«Ως κλέφτης εικόνων διαχειρίζεσαι στη μνήμη σου εικόνες, ασυνείδητες, συνειδητές, εφήμερες. Υποκλέπτεις εκούσια και με πλάγιο τρόπο τις ζωγραφικές αναφορές, διασπασμένες από την παγκόσμια ιστορία της τέχνης και τις μεταφυτεύεις κατασκευασμένες και εκ νέου ερμηνευόμενες στον προσωπικό χώρο». O Μανώλης Χάρος δεν φοβάται να ορίσει με αυτό τον τρόπο το στίγμα των έργων, που παρουσιάζει μέχρι και τις 12 Ιανουαρίου στην γκαλερί «Νέες Μορφές». Δηλώνει με ευθύτητα και τόλμη ότι έχει περισσότερες ξένες δημιουργίες κρεμασμένες στους τοίχους του, παρά δικές του. Τονίζει ότι αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο από όλα όταν δημιουργεί είναι να μεταφέρει στο μουσαμά τη συγκίνηση που ένιωσε, ακόμα και αν αυτή προέρχεται από τη δουλειά ενός άλλου ζωγράφου.
Χρώματα και ιστορίες
Τι είναι στην πραγματικότητα ένας «κλέφτης εικόνων»; Για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις, οι πίνακες του Μανώλη Χάρου έχουν μια αυθεντική τρυφερότητα. Τα χρώματα που επιλέγει διηγούνται δικές του ιστορίες, μας ανοίγουν την καρδιά του. Δεν πρόκειται για αναμάσημα στοιχείων, δεν προσομοιάζουν ύπουλα σε κάποια σπουδαία έργα ώστε να κερδίσουν την εκτίμησή μας. Δεν κρύβεται η μίμηση κάποιου σπουδαίου καλλιτέχνη πίσω από τις συνθέσεις του. Αντιθέτως τα έργα του είναι αυτόνομα, εύγλωττα. «Υπάρχουν και κάποια που δεν φωνάζουν στο θεατή», συμπληρώνει ο καλλιτέχνης «όπως αυτά που μοιάζουν «διαλυμένα» σαν ακουαρέλες που μαζί με τα άλλα που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια αποτελούν μία ενότητα παρά τη διαφορετική θεματογραφία».
Γεννημένος στα Κύθηρα, μεγαλωμένος στην Αθήνα, ο καλλιτέχνης έκανε στο Παρίσι σπουδές στη χαρακτική και τη ζωγραφική, ασχολήθηκε με κατασκευές, σχεδιασμό αντικειμένων και εντύπων. Τώρα, στην 10η ατομική του έκθεση, ξαναπιάνει το πινέλο χωρίς να είναι «ενοχικός με το χρώμα ή τα υλικά καθώς αυτό που έχει προτεραιότητα είναι η απόδοση της εικόνας που υπάρχει στο μυαλό. Αλλωστε ζωγραφίζοντας, με αυτήν τη δημιουργική πράξη, γίνεται κανείς ένα με αυτό που τον συγκινεί», υπογραμμίζει στην «Κ».
Συναίσθημα πάνω απ’ όλα
Τα έργα του περνούν του λιναριού τα πάθη. Υπάρχουν πίνακες στην έκθεση, οι οποίοι έχουν πολλές επιστρώσεις. Επιτυγχάνει το τελικό αποτέλεσμα μέσα από πάμπολλες αλλαγές: «Προσθέτω, αφαιρώ, κόβω, ξετελαρώνω, ξανακαδράρω. Από τη στιγμή που θα αποστασιοποιηθεί και θα «αποξενωθεί» κανείς από το έργο, το ξανασκέφτεται και το βλέπει με άλλα μάτια. Το θέμα είναι πώς προσλαμβάνει και ερμηνεύει το έργο ο ίδιος ο θεατής».
Ξαναγυρίζοντας στην αφετηρία, στον κλέφτη των εικόνων, τίθεται το ερώτημα αν οι Ελληνες -ένας από τους πρώτους σε ώρες τηλεθέασης λαός- διαθέτουν εικαστική παιδεία ή απλώς έχουν παραδοθεί στο βομβαρδισμό των καθημερινών «στιγμιότυπων»: «O μέσος άνθρωπος πια δύσκολα εκπλήσσεται. Το μάτι μας έχει «ξεχειλώσει» από όλα αυτά που βλέπουμε. Μας διακρίνει ένα επαρχιώτικο deja vu: τα έχουμε αντικρίσει όλα πια. Στην Ελλάδα απουσιάζει ο μηχανισμός εκείνος που θα μπορούσε να φέρει τις εικαστικές τέχνες κοντά στους ανθρώπους, το δημιουργό κοντά στον πολίτη. Μπροστά στα έργα τέχνης παρουσιαζόμαστε συχνά ως συναισθηματικά ανάπηροι. Προσλαμβάνουμε την εικόνα που έχουμε ενώπιόν μας, αλλά δεν μπορούμε να την αναλύσουμε, να κάνουμε περαιτέρω σκέψεις, να κάνουμε συνειρμούς που θα μας οδηγήσουν κάπου. Τα κοιτάμε αφ’ υψηλού. Ομως πρέπει να αναγνωρίσουμε τελικά ότι τα συναισθήματα είναι η απώτατη μορφή πολιτισμού».