές τους: Terence Stamp, Joanna Peter, Karl Malden, Ricardo Montalban, η μουσική της οποίας ηχογραφήθηκε με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λος Αντζελες και σολίστ στην κιθάρα τον Laurido Almeida.