Ματαιώνεται η ανέγερση του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης από το ίδρυμα Βασιλείου και Ελίζας Γουλανδρή, μετά την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας με την οποία κρίνεται ότι είναι παράνομη η απόφαση της πολιτείας με την οποία παραχωρήθηκε δωρεάν στο ίδρυμα η έκταση στο οικοδομικό τετράγωνο που περικλείεται από τις Λεωφόρους Βασιλίσσης Σοφίας – Βασιλέως Κωνσταντίνου και την οδό Ριζάρη.
Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας κατέληξε στην απόφαση αυτή έπειτα από διάσκεψη και μάλιστα με ισχυρή πλειοψηφία. H δημοσίευση της επίμαχης απόφασης αναμένεται να γίνει τον ερχόμενο Φεβρουάριο.
Στο Ανώτατο Δικαστήριο είχαν προσφύγει οι εκπρόσωποι του Συλλόγου Ελλήνων Πολεοδόμων, του ελληνικού τμήματος του Διεθνούς Συμβουλίου Μνημείων και Τοποθεσιών, καθώς και κάτοικοι της περιοχής που ζητούσαν να ακυρωθεί η απόφαση των υπουργών Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών με την οποία το 1999 παραχωρήθηκε δημόσια έκταση 12.000 τ.μ. στο ίδρυμα Γουλανδρή.
Η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι το δικαστήριο μπορεί να ελέγχει τις αποφάσεις της Πολιτείας για την παραχώρηση ακινήτων, ως προς τη νομιμότητα του σκοπού που παραχωρούνται τα ακίνητα.
Σύμφωνα με την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι παράνομη η κοινή υπουργική απόφαση παραχώρησης του ακινήτου, καθώς δεν υπήρξε προηγούμενη απόφαση της πολεοδομικής αρχής σχετικά με τον χωροταξικό σχεδιασμό της επίμαχης έκτασης. Στην απόφαση που θα δημοσιευθεί εν καιρώ σημειώνεται ότι το γεγονός πως η προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση παραχώρησης της έκτασης κυρώθηκε μεταγενέστερα με νομοθετική διάταξη δεν ασκεί επιρροή στην έκβαση της δίκης.
Η χθεσινή απόφαση της Ολομέλειας του ΣΤΕ παρέμεινε ασχολίαστη από το Ιδρυμα Γουλανδρή. H δυσμενής για το Ιδρυμα απόφαση είχε διαφανεί όταν είχε γίνει προσφάτως κατ’ αρχήν δεκτή η προσφυγή πολιτών κατά της προοπτικής ανέγερσης του μουσείου στον συγκεκριμένο χώρο. H απόφαση της Ολομέλειας στηρίζεται αποκλειστικά στην πράξη παραχώρησης της έκτασης από την πολιτεία στο Ιδρυμα Γουλανδρή και δεν αναφέρεται σε περιβαλλοντικές επιπτώσεις που ήταν και ένα από τα επιχειρήματα όσων προσέφυγαν. Στην κοινή γνώμη είχε κατά βάση καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι η πολεμική κατά του μουσείου στηριζόταν σε οικολογικές ανησυχίες και όχι στην ίδια τη φύση της νομικής πράξης παραχώρησης της επίμαχης έκτασης, πράξη που η πολιτεία διά στόματος υπουργών είχε συχνά υπερασπισθεί.
Το ζήτημα θεωρείται νομικά λήξαν και η Αθήνα αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά ανίκανη να εξεύρει λύση για μία συλλογή έργων τέχνης με διεθνές κύρος.
Και συντάχθηκε με την επίσημη βρετανική θέση, όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει το ελληνικό αίτημα για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα: «Είμαι Λονδρέζος, Αγγλος, επισκέπτομαι πολύ συχνά το Βρετανικό Μουσείο και φυσικά για μένα είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι τα Μάρμαρα του Παρθενώνα βρίσκονται εκεί. Ωστόσο το ζήτημα αυτό έχει δυο πτυχές. Καταρχήν υπάρχει η πολιτική πτυχή και όλες οι πολιτικές έννοιες περί κυριότητας των Μαρμάρων και βεβαίως θα επαναλάβω κάτι το οποίο έχει ειπωθεί επανειλημμένα: Εάν όλα τα στοιχεία πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς όλων των χωρών επιστραφούν, τότε η Βρετανία δεν θα είχε λόγο να έχει μουσεία».
