Όσοι μελετούν τις δομές του παραληρήματος (το παραλήρημα δεν είναι ασύντακτο, αντιθέτως είναι άψογα οργανωμένο, μόνο κάπως «λοξά»), όσοι ενδιαφέρονται, φερ’ ειπείν, ν’ ανιχνεύσουν την υφή ενός συνδρόμου καταδίωξης, φαίνεται πως θα ‘χουν μαλλί να ξάνουν από δω και μπρος -και μάλιστα πρωτοφανώς μπερδεμένο. O χρονικογράφος του μέλλοντος θα καταγράψει πως «ήταν κοινή πεποίθηση ότι η τάξη των εποχών και οι νόμοι των στοιχείων που ίσαμε τότε κυβέρνησαν τον κόσμο κατρακύλησαν στο αιώνιο χάος κι όλοι φοβούνταν ότι πλησίαζε το τέλος του ανθρώπινου γένους»- όπως ακριβώς έγραφε για τους ανθρώπους που περίμεναν τον Αρμαγεδδώνα το έτος 1000 μ.Χ. ο μοναχός Rodulfus Glaber… Κι ενδέχεται να επισυνάψει βίντεο, όπου έντρομοι τηλεθεατές θ’ αγοράζουν αντιασφυξιογόνες μάσκες (τις ίδιες εκείνες που θα είχαν προμηθευτεί προ πολλού, αν η δραστηριότητα των πολυεθνικών είχε τηλεοπτική κάλυψη) ή θα ορύσσουν καταφύγια, επισπεύδοντας την άφιξή τους σε κάτι σαν χαρτόκουτο ή σαν κοιλιά σαπιοκάραβου, μεταναστεύοντας μες στην ίδια τη μητρόπολη και πέφτοντας πάνω στους ήδη άστεγους, στους ήδη ξεριζωμένους, εξαιτίας ενός άτυπου κοινωνικού βομβαρδισμού.
Δεν ξέρω όμως αν οποιοσδήποτε χρονικογράφος θα μπορέσει να κατανοήσει και να αφηγηθεί τον πυρήνα του παραληρήματος: την ολοκαίνουργια (ή έστω ανανεωμένη) απροθυμία όλων μας να πιστέψουμε ότι κάποιο συμβάν μπορεί και να ‘ναι τυχαίο… Αυτή η μάλλον κωμική απροθυμία εκδηλωνόταν, βεβαίως, συχνά-πυκνά κι ώς προχθές – υπό μορφήν συνωμοτολογίας. Αλλά γενικεύτηκε τώρα έτσι ώστε ν’ αναγγέλλει μιαν αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο εν γένει σκεφτόμαστε: H Τύχη εκθρονίζεται με πάταγο – μολονότι όλοι φαίνεται να της υποβάλλουν τα σέβη τους, καταφεύγοντας κατά κύματα σε μέντιουμ, φενγκ-σούι, τηλεπαιγνίδια και λοταρίες… H αντίφαση είναι φαινομενική: Το τυχαίο συμβάν και η έλλογη ερμηνεία της πραγματικότητας συμβασιλεύουν – και μαζί εκθρονίζονται. Απομένει μια απόκρυφη Βούληση, out there, που η «Τύχη» αποτελεί το αινιγματικό σχέδιό της.
Αυτός ο άγνωστος, πλανητικός Συνωμότης, που εξυφαίνει εναντίον μας την επαύριο, εκκολάφθηκε στο δυάρι της χαρτορίχτρας, στις στήλες με ζώδια και στις ζώνες υψηλής θεαματικότητας, ενηλικιώθηκε όμως και διεκδικεί τη θέση του στο πεδίο της πολιτικής σκέψης – σαν γελοιογραφία τού πάλαι ποτέ επιχειρήματος «όλα είναι πολιτική»… «Δεν μπορεί, σε κάποιο απόκρυφο σχέδιο θα εντάσσεται», σκέφτομαι βλέποντας στις ειδήσεις – τι ακριβώς; Οτιδήποτε: την πτώση κι άλλου αεροπλάνου στη Νέα Υόρκη προ εβδομάδων, τη βόμβα στο Ψυχικό, τη νεροποντή, την αιφνίδια αναστολή χτυπημάτων με άνθρακα (ενώ μέχρι προχθές πασπάλιζε τα πάντα κι επιπλέον μαθαίναμε ότι εκλάπη το μικρόβιο του δάκου από φονταμενταλιστές ελαιοπαραγωγούς)…
Ολ’ αυτά δεν θα ήταν ανέφικτο ν’ αναλυθούν στις αιτίες τους, αν μόνο συνυπολογίζαμε και την πιθανότητα να συνέβησαν κατά τύχη. Με εκμηδενισμένη αυτήν την πιθανότητα, απομένει μια καθολική ψευτοερμηνεία, εξίσου κατάλληλη για οτιδήποτε – μια σφαίρα «που το κέντρο της είναι παντού και η επιφάνειά της πουθενά»… Κάπως έτσι φανταζόμαστε άλλωστε την Εξουσία: διάχυτη σαν πληροφορία, άπιαστη σαν επένδυση αέρα στο Χρηματιστήριο… H έλλογη σκέψη προϋπέθετε ένα ερώτημα, συγκεκριμένο, σαφές. H υπερερμηνευτική διάθεση που την αντικατέστησε προϋποθέτει μια γενικευμένη καχυποψία: ψυλλιαζόμαστε – και ποιος μπορεί να μας ξεγελάσει;
Υπ’ αυτήν τη συνθήκη γενικευμένης παρανοειδούς ετοιμότητας, η οποία ενισχύεται από όλα σχεδόν τα MME, η πραγματικότητα στρεβλώνεται μπρος στα μάτια μας, μες στο νου μας. Και καταντά ακατάληπτη: σαν πέτρα που πέφτοντας επιταχύνεται – από τη χαρά της, μια και γυρίζει πια σπίτι της, στο σημείο όπου έλκονται τα πάντα εκ φύσεως, στο κέντρο της Γης… E, ναι, αυτή η ερμηνεία διδασκόταν στα Πανεπιστήμια ώς τα μέσα του 17ου αιώνα – κι όχι επειδή οι άνθρωποι τότε ήσαν λιγότερο έξυπνοι.