Τέσσερις οι πρεμιέρες, η μία βραβευμένη ελληνική «Το τάμα» του Ανδρέα Πάντζη, τρεις της αγγλοσαξονικής παράδοσης. Καμιά τους δεν ξεχωρίζει, παρουσιάζουν όμως κάποιες ιδιαίτερες αρετές. Οι αληθινοί κινηματογραφομανείς θα απολαύσουν, βέβαια, τη μεγάλη αναδρομή στο έργο του Φεντερίκο Φελίνι και την επανέκδοση του «Θρόνου του αίματος» του Ακίρα Κουροσάβα.
«Η συμμορία των έντεκα» υποστηρίζεται από ένα σημαντικό όνομα του σύγχρονου αμερικανικού κινηματογράφου: O Στίβεν Σόντερμπεργκ (γενν. 1963) ξεκίνησε στην κορυφή, καίτοι ανεξάρτητος, με το «Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες» (Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες, 1989) πάλεψε να παραμείνει στο αυστηρά καλλιτεχνικό πεδίο («Κάφκα», 1991) και βρήκε βαθμιαία τη χρυσή τομή με το mainstream cinema, κερδίζοντας δόξα και πλήθη θεατών, χωρίς να «εκπέσει» (Εριν Μπρόκοβιτς», «Traffic», 2000). Οι αστέρες δεν τον κατέβαλαν, η Τζούλια Ρόμπερτς, ο Μάικλ Ντάγκλας.
Υποταγή στους σταρ
Αυτά όλα συνέβησαν, όμως, με τη «Συμμορία». Και η παράδοσή του στους κανόνες του χολιγουντιανού παιχνιδιού και η «υπηρεσία» στους αστέρες. Ισως, γιατί μαζεύτηκαν πάρα πολλοί μαζί: Τζορτζ Κλούνι, Μπραντ Πιτ, Αντι Γκαρσία, Ματ Ντέιμον και ως «κερασάκι στην τούρτα», η Τζούλια Ρόμπερτς. Οχι ότι η ταινία δεν παρακολουθείται ευχάριστα. Μια έξυπνη περιπέτεια με «απίστευτη» ληστεία. Τελεία. Αλλα περίμενε κανείς από τον Σόντερμπεργκ.
Ας πάμε με τη σειρά. Αν στους παλαιότερους, ο τίτλος κάτι θυμίζει, συγχαρητήρια για τη σινεφιλική μνήμη. Το φιλμ είναι ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του 1960, όπου ο Λούις Μάιλστοουν σκηνοθέτησε την περιβόητη παρέα των φίλων του Κένεντι, επονομαζόμενη Rat Pack: Φρανκ Σινάντρα, Ντιν Μάρτιν, Σάμι Ντέιβις Τζ. Πίτερ Λόφορντ. O Ντάνι Αουσεν, με τη συμμορία του, ληστεύει πέντε καζίνο του Λας Βέγκας συγχρόνως. Τεμπέλικη και αδιάφορη σκηνοθεσία που αφήνει τους τότε διάσημους και αγαπητούς στο κοινό «τύπους» («σχεδόν» ηθοποιούς) να κάνουν τα νούμερά τους, σαν σε παρωδία του μιούζικαλ ή των καρτούν. Παιχνίδι, όπου το θρίλερ σχεδόν εξουδετερώνεται από το «κλείσιμο του ματιού» στον θεατή.
Σοβαρή παραγωγή
Το φιλμ του Σόντερμπεργκ είναι πιο «σοβαρά» οργανωμένο. Υποκύπτει, βέβαια στους αστέρες των πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, στην «επίδειξή» τους, αλλά το εύθυμο, ωρολογιακό θρίλερ, με τα κόλπα και τις ανατροπές, λειτουργεί καλά και όλοι το υπηρετούν.
Ο Αουσεν (Κλούνι) «στρατολογεί» άσους για να επιτύχουν το ακατόρθωτο. Να κλέψουν 150 εκατομμύρια δολάρια από το οχυρωμένο χρηματοκιβώτιο, σε βάθος 60 μέτρων, των τριών καζίνο του Αντι Γκαρσία. Δίπλα στους αστέρες, έξοχους ρόλους σχεδιάουν οι Καρλ Ράινερ και Ελιοτ Γκουλντ. O Σόντερμπεργκ αποδεικνύεται πάλι άριστος οπερατέρ (με ψευδώνυμο Πίτερ Αντριους), ενώ η μουσική ανενδοίαστα συμπεριλαμβάνει και το «Φεγγαρόφωτο» του Ντεμπισί.
Η «διάθεση» μεταμορφώνεται προς το δράμα στο έργο «Τα αγόρια της ζωής μου». Είναι η μεταφορά της ιστορίας της συγγραφέως Μπέβερλι ντ’ Ονόφριο, με βάση το αυτοβιογραφικό της μυθιστόρημα, από τα 15 ώς τα 35 χρόνια της κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70.
Κατά πώς λένε οι Αμερικανοί ειδήμονες, το σενάριο μεταβάλλει ριζικά τα δεδομένα του βιβλίου, που έχει αρετές τσεχοφικής ευαισθησίας και χιούμορ. H Πένι Μάρσαλ ακολουθώντας την παράδοσή της, δραματοποιεί με δακρύβρεκτα και μαζί ρόδινα δεδομένα. H Ντριου Μπάριμορ προσφέρει μια αξιόλογη ερμηνεία (Στιβ Ζαν, Μπρίτανι Μέρφι, Λόρεϊν Μπράκο, Τζέιμς Γουντς).
Ο Τζακ επανέρχεται
Η δυάδα των Αλμπερτ και Αλεν Χιουζ δεν έχει πολύ πειστικό παρελθόν, για να διαχειρισθεί μια ριζικά νέα οπτική πάνω στην ιστορία του διαβόητου Τζακ του Αντεροβγάλτη, που έσφαξε πέντε δύστυχες πόρνες του Λονδίνου και έμεινε ασύλληπτος. Το «Επισκέπτης από την κόλαση» γυρίστηκε κυρίως στην Πράγα και με αισθητική που δημιουργεί κλίμα ζόφου και μυστηριωδών δυνάμεων. Νέες τεχνικές παραλλάσσουν το ύφος που έρχεται από την παράδοση τρόμου της εταιρείας Χάμερ και το σενάριο παραπέμπει σε «αμαρτίες» της ανώτερης τάξης. O Τζόνι Ντεπ προσφέρει μια γοητευτικά εξεζητημένη ερμηνεία ως αστυνομικός που καπνίζει όπιο, ενώ η Χέδερ Γκρέιαμ υποδύεται μια πόρνη, ο Ιαν Χολμ τον βασιλικό γιατρό και ο Ρόμπι Κόλτρεϊν τον βοηθό του Ντεπ.
