Αρκετή και καλή ζωγραφική μπορεί να δει κανείς αυτές τις μέρες στις αθηναϊκές γκαλερί. Προέρχεται από νέους ζωγράφους, διαφορετικής καταγωγής και στόχευσης, που όμως συγκλίνουν προς ένα κοινό πεδίο: τη ζωγραφισμένη επιφάνεια, με αφηγηματική λίγο-πολύ διάθεση και πίστη στη γλώσσα της τέχνης τους.
Ο σαραντάρης Γιάννης Καστρίτσης παρουσιάζει ένα ζωγραφικό αφήγημα αρθρωμένο γύρω από μια φανταστική συνάντησή του με τον Διονύσιο εκ Φουρνά, τον μοναχό που κατέγραψε τον κανόνα της βυζαντινής ζωγραφικής στους νεότερους χρόνους. H φανταστική συνάντηση του Καστρίτση είναι ουσιαστικά απότιση φόρου τιμής στην παράδοση, σε ό,τι τον προϋποθέτει, παρότι ο ίδιος ζωγραφίζει όχι σαν «ανατολίτης» αλλά σαν «δυτικός», σαν θεράπων ενός λυρικού εξπρεσιονισμού, σαν ζωγράφος του 20ού αιώνα. Το ομότιτλο έργο περιέχει όλες τις αρετές της παρούσας δουλειάς του: αχνή αφηγηματικότητα, οργάνωση του χώρου, και κυρίως πηγαία αίσθηση του χρώματος. H ζωγραφική του K. είναι θερμή, πάλλουσα, γεμάτη ολοζώντανες ώχρες, πορτοκαλιά, δουλεμένα κόκκινα, χαλκόχροα? αποδίδει με χρώμα και φως ένα καλοκαίρι πυρωμένο και μοναχικό, χρυσά χωράφια και ουρανό λιωμένο. Είναι ζωγραφική αισθήσεων και έκστασης. Αυτό στα μεγάλα ταμπλό. Στα (κατά πολύ) μικρότερα κατορθώνει μια πιο ευθεία αφήγηση, αγροτικές σκηνές αφαιρετικές, με γραμμή αδρή, και χρώμα της ίδιας περίπου θερμοκρασίας μετατοπισμένο τονικά στα καφετιά της γης. Ενας πολύ καλός ζωγράφος, «παραδοσιακός» και μοντέρνος, απολαυστικός, σε πολύ καλή στιγμή. (Γκαλερί 3)
O 27χρονος Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος είναι φανερά ταλαντούχος? έχει και σχέδιο και χρώμα. Επιπλέον, φαίνεται ότι μπορεί να συγκροτήσει ζωγραφικό κόσμο? αυτό φάνηκε και στην προηγούμενη (εξαιρετική) ατομική του, με τα φανταστικά ολιγόχρωμα μπούνκερ, αλλά και στην τωρινή, όπου παίρνει τον αδιάφορο έως καταθλιπτικό ορίζοντα της κορυφογραμμής των πολυκατοικιών με τις κεραίες – σκιάχτρα και εξ αυτού συνθέτει μιαν αυστηρή ελεγεία σε άσπρο – μαύρο. Δεν συναισθηματολογεί, δεν φλυαρεί, δεν επιδεικνύει, δεν φιλολογεί. Απλώς δείχνει – και ζωγραφίζει. Ακούγεται εύκολο; Οποιος δει αυτό το τόσο οικείο θέμα, ζωγραφισμένο τόσο λιτά και εύγλωττα, με τόσο «φτωχά» και παλαιά μέσα, θα νιώσει αμέσως ότι η ζωγραφική μπορεί ακόμη να είναι δραστική. Φως, γραμμές, φευγαλέα προφίλ, υπόκωφος λυρισμός. Το παρόν είναι στα χέρια του. Μόνος εχθρός του Π., η ευχέρειά του… (Γκαλερί 24)
Πιο αφηγηματικός και σχολιαστικός ο 39χρονος Γιάννης Παπαγιάννης? είναι ο πιο τυπικά μεταμοντέρνος, ας πούμε. O Π. εκκινεί θεματικά ή εννοιακά από γνωστά έργα της ιστορίας της ζωγραφικής, από πρόσωπα και πράγματα της τέχνης ή του καιρού μας, και τα ανασυνθέτει, οιονεί ρεαλιστικά, προσθέτοντας το σχόλιό του, ειρωνικό και λοξό, με ζωγραφικά ή λεκτικά μέσα. Το σχόλιό του για τον Ζερικό, λ.χ., είναι ζωγραφική ανασύνθεση των συγχρόνων ναυαγίων και σφαγών? το σχόλιό του στον σταρ αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι είναι η τοποθέτηση του ονόματός του πάνω σε έναν βυζαντινό ναό? η ανασύνθεση μιας σκηνής από ταινία του Μπερτολούτσι οδηγεί σε ένα τεράστιο ταμπλό, που είναι η επιτομή ίσως της δουλειάς του, χορταστικό και πλούσιο ζωγραφικά – στέκει και χωρίς το λεκτικό σχόλιο. O Π. είναι πολυπράγμων σχολιαστής κι αυτό του δίνει δύναμη αφηγηματική, αλλά και τον παγιδεύει σε μια πολυμορφία, σχεδόν υπονομευτική της ενότητας, ακόμη και του ύφους του. Είναι δεινός παρατηρητής και ξέρει να ζωγραφίζει τις ιστορίες, όταν εστιάζει, αλλά δεν εστιάζει εν συνόλω. Είναι ζωγράφος του καιρού του, σύγχρονος, με μάτι και δυναμισμό, αλλά κατά τη γνώμη μου αυτή του ακριβώς η ικανότητα κάπως τον μπερδεύει. (Νέες Μορφές)
Ο Ψυρράκης στου Ψυρρή. H αίθουσα τέχνης ARTIO (Παλλάδος 3, Ψυρρή) φιλοξενεί από σήμερα την τελευταία δουλειά του καλλιτέχνη Λάμπρου Ψυρράκη με τίτλο «Σχιζοεικόνες». Πρόκειται για την πρώτη ατομική του έκθεση στην Αθήνα – ύστερα από τη Λουμπλιάνα και τη Θεσσαλονίκη που θα ολοκληρωθεί στις 9 Μαρτίου.
