Μικροαστικό όνειρο με ισχύ δεκαετιών, το εφάπαξ, αποκτά με την ταινία του Νίκου Ζαπατίνα μια άλλη διάσταση. O συνταξιούχος δεν επενδύει σε αυτό προσδοκίες και επιθυμίες μιας, κατά κανόνα, συμπιεσμένης εργασιακά και περιορισμένης βιοτικά, 30ετίας αλλά απελευθερώνεται σεξουαλικά. Αμα τη εμφανίσει του, στενάζουν τα θηλυκά και υποφέρουν τα κρεβάτια – μόνο ένα κτιστό αντέχει τις πρωτοφανέρωτες επιδόσεις του! Είναι δε τόση η «εξάρτηση» που δημιουργεί -βοηθάει και το γεγονός ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό και ήσυχο άνθρωπο- ώστε οι γυναίκες τον διεκδικούν και τον ακολουθούν παντού…
Α, δύστυχε δημόσιε υπάλληλε, που εδώ και έτη ταλανίζεσαι με μικρές ασήμαντες κατακτήσεις (να ολοκληρώσεις το εξοχικό σου, να αντικαταστήσεις το φθαρμένο σου αυτοκίνητο με ένα καλύτερο κ.ο.κ.), δεν ξέρεις τι έχεις χάσει: ινστιτούτα καλλονής, συναντήσεις με εστέτ ζωγράφους σε σικ ρεστοράν, ζωή τζετ σετ στη Σαντορίνη, τρυφερές συνευρέσεις με όμορφη και πονόψυχη πόρνη, ώς και ταξίδι -με προοπτικές- στη Νορμανδία… Και όλα αυτά, από την απόφαση μιας στιγμής να εγκαταλείψεις αρπακτική πεθερά και σύζυγο, που εποφθαλμιούν το «εφάπαξ» σου και να ανοιχτείς στις κρυφές χαρές της ζωής. O Νίκος Ζαπατίνας («Ενας κι ένας») επιδίδεται -και πάλι- στη χοντροκομμένη, ακαλαίσθητη, κωμωδία(;) που παραπέμπει σε αισθητική βινεοταινίας της σειράς. Αγαθές οι προθέσεις του -δεν αμφιβάλλουμε-, φιλότιμη και η προσπάθεια του Πέτρου Φιλιππίδη. Πώς να αποδράσει, όμως, ένας καλός ηθοποιός από ένα σενάριο χτισμένο σε τόσο αφελή κλισέ και μπανάλ διαλόγους και καταστάσεις, ώστε να τρίβεις τα μάτια σου και να μην πιστεύεις στ’ αυτιά σου. Πρόκειται, πράγματι, για δείγμα σύγχρονης ελληνικής κωμωδίας;
Χάρι Πότερ delivery