Φεστιβαλική ακμή στη Θεσσαλονίκη, «ανομβρία» στην Αθήνα. Τρεις μόνο, οι νέες ταινίες, η μία ελληνική (που προτίμησε να μη μετάσχει στο Φεστιβάλ), οι δύο ξένες χωρίς αληθινές αξιώσεις.
«Μην πεις λέξη» επιτάσσει ο Γκάρι Φλίντερ, ας πούμε λίγες και «σταράτες». Είναι ένα θρίλερ που «χτυπάει» πάλι στην ευαίσθητη χορδή της απαγωγής παιδιού και θέλει να συναρπάσει με το «κοκτέιλ» των κόλπων του. Πραγματικά, ξεκινάει με ληστεία, δεξιοτεχνικά παρουσιασμένη, δεξιοτεχνικά σχεδιασμένη από τους κακοποιούς. Ο «δάσκαλος» προδίνεται πάντως από έναν βοηθό, που εξαφανίζεται με τη λεία, το τεράστιο διαμάντι των 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Δέκα χρόνια αργότερα, ο άσος ψυχίατρος δρ Κόνραντ (Μάικλ Ντάγκλας) ειδικός για τα διαταραγμένα παιδιά, καλείται σε βοήθεια από παλιό συνάδελφο, για την περίπτωση της Ελίζαμπετ, μιας κατατονικής, αλλά και μανιακής κοπέλας, έγκλειστης στο νοσοκομείο (Μπρίτανι Μάρφι). Καταλήγει στο πλούσιο σπίτι του, στη γυναίκα του, που έχει σπάσει το πόδι της (Φάμκε Τζάνσεν) και στο πανέξυπνο οκταετές κοριτσάκι του. Ομως, την επομένη ξυπνούν στον εφιάλτη: Το κορίτσι έχει απαχθεί. Και, βέβαια, ο «κακός» (Σον Μπιν) απαιτεί από τον γιατρό να αποσπάσει έναν κρυφό αριθμό από το μυαλό της Ελίζαμπετ, αν θέλει να ξαναδεί ζωντανό το παιδί του.
Η θριλεροπεριπέτεια μπερδεύεται άσχημα και οι απιθανότητες συσσωρεύονται, καταλήγοντας σε στυλ ταινίας τρόμου. Μόνο το οπτικό ύφος διατηρεί κάποια ιδιαίτερη ποιότητα.
Η ταινία «Μια αμερικανική ραψωδία» θα μπορούσε να κινηθεί σε άλλη σφαίρα, αφού διαθέτει τη «γέφυρα» της μνήμης κεντροευρωπαίων μεταναστών στις ΗΠΑ. Η Ουγγαρέζα σκηνοθέτης Εύα Γκάρντος, αφηγείται ουσιαστικά την ιστορία της μητέρας της και τη δική της. Πώς οι γονείς της διέφυγαν, κατά τη σταλινική περίοδο και τη μεγάλωσαν θετοί γονείς, χωρίς εκείνη να το ξέρει, πώς η γιαγιά της τη φυγάδευσε στην Αμερική και η μητέρα την υπερπροστάτευε (Ναστάζια Κίνσκι) γεννώντας τη βίαιη αντίδρασή της. Ο σεναριακός και σκηνοθετικός έλεγχος, δυστυχώς, δεν είναι επαρκής (Σκάρλετ, Τόνι Γκόλντουιν).