Καλά να γεμίζει η αίθουσα ασφυκτικά στο «Κανταχάρ» του Μοσέν Μαχμαλμπάφ και να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, λόγω υπερπληρότητας, η προβολή. Καλά και να δημιουργείται το αδιαχώρητο στο αφιέρωμα στον Τζον Μπούρμαν. Καλά και ορισμένες ταινίες που έχουν αποσπάσει ήδη βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, να θεωρούνται «must» για κάθε σινεφίλ που σέβεται τον εαυτό του. Καλά η θερμή υποδοχή και η συμμετοχή, στη χθεσινή επίσημη προβολή του ελληνικού «Σώσε με» του Στράτου Τζίτζη. Αλλά να σπρώχνεται αλλόφρον το κοινό και να αγωνιά αν θα κατορθώσει να μπει στην αίθουσα που προβάλλει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του πρώτου Εσκιμώου σκηνοθέτη, ένα τρίωρο έπος με τίτλο «Ο δρομέας», ε, αυτό τουλάχιστον εντυπωσιάζει.
Αιχμαλωσία του φωτός
Προχθές το βράδυ, λοιπόν, στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης» της Προβλήτας, γέμισαν οι θέσεις σε χρόνο μηδέν, γέμισαν τα σκαλιά, γέμισε και ο τοίχος από ορθίους… Αν ήταν παρών ο σκηνοθέτης, Ζαχαρίας Κουνούκ, θα έτριβε μάλλον τα μάτια του. Γυρισμένη σε αρκτικά τοπία, τούνδρες και παγωμένες εκτάσεις, ο φακός αιχμαλωτίζει το φως, αποτυπώνει εικόνες μοναδικής ομορφιάς. Η ιστορία είναι ένα παραμύθι για το άτομο και την κοινότητα. Πρωταγωνιστές ερασιτέχνες ηθοποιοί της κοινότητας των Εσκιμώων, Ινουί, από τις αρχαιότερες του κόσμου, με παράδοση 4.000 χρόνων. Το Κακό με τη μορφή ενός σαμάνου διχάζει τους Ινουί, διαταράσσοντας την ισορροπία και το πνεύμα τους. Εθιμα και παραδόσεις άγνωστες στον δυτικό θεατή, νόμοι και ισορροπίες που στηρίζονται σε έναν εντελώς διαφορετικό κώδικα επικοινωνίας. Και όμως. Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάκτυλα, θεατές εγκατέλειψαν την αίθουσα που διατήρησε την πληρότητά της ώς τη 1.30 το πρωί. Μαγεμένο και αιφνιδιασμένο από την πρωτόγνωρη εμπειρία το κοινό, προσπαθούσε να ταξινομήσει τις σκέψεις του και τις εντυπώσεις του να συμφιλιωθεί με το απολύτως άγνωστο. Η μυστικιστική λειτουργία της κινηματογραφικής τέχνης…
Πρωτοεμφανιζόμενος ο σκηνοθέτης του χθεσινού ελληνικού τμήματος. Ο Βαγγέλης Σεϊτανίδης, στον «Αιώνιο φοιτητή», γοητεύεται από τον κόσμο του καζίνο και τον κινηματογραφεί με επιδεξιότητα. Γρήγορες σεκάνς, ικανότητα αφήγησης, έντιμες προθέσεις, χαλαρή διάθεση.
Ομως ο Β. Σεϊτανίδης δεν μπορεί να διατηρήσει ώς το τέλος τα καλά του στοιχεία και αυτό οφείλεται, κυρίως, στο σενάριο, το οποίο αναλώνεται σε περιττούς «εξυπνακισμούς», κλισαρισμένους διαλόγους, που φτηναίνουν και αποδυναμώνουν την ταινία.
Πρωταγωνιστικό πρόσωπο ένας «αιώνιος φοιτητής» της Ιατρικής (καλός ο Αιμίλιος Χειλάκης στο ρόλο), που επισκέπτεται το καζίνο για… μεροκάματο. Η έξη του μετατρέπεται σε έλξη για τη νεαρή γκρουπιέρισσα, της οποίας ο πατέρας, επιρρεπής επίσης στο «άθλημα», αποκτά στενή επικοινωνία με τον φοιτητή. Ο Σπύρος Σταυρινίδης ξεχωρίζει στο ρόλο του πατέρα, δημιουργώντας έναν πλήρη, διασκεδαστικό χαρακτήρα.
Η υπόθεση περιπλέκεται στη συνέχεια, με σχηματικούς όμως τρόπους, που αποσυνδέουν το θεατή από το θέμα. Καλό το φινάλε της ταινίας, το φιξ καρέ στο ευτυχισμένο πρόσωπο του Αιμίλιου Χειλάκη. Ο Βαγγ. Σεϊτανίδης αποδίδει ως σκηνοθέτης, αποτυγχάνει όμως ως σεναριογράφος.