ΔΙΣΚΟΣ
Αυτός ο δίσκος ανήκει σε μια τελείως διαφορετική εποχή. Με περισσότερο ρομαντισμό σε κάθε επίπεδο? ιδεολογικό (γιατί η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν ένα όνειρο που έμοιαζε να γινόταν πραγματικότητα), κοινωνικό (γιατί ζούσαν μια κοινή προσδοκία προσωπικό) και κοινωνικό (διότι υπήρχε περισσότερος ρομαντισμός στις σχέσεις).
Στρατιωτικοί καλλιτέχνες
Γέννημα αυτού του συνδυασμού ήταν οι ηχογραφήσεις του «Τάγματος που τραγουδάει», όπως ονομάστηκε το σχήμα που ιδρύθηκε το 1928 από τον Αλεξάντερ Βασίλιεφ Αλεξαντρόφ, το οποίο ξελίχθηκε σε μεγάλη χορωδία, ορχήστρα και χορευτικό συγκρότημα, απαριθμώντας -όπως σημειώνει ο Γρηγόρης Ψαριανός που επιμελήθηκε την έκδοση- «πάνω από 300 μέλη καλλιτέχνες στρατιωτικούς». Μπάντα, που εκτός από μεγάλες εμφανίσεις σε καιρό ειρήνης μέσα και έξω από τη Σοβιετική Ενωση, «βρέθηκε πολλές φορές κυριολεκτικά πολεμώντας και τραγουδώντας στην πρώτη γραμμή». H φήμη της δεν περιορίστηκε στη Σοβιετική Ρωσία, αλλά επιβραβεύτηκε με πολλές διακρίσεις και χρυσούς δίσκους και στο εξωτερικό, όπου καθιερώθηκε ως το πιο γνωστό στρατιωτικό μουσικοχορευτικό συγκρότημα στον κόσμο.
Η έκδοση «Τα τραγούδια του Κόκκινου Στρατού» («Protasis») έχει ενδιαφέρον όχι βέβαια για τους νοσταλγούς, αλλά για τις ηχογραφήσεις που περιλαμβάνει και την ερμηνεία. Κάθε εξέγερση έχει βέβαια τον παιάνα της. Κι εδώ από τη στιγμή που η εξέγερση έγινε καθεστώς και τα τραγούδια απέκτησαν οργανωμένη εκφορά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε οτι είναι μια στρατιωτική μπάντα. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι τα μέλη της δεν τραγουδάνε μόνο «πολεμικά» τραγούδια. Εδώ το πάθος της εξέγερσης μοιάζει να αγγίζει το πάθος του έρωτα, όπως για παράδειγμα στη γνωστή «Κατιούσα», ένα φολκλορικό τραγούδι όπου η Κατιούσα αποχαιρετά τον αγαπημένο της, στον οποίο εύχεται να φυλάει την πατρίδα και η ίδια την αγάπη τους.
Σήμερα που μοιάζουν όλα να ξεχνιούνται, να τυποποιούνται και να ισοπεδώνονται, το cd αυτό αποτελεί μαρτυρία ότι κάποτε ούτε οι άνθρωποι ούτε οι κοινωνίες ήταν έτσι. Την ίδια στιγμή που η σοβιετική εξέγερση άρχιζε να αποκτά το γκρίζο πρόσωπο ενός καταπιεστικού καθεστώτος και που οι προσδοκίες μιας άλλης ζωής τυποποιούνταν ή πλακώνονταν κάτω από τη διεστραμμένη γραφειοκρατία, αυτές οι φωνές έμοιαζαν να θυμίζουν το πιο αγνό πρόσωπο της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Ανθρώπινη θέρμη
Εχει όμως και μουσικό ενδιαφέρον σε μια εποχή που η τέχνη των χορωδιών θεωρείται ξεπερασμένη και επανέρχεται μόνο τα Χριστούγεννα. Χορωδία σημαίνει και πειθαρχία, και η πειθαρχία δεν ευνοεί την ανθρώπινη θέρμη. Εδώ, αντιθέτως, έχουμε να κάνουμε με ένα σύνολο ανθρώπων που η πειθαρχία δεν μοιάζει να τους στερεί τη βαθιά ανθρώπινη θέρμη και μια εξαίρετη μουσικότητα.