Στο πρόσφατο παρελθόν, οι λέξεις και οι εκφράσεις της επικαιρότητας συχνά προέρχονταν από τα χείλη πολιτικών ανδρών, έστω και αν αυτές διαδίδονταν μέσω της τηλεόρασης – π.χ., «Είμαι Βερολινέζος», «μη προνομιούχοι Ελληνες», «έξω πάμε καλά», «ισχυρή Ελλάδα», «τενεκές ξεγάνωτος» κ.ά. Σήμερα το καθημερινό λεξιλόγιό μας εμπλουτίζεται με την αρωγή της διαφήμισης και γενικά του θεάματος. Ενα κληροδότημα του τηλεοπτικού «μεγαλαδελφισμού» είναι και η έννοια του «προτεινόμενου». «Προτεινόμενος» είναι εκείνος ο παίκτης του «Μπιγκ Μπράδερ» τον οποίο οι συμπαίκτες του έχουν προτείνει για αποχώρηση από το «σπίτι». Αντί, λοιπόν, να πουν «υποψήφιος», παίκτες και τηλεθεατές φαίνεται να προτιμούν τον «προτεινόμενο», εκείνον που το όνομά του συγκαταλέγεται σε μια λίστα προτάσεων.
Ο προτεινόμενος δεν βρίσκεται ούτε στον παράδεισο ούτε στην κόλαση, αλλά μετεωρίζεται εν «limbo», σε έναν ενδιάμεσο χώρο, σαν τις ψυχές των αβάπτιστων νηπίων. Συνήθως δεν περιμένει κάτι καλό (μια προαγωγή, μια θέση εργασίας, την καρδιά μιας δεσποσύνης, την είσοδό του στο πανεπιστήμιο), αλλά την εκδίωξη, το σουτάρισμα, την απόλυση, τον υποβιβασμό σε κατώτερη κατηγορία. Περιμένει να ακούσει το «δεν σ’ αγαπώ πια» ή το «περάστε από το λογιστήριο». Και διαρκώς η λίστα των προτεινόμενων μακραίνει, όπως μακραίνουν και οι φάλαγγες των υπεράριθμων οχημάτων στους δρόμους της Ελλάδας, όπως, σε παραμονές ύφεσης, πληθαίνουν τα υπεράριθμα και αζήτητα προϊόντα στα ράφια.
Στη νέα εποχή της ευελιξίας, όλοι είμαστε δυνάμει προτεινόμενοι, ακόμα και αν αυτή η ιδιότητα δεν μας κοινοποιείται επισήμως. Η αβεβαιότητα του προτεινόμενου εντείνεται από το γεγονός ότι δεν ξέρει ποιοι τον έχουν προτείνει (οι φίλοι ή οι εχθροί;). Το παράδοξο είναι ότι ενώ οι προτεινόμενοι είναι πολλοί, ο καθένας χωριστά τρέφει την ελπίδα ή την αυταπάτη ότι, χάρις στον ατομικό του αγώνα, μπορεί να απο-προταθεί, να ξεφύγει από το πακέτο των προτάσεων, τη «δέσμη» των σκληρών αλλά αναγκαίων μέτρων: να επιδείξει καλή συμπεριφορά, να μάθει να αρέσει, να πείσει ότι είναι αναντικατάστατος, να κερδίσει το κοινό. Μόνον που ο μεγάλος κριτής δεν είναι οι σοφιστές και ο δήμος, αλλά ο δήμιος, ενώ οι θεατές και οι ψηφοφόροι απλώς επικυρώνουν τις ειλημμένες αποφάσεις, αλλάζοντας μερικές φορές τη σειρά των εκτελέσεων.
Οσο μεγαλύτερη η ασάφεια, τόσο φουντώνει η ανασφάλεια του προτεινόμενου. Το Αφγανιστάν ήταν η πρώτη προτεινόμενη χώρα για να δεχτεί την οργή του πληγωμένου Αμερικανού γίγαντα, όμως στον άτυπο ανοιχτό κατάλογο των προτεινόμενων για πολεμική εμπλοκή χωρών ανήκουν και το Ιράκ, το Ιράν, η Συρία, η Σομαλία, το Σουδάν, η Υεμένη, η Λιβύη. Η Ελλάδα, κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ, δεν είναι προτεινόμενη όποιος όμως δεν τεθεί ανεπιφύλακτα στο πλευρό της υπερδύναμης, κινδυνεύει να συμπεριληφθεί στη λίστα των μη φίλων, των προτεινόμενων.
Ο προτεινόμενος μαθαίνει να ζει με την αγωνία της απόρριψης να νιώθει ανακούφιση όταν κάποιος άλλος παίρνει προσωρινά τη δική του θέση. Ωστόσο, όλοι οι προτεινόμενοι έχουν το δικαίωμα να αλλάξουν τους όρους του άδικου παιχνιδιού, να ανοίξουν την πόρτα και να τρέξουν προς την ελευθερία.
Η παλιά αυτή φαντασίωση ζουλήχτηκε στη συνέχεια σε μιαν ήσυχη αστική ζωή, που θα μας εξασφάλιζε τον επιούσιο – μεταξύ άλλων και δίσκους εκείνων που τόλμησαν ν’ ακολουθήσουν ένα σχεδόν «αφύσικο», σύμφωνα με τα πρότυπα των γονιών μας, ρόλο. Αλλά μπορεί να ξυπνήσει χάρη σ’ ένα τέτοιο παιχνίδι. Κάθε ψυχή που έχει κουραστεί από τη ρουτίνα της υπαλληλικής ζωής, μπορεί να ξεδώσει μέσω της Ακαδημίας Αστέρων.