Ζητούμενο ήταν να γραφτούν έξι -το πολύ- στίχοι για την Ευρώπη. Αναθέτης η πόλη του Μάαστριχτ και αποδέκτες 12 ποιητές από τις ισάριθμες χώρες της Ζώνης του Ευρώ. Αποτέλεσμα είναι μία νέα συλλογή ποιημάτων με 12 ποιήματα για την Ευρώπη ως συμβολική πύλη στο αύριο που ήδη ξημέρωσε. Το Μάαστριχτ, πόλη που συνδέεται με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αλλά και με την ποίηση (φιλοξενεί κάθε χρόνο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης), έγινε τώρα και μοχλός δημιουργίας νέας ποίησης. H νέα συλλογή, στην οποία περιλαμβάνεται και ποίημα του νομπελίστα Σέιμους Χίνι (που εκπροσωπεί την Ιρλανδία), ονομάστηκε συμβολικά «Hotel Europa». O τίτλος αναφέρεται στο ποίημα του Χάρη Βλαβιανού, που εκπροσωπεί την Ελλάδα και του οποίου το ομώνυμο ποίημα περιλαμβάνεται στη συλλογή.
Τον Ιούνιο, στη διάρκεια του φετινού Φεστιβάλ Ποίησης στο Μάαστριχτ, έχουν κληθεί να παρευρεθούν οι 12 ποιητές που συμμετείχαν στην έκδοση οι οποίοι θα συναντηθούν με τους λοιπούς προσκεκλημένους σε μία γόνιμη ποιητική διεθνή συνύπαρξη και αλληλογνωριμία. Οι δρόμοι της ποίησης, περιστασιακά διάπλατοι στις διεθνείς συναντήσεις και φεστιβάλ, συναντούν συχνότατα την απροθυμία της αγοράς και της διανομής. Γι’ αυτό και αποτελεί σημαντικό γεγονός η «γερμανική πρεμιέρα» του Χάρη Βλαβιανού με την έκδοση της ποιητικής του ανθολογίας «Der Engel der Geschichte» («O Αγγελος της Ιστορίας», εκδ. Romiosini) που περιλαμβάνει επιλογές από τις συλλογές «O Αγγελος της Ιστορίας», «Adieu» και «H νοσταλγία των ουρανών», σε μετάφραση Ντάντης Σιδέρη και Δήμητρας Βισαΐτου. Ισως ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι η έκδοση αυτή έτυχε ευνοϊκότατης κριτικής από τον Joachim Sartorius, κοσμοπολίτη ποιητή, μελετητή και διανοητή μεγάλου εκτοπίσματος στη Γερμανία. H κριτική δημοσιεύτηκε στην εθνικής κυκλοφορίας εφημερίδα κύρους Sueddeutsche Zeitung. «Ως προς την υφή των ποιητικών του κειμένων, η εγγύτητα με τον Ashbery είναι πρόδηλη», σημειώνει ο Σαρτόριους. «Στα πιο μακροσκελή ποιήματά του ο Βλαβιανός πλέκει με δεξιοτεχνία ρήσεις αλλά και ιδιωματισμούς που αρπάζει από τον δρόμο, αναμιγνύει λυρικά κομμάτια με αφορισμούς, αντιδιαστέλλει με οξύ τρόπο «χαμηλά» ρετσιτατίβα με υψίφωνες άριες. Αυτή η παραίτηση από την υφολογική συνοχή και η αποτύπωση της ποιητικής διαδικασίας μέσα στο ίδιο το ποίημα του προσδίδουν μιαν αίσθηση φρεσκάδας, χωρίς στιλιζάρισμα, στασιμότητα αλλά και χωρίς μονοσήμαντη ερμηνεία».Ν.Β.
