Σειρά επιτυχιών από τις μέρες των γιορτών δεσμεύουν και τα δύο κυκλώματα αιθουσών. Τόσο το μεγάλο εμπορικό κύκλωμα, με κέντρο τα multiplex όσο και το μικρό καλλιτεχνικό αντίστοιχα. Ετσι περιοριζόμαστε σε μόνο τρεις νέες ταινίες: μία ελληνική, της Αντουανέτας Αγγελίδη, μία αμερικανική κομεντί του Γούντι Αλεν, και μια ουμανιστική – πολεμική γαλλο-αμερικανική.
Σταθεροί τρόποι
Η επιμονή του στη νοσταλγία του κινηματογράφου, του μύθου της αλλοτινής ζωής, των μεγάλων «ειδών» του Χόλιγουντ, και της τζαζ, σφραγίζουν εξαρχής με συμπάθεια και ενδιαφέρον, κάθε καινούργιο φιλμ του αγαπητού μας Γούντι Αλεν. «H κατάρα του πράσινου σκορπιού», με τον τίτλο της και μόνο, παραπέμπει στο λαϊκό αμερικανικό σινεμά του ’30-’60, με τα απλοϊκά του είδη, που μας προσφέρουν τώρα τη γεύση της παλιάς κάρτας, της εξιδανίκευσης μιας αθώας εποχής, που άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ έτσι. Αλλιώς τη ζούσαν οι σύγχρονοί της.
Φυσικά, ο Γούντι τη μυθοποιεί περισσότερο, παίζει χαρούμενα (και λίγο υπόπικρα) και φτιάχνει το δικό του κοκτέιλ, της «αλενικής» κομεντί. Σαν δήλωση, μεγάλοι έντονοι αριθμοί δηλώνουν, στην έναρξη: 1940. Δηλαδή στο όριο της εποχής της ανεμελιάς, για τις ΗΠΑ, ενώ ήδη στην Ευρώπη ο φασισμός και ο πόλεμος καταβροχθίζουν πόλεις και ανθρώπους. Στην ταινία κυκλοφορούν οι παλιές Φορντ και Μπιούικ, ακούγονται στο ράδιο οι Big Bands των Ντιουκ Ελινγκτον και Γκλεν Μίλερ, και στα παλαιού στυλ γραφεία μιας ασφαλιστικής εταιρείας συγκρούονται οι «αραχνιασμένοι» υπάλληλοι, σαν τον Μπριγκς – Γούντι Αλεν και τα μοντέρνα στελέχη σαν την Φιτζέραλντ – Ελεν Χαντ, που απαιτούν νέες μεθόδους και εργονομική μέγιστη αποτελεσματικότητα.
Η νέα γυναίκα
Η επιθετικότητα της Φιτζέραλντ είναι, βέβαια, ασυγκράτητη. Αποτελεί το μοντέλο της νέας, δυναμικής γυναίκας, που φοράει παντελόνια και βάτες, ψηλή, λεπτή, «κοφτερή» και ανοίγει δρόμο, χωρίς αναστολές, χαρακτηρίζοντας σκληρά τον Μπριγκς από «δεινόσαυρο» ως «σκουλήκι». Είναι μια πιο κακίστρα έκδοση της Κάθριν Χέπμπορν στις κομεντί του Κιούκορ της εποχής εκείνης. Δεν διστάζει πάντως να τα φτιάξει με τον καλότροπο, αλλά «μούτρο» διευθυντή Μαγκρούντερ – Νταν Ακρόιντ. Κατά βάθος, είναι πιο ευάλωτη, απ’ ό,τι φαίνεται.
Τότε εμφανίζεται ο μάγος Βόλταν, που υπνωτίζει τον Μπριγκς και τη Φιτζέραλντ με έναν κινεζικό pendantif και με τις λέξεις «Κωνσταντινούπολη» και «Μαδαγασκάρη»! Σκοπός του να βάλει τον Μπρίγκς να κλέψει ένα θησαυρό κοσμημάτων, παραβιάζοντας το σύστημα ασφαλείας που ο ίδιος είχε εγκαταστήσει.
Η ιστορία παίρνει τον δρόμο της, ανάμεσα στις «αστυνομικές» περιπέτειες, τα μαγικά και τους έρωτες. Παρεμβάλλεται και η Σαρλίζ Θερόν ως μοιραία μυστηριώδης γυναίκα από τα φιλμ νουάρ. (Αλλωστε και ο Γούντι είναι σαν κωμικός Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ των έργων του ’40).
Μικρά ελλείμματα
Το φιλμ στηρίζεται περισσότερο σε δεδομένα πλοκής από ό,τι συνηθίζει ο δημιουργός, αποκαλύπτοντας έτσι και το έλλειμμά του σε ουσία και ιδίως σε ανανέωση. Τα γεγονότα κινούν το έργο, όχι οι χαρακτήρες, ο Γούντι «κεντάει» τα γνωστά χαρακτηριστικά του ως αδέξιος «τραυλίζων» και «γηράσκων» ερωτύλος, η Θερόν πάει χαμένη. Ομως, η γοητεία της Persona του είναι ζωντανή, τα αστεία τρέχουν σαν πολυβόλο, η αισθητική ατμόσφαιρα της εποχής πλάθεται με ακρίβεια και αγάπη. Είναι μια κομεντί με προσωπικότητα, όχι τηλεοπτική κοινότοπη επανάληψη, ούτε χοντράδα των Φαρέλι!
Πόλεμος και αυτοοίκτος
Τα «Λουλούδια του πολέμου» του Ελί Σουρακί, αντίθετα, κολυμπούν στη συμβατικότητα. Μια γυναίκα αναζητεί το 1991, στην τέως Γιουγκοσλαβία, τον άντρα της φωτορεπόρτερ Χάρισον, που δηλώνεται νεκρός κάπου στη Βόρεια Κροατία. Πνιγόμαστε στις καλές προθέσεις και στον δυτικό ναρκισσισμό. (O Χάρισον ήθελε να «εγκαταλείψει» και να αφοσιωθεί στα λουλούδια του). O Γουίντερμποτομ είχε γυρίσει μια καλύτερη ταινία με ανάλογο θέμα. Ενώ ο Σουρακί μας πνίγει στη συγκίνηση και στον αυτοοίκτο. (Αντι Μακ Ντάουελ, Αντριεν Μπρόντι, Ηλίας Κοτέας).
