«Το καλύτερο για ένα συγγραφέα είναι να έχει ένα σταθερό κοινό, ούτε μεγάλο ούτε μικρό, να ζει από τη δουλειά του, χωρίς να προδίδει τις ιδέες του». Σε αυτό το σημείο πιστεύει ότι βρίσκεται σήμερα ο 32χρονος Χουάν Μανουέλ δε Πράδα, ένας από τους σταθερά ανερχόμενους συγγραφείς της Ισπανίας. Συγγραφέας της «Θύελλας» (Premio Planeta, 1997), του πιο διάσημου βιβλίου του, ένα θρίλερ στη Βενετία με επίκεντρο τον ομότιτλο πίνακα του Τζορτζόνε, ο δε Πράδα είναι μία αυτόνομη νησίδα της νέας ισπανικής λογοτεχνίας. Τον διαφοροποιεί, όπως υποστηρίζει, η κλασική παιδεία του και η απόσταση από τη «σύγχρονη ηθογραφία». O κόσμος του, «σκοτεινός, απαισιόδοξος, θολός», μετεωρίζεται σχεδόν άχρονος μέσα από αρχετυπικές αναφορές, οι οποίες οδηγούν σε ισχυρούς κεντρικούς ήρωες. «Συχνά, οι ήρωές μου είναι αρνητικά πρόσωπα, απατεώνες, σχεδόν αντιπαθείς, με τους οποίους όμως το κοινό τείνει να ταυτίζεται», εξηγεί. Εξαίρεση αποτελούν τα «Αιδοία» (επίσης στα ελληνικά από τον «Καστανιώτη»), που γράφτηκαν σαν «ένα παιχνίδι και άσκηση ύφους».
Στην Αθήνα έφθασε προχθές το βράδυ προερχόμενος από τη Θεσσαλονίκη, προσκεκλημένος του Ινστιτούτου Θερβάντες και των εκδόσεων Καστανιώτη. Είναι ο πρώτος από τους ισπανόφωνους συγγραφείς που αναμένονται στην Αθήνα με αφορμή το αφιέρωμα στη Γιορτή του Βιβλίου στο Πεδίον του Αρεως. O δε Πράδα έχει μία εντυπωσιακή πορεία στην πατρίδα του, επιτυχία που ο ίδιος κρίνει «συμπτωματική», απόρροια του νεαρού της ηλικίας και της δημοσιότητας που προκαλεί ούτως ή άλλως το Premio Planeta. «Ξεκίνησα να γράφω τη «Θύελλα» γιατί από μικρός είχα εμμονή με αυτόν τον πίνακα του Τζορτζόνε», λέει με δυνατή φωνή μέσα σε ένα θορυβώδες αθηναϊκό καφέ. Μεγάλωσε στη Θαμόρα, κοντά στα σύνορα με την Πορτογαλία. Αν και μένει στη Μαδρίτη, παραμένει ένας «επαρχιώτης», λέει. «Υπήρξα ένας αυτοδίδακτος και εκλεκτικός αναγνώστης. Πήγαινα στη δανειστική βιβλιοθήκη και σαν μια μυστική αλυσίδα το ένα βιβλίο με οδηγούσε στο επόμενο. Τα καλοκαίρια διάβαζα με πρόγραμμα. Στο σπίτι δεν είχαμε πολλά βιβλία και σταδιακά έχτιζα τη δική μου κλασική βιβλιοθήκη. Διάβαζα τα πάντα και νιώθω παιδί τόσο του Προυστ όσο και της Αγκάθα Κρίστι». Πράγματι, ένα κομμάτι και των δύο βρίσκεται στη «Θύελλα», όπου η συναρπαστική πλοκή συνδυάζεται με ένα λεπτοκεντημένο και φορτωμένο με λεπτομέρεια αισθητικό σύμπαν.
Συγγραφέας τριών μυθιστορημάτων, δύο συλλογών διηγημάτων, μίας βιογραφικής μελέτης για αφανείς Ισπανούς συγγραφείς των αρχών του 20ού αιώνα, δύο τόμων με άρθρα του στην εφημερίδα ABC και δύο κινηματογραφικών σεναρίων (ένα εκ των οποίων είναι της «Θύελλας»), ο δε Πράδα διερευνά εις βάθος την «εμμονή» σε διάφορες εκδοχές και με εξαντλητική εμβάθυνση. Συχνά, σαν «ρεφρέν τραγουδιού», οι λεπτομερείς περιγραφές ανασυστήνουν ατμόσφαιρες και αισθαντικά κλίματα εσωτερικών χώρων. Είναι ένας κόσμος απολύτως συμπαγής, μικρογραφημένος και συγχρόνως μεγεθυμένος. Νιώθει κανείς το άρωμα του καπνού, της κολόνιας, του ιδρώτα και τον αέρα των ανθρώπινων κινήσεων.
Στο μυθιστόρημα που γράφει τώρα, ο δε Πράδα καταπιάνεται και πάλι με την εμμονή. «Είναι η ερωτική εμμονή μίας γυναίκας για ένα συγγραφέα. Προσκολλάται με ακραίο τρόπο μέχρις ότου του καταστρέψει το γάμο, τη ζωή. Αυτός, ένας αστός, κυλάει στον κόσμο της επαιτείας».
Ως την Κυριακή θα διαρκέσει ο δεύτερος κύκλος μουσικών παραστάσεων στον «Ζυγό» της οδού Κυδαθηναίων 22, όπου ο Γιώργος Νταλάρας παρουσιάζει μια διαδρομή στα τραγούδια-σταθμούς της καριέρας του, καθώς και επιλογές από τα καινούργια του τραγούδια. Στο δεύτερο μέρος του προγράμματος μοιράζεται τη σκηνή με τον Γεράσιμο Ανδρεάτο και τη Μελίνα Ασλανίδου, σε ένα καθαρά λαϊκό πρόγραμμα.