H εμπειρία που είχαν πέρυσι οι «Αβατον» από τη Νατάσα Ατλας, την Αγγλοαιγύπτια ιέρεια του έθνικ, ήταν κάτι παραπάνω από θετική. Ετσι, η κοινή εμφάνιση που προετοιμάζουν για τις 30 του μηνός στις «Γραμμές», στο πλαίσιο του φεστιβάλ E-TERRA, ήταν αναμενόμενη. Πολύ περισσότερο που προηγήθηκε και η δισκογραφική συνεργασία στο «Γέρανος», ένα από τα καλύτερα κομμάτια του τελευταίου τους δίσκου που έχει τον τίτλο «Κόσμον».
Την άλλη Παρασκευή (30/11), λοιπόν, το κοινό θα ‘χει την ευκαιρία να παρακολουθήσει αποσπάσματα από την τελευταία δουλειά του σχήματος αλλά και από παλαιότερα κομμάτια τους, όπως τα γνωρίσαμε στα άλμπουμ που ηχογράφησαν από το 1991 έως σήμερα. Οσο για τη Νατάσα Ατλας, ποιος ξέρει, μπορεί να υπάρξει και συνέχεια. Αλλωστε, όπως λέει ο Γιάννης Παπαδάκης, «ταιριάζουν τα χνώτα μας».
Ο δικός τους ήχος
Οι «Αβατον» είναι πραγματικά ένα αξιοπρόσεκτο σχήμα στην ελληνική δισκογραφία. Δεν διστάζουν να ενσωματώσουν τις επιρροές τους σε έναν ήχο με προσωπική σφραγίδα, χρησιμοποιώντας από συνθετιστές και ηλεκτρικές κιθάρες μέχρι ινδικά και αφρικάνικα κρουστά, πιάνο, βιολί, τσέλο και όμποε. Ιδρυτές του είναι ο Γ. Παπαδάκης και ο Π. Ξυδιάς, με σπουδές σε εξωτερικό, Γαλλία και Γερμανία αντίστοιχα, που δημιουργήσαν τον πυρήνα της μπάντας κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80. O Νίκος Γράψας, γνωστός από τις «Δυνάμεις του Αιγαίου», προστέθηκε μετά για να αποχωρήσει αργότερα, αφού όμως εκδόθηκε το ’91 το πρώτο τους άλμπουμ, από τον «Σείριο» του Μάνου Χατζιδάκι. O δεύτερος δίσκος τους είχε τίτλο «Ερως Αελίω», για να ακολουθήσει το «Εξ αδοκήτω» που τους έκανε γνωστούς, με πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 16.000 αντίτυπα.
Ενδιαφέρον έχει και η συμμετοχή τους σε πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού, με μεγάλο μάλιστα ακροατήριο, αλλά και οι εμφανίσεις τους στην Ελλάδα, από μικρές αίθουσες μέχρι και Μέγαρο Μουσικης. «Το ευρύ κοινό δεν ήταν ποτέ στόχος. Θα το θέλαμε, αλλά χωρίς να κάνουμε παραχωρήσεις. Ετσι κι αλλιώς, δεν νομίζω ότι μπορούμε να επεκταθούμε τόσο πολύ. Δεν θέλουμε να προδώσουμε όσα πιστεύουμε για τη μουσική». Τι πιστεύουν; «Για μας είναι η μουσική είναι αγωγή, ψυχαγωγία όχι διασκέδαση. Αλλά για να μην καταλήξουμε γραφικοί, ίσως κάποια στιγμή χρησιμοποιήσουμε και πιο βατά πράγματα για τα αυτιά του κόσμου».
Αυτό που ζητάνε από τη μουσική είναι «να στρέφει τα μάτια του κοινού προς τα μέσα, σε μια εποχή που όλοι κοιτούν προς τα έξω». Οσο για τη δική τους, αν και αποφεύγουν τους τίτλους, την κατατάσσουν στην έθνικ. «Οχι με τον σημερινό της χαρακτήρα. O όρος «μουσική των λαών» μάς καλύπτει περισσότερο». Τα ακούσματά τους ποικίλα: «Μεγαλώσαμε με Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Τσιτσάνη, κλασική, τα σύγχρονα ρεύματα της τζαζ, ινδική μουσική, παραδοσιακή των Βαλκανίων και λιγότερο με τη ροκ». Οσο όμως και να λατρεύουν τη μουσική, ο Γ. Παπαδάκης παραδέχεται ότι δεν ζουν από τους δίσκους τους. «Κάνουμε και άλλα πράγματα. Εγώ δούλευα στο Ωδείο του δήμου Περιστερίου. O Παναγιώτης πάλι σε μια λαϊκή βιολογικών προϊόντων». Προτιμούν αυτή την ελευθερία, «παρά να κάνουμε εκπτώσεις στη μουσική μας δουλεύοντας, π.χ., σε κέντρα».
Μόνο που δεν τα βρίσκουν τελικά – και δεν θέλω να είναι καθόλου προφητικό αυτό! Ολα αυτά γίνονται με καθαρά μουσικούς όρους, ενώ υπάρχει και χιούμορ στην όλη ιστορία. Μάλιστα στη σκηνή δεν υπάρχει μόνο η σχέση των δύο οργάνων, αλλά και των μουσικών που τα παίζουν. Ανάμεσα στους οποίους κάτι συμβαίνει στο φινάλε – αλλά αυτό το αφήνουμε για έκπληξη!»