H Αλκηστη Πρωτοψάλτη μάς έχει συνηθίσει στην ποικιλία. Την έχουμε δει να σκαρφαλώνει σε σκάλες και καρέκλες με την καθοδήγηση του Δημήτρη Παπαϊωάννου, να σπάει τις μπαγκέτες στα ντραμς και να χορεύει τρελά στους ρυθμούς των κρουστών της ομάδας Ηχόδραση του Νίκου Τουλιάτου, να τραγουδάει ευλαβικά σχεδόν τα «Γράμματα στον Μακρυγιάννη» και τα «Λαϊκά Προάστια» του Ηλία Ανδριόπουλου, με τη Συμφωνική Ορχήστρα της EPT στο Ηρώδειο. Αυτή τη φορά λοιπόν, με «Τα παραμύθια μιας φωνής» και τη Συμφωνική Ορχήστρα Πράγας στο κατάμεστο, χθες και προχθές, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, απέδειξε ότι δίκαια χαρακτηρίζεται μία από τις πιο «ψαγμένες», πολυδιάστατες και τόσο ανήσυχες Ελληνίδες ερμηνεύτριες. Και έδειξε και πάλι, όπως τότε στο Ηρώδειο, ότι γνωρίζει να υπηρετεί το σύνολο και να εντάσσει τη φωνή της ως επιπλέον όργανο σε μια ορχήστρα. H Αλκηστη Πρωτοψάλτη κατάφερε να συγκρατήσει τη συνήθως εκρηκτική σκηνική της παρουσία και να συγκεντρωθεί στην ερμηνεία των τραγουδιών. «Πάτησε» γερά, όχι μόνο πάνω στα γνωστά κομμάτια, αλλά και πάνω σε αυτά που προσέγγισε ερμηνευτικά για πρώτη φορά. Οι ερμηνείες της στη «Μαριάνθη των ανέμων» και το κορσικανικό «Corsica» ξεχώρισαν. Οι δύο ορχήστρες, η ορχήστρα της Πράγας και η δικιά της ροκ ορχήστρα, ήταν μια δεμένη και με μεστό ήχο, και η ελληνική μικτή χορωδία Φονς Μουζικάλις είχε επιτυχείς παρεμβάσεις όπου προέβλεπε το «σενάριο». Οι ενορχηστρώσεις του Κώστα Παπαδούκα αναβάπτισαν ακόμα και τραγούδια που το ελληνικό κοινό έχει συνδέσει με συγκεκριμένους καλλιτέχνες, όπως π.χ. «Το πάτωμα». Οι φωτισμοί του Γάλλου AlaiLocnchampt ακολουθούσαν τη διάθεση των τραγουδιών.
Οι τρεις ημέρες που διήρκεσε η συναυλία (η τρίτη θα δοθεί σήμερα) ήταν λίγες για να χωρέσουν ένα μεγάλο κοινό που διψάει γι’ αυτού του είδους τις παραστάσεις.
