Κοντσίτα στο «Σκοτεινό αντικείμενο του πόθου» του Μπουνιουέλ, Κλάρα στην «Καυτή σάρκα» του Αλμοδόβαρ, Καρολίνα Οτερό στην τηλεοπτική «Ωραία Οτερό», η Αντζελα Μολίνα είναι από τις Ισπανίδες ηθοποιούς που έχουν ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας της. Οι ρόλοι της χαρακτηρίζονται από έντονο πάθος και ενέργεια, όπως η λάμψη και το χαμόγελο που εκπέμπει όταν μιλάει γρήγορα, μπερδεύοντας αγγλικά και ισπανικά. Συναντήσαμε την Αντζελα (ή Ανχελα) Μολίνα στο 42ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου βρέθηκε για την προβολή της ταινίας της «Το καλοκαίρι της Αννας». H ταινία της Ζανίν Μεραπφέλ, όπου η Μολίνα υποδύεται μια Ελληνοϊσπανίδα φωτογράφο, την Αννα, γυρίστηκε στη Σύμη με τη συμμετοχή πολλών Ελλήνων ηθοποιών και θα προβάλλεται στις αίθουσες από την Παρασκευή. Αποτέλεσε όμως μόνο την αφορμή για να μιλήσουμε με τη Μολίνα για τις εμπειρίες της από την πλούσια καριέρα της στον διεθνή κινηματογράφο.
Αρχισα στα 16 μου
– Βρεθήκατε στον κινηματογράφο από πολύ μικρή. Πώς αρχίσατε να εργάζεστε;
– Μεγάλωσα μέσα στην πραγματικότητα του θεάματος. O πατέρας μου ήταν τραγουδιστής του φλαμένκο και ο κόσμος τον λάτρευε. Ηταν φυσικό για μένα να κάνω κάτι παρόμοιο. Αλλωστε και όλα μου τα αδέλφια είναι τραγουδιστές, ηθοποιοί και συνθέτες. Αρχισα στα 16 μου, ενώ τελείωνα το σχολείο. Παράλληλα ήμουν στη δραματική σχολή και ολοκλήρωνα τις σπουδές μου στο κλασικό φλαμένκο. Ημουν πολύ τυχερή που άρχισα να εργάζομαι εκείνη την εποχή, κατά την πτώση του Φράνκο, καθώς τότε εξελισσόταν το νέο σινεμά της Ισπανίας από ασυμβίβαστους, νέους σκηνοθέτες οι οποίοι σήμερα θεωρούνται κλασικοί.
– Ποιες ήταν οι εντυπώσεις σας από τα γυρίσματα στη Σύμη για το «Καλοκαίρι της Αννας»;
– Γνώρισα την Ελλάδα για πρώτη φορά και την ερωτεύθηκα. Ενιωσα ότι ήξερα αυτό το μέρος από πριν, παρότι δεν το είχα ξαναδεί. Αισθάνθηκα κοντά στους ανθρώπους του, ένιωσα τη βοήθειά τους, καθώς και ότι ήμουν μέρος του.
– Εχετε μεγάλη εμπειρία από διεθνείς συμπαραγωγές, όπως και το «Καλοκαίρι της Αννας». Αισθάνεστε ότι ο τρόπος δουλειάς είναι διαφορετικός σε σχέση με τις ισπανικές σας ταινίες;
– Την πόρτα της διεθνούς καριέρας μού την άνοιξε η συνεργασία μου με τον Μπουνιουέλ στα είκοσί μου χρόνια. Από τότε δουλεύω πολύ συχνά σε συμπαραγωγές και πιστεύω ότι γίνεται όλο και πιο σημαντικό να γυρίζονται τέτοιου είδους ταινίες. Το αποτέλεσμα είναι πλουσιότερο, καθώς ο καθένας από τους συντελεστές φέρει τα στοιχεία του πολιτισμού του. Δεν έχει σημασία αν είμαστε από το ένα ή το άλλο μέρος. Στο σινεμά μιλάμε για την ανθρώπινη ύπαρξη. Οσο πλουσιότερο είναι το μίγμα, νομίζω ότι τόσο πιο ενδιαφέρον είναι το αποτέλεσμα.
– Κάνετε αρκετές ταινίες κάθε χρόνο. Λέτε εύκολα όχι στους ρόλους που σας προτείνονται;
– Λέω πολλά όχι και τα κριτήρια είναι τα ίδια με εκείνα που με κάνουν να λέω ναι. Αυτό που με κάνει να επιλέγω μια ταινία ή να την απορρίπτω είναι κατ’ αρχήν το σενάριο. Πάντα με ελκύει μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Οσο για τους ρόλους, πιστεύω ότι τον καλό ηθοποιό κάνει η ισορροπία μεταξύ αυτών των όχι και των ναι. Δεν αναζητώ τον τέλειο χαρακτήρα σ’ έναν ρόλο γιατί κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Αναζητώ τους ενδιαφέροντες ρόλους.
Μπουνιουέλ, ο γενναιόδωρος
– Εχετε συνεργαστεί με τον Μπουνιουέλ, αλλά και με τον Αλμοδόβαρ. Με ποιο τρόπο σας επηρέασαν;
– Είναι πάντα μεγάλη ευτυχία και δώρο να δουλεύεις μ’ έναν καταξιωμένο και έμπειρο σκηνοθέτη. Γνωρίζουν ήδη το μέσο και ο καθένας έχει αναπτύξει τον δικό του τρόπο γραφής. O Μπουνιουέλ νομίζω ότι ήταν ο πιο γενναιόδωρος σκηνοθέτης που έχω συναντήσει. Τον γνώρισα πολύ νέα και τον χρειαζόμουν, καθώς δεν είχα μεγάλη εμπειρία. Εκείνος με εμπιστεύθηκε απόλυτα από την πρώτη μέρα. Είχα πολλές ερωτήσεις όταν μελετούσα τον ρόλο και εκείνος μου έλεγε να μην τον ρωτάω γιατί με εμπιστευόταν. «Είσαι ηθοποιός», έλεγε. «Θα βρούμε την αλήθεια στην πορεία». Ηταν απόλυτα ακριβής στη δουλειά. Γύριζε τη σκηνή πρώτα σε βίντεο και στη συνέχεια καθόμασταν μαζί. Μας διόρθωνε και μάς εξηγούσε τι ακριβώς ήθελε. Οταν ένιωθε ότι είχαμε καταλάβει τι εννοούσε, γύριζε τη σκηνή με μία μόνο λήψη. Αυτό που θυμάμαι όμως περισσότερο είναι με πόση χαρά δούλευε. Ηταν σαν μωρό, αν και ήταν ήδη 82 ετών. Με τον Πέδρο είχαμε εντελώς διαφορετική σχέση. Είμαστε της ίδιας γενιάς, και γνώριζε όλη μου τη δουλειά. O Πέδρο είναι ηθοποιός και του αρέσει να παίζει. Θέλει να δείχνει πώς πρέπει να παιχτεί η σκηνή. Εγώ όμως δεν μπορώ να μιμηθώ. Επειτα από λίγες μέρες το κατάλαβε και βρήκαμε έναν τρόπο να επικοινωνήσουμε, που οδήγησε σ’ ένα αποτέλεσμα καλύτερο απ’ αυτό που μπορούσα να φανταστώ.
Ο μύθος της Κάλλας
– Στο «Callas forever» του Φράνκο Τζεφιρέλι, ποιος είναι ο ρόλος σας;
– Δεν πρόκειται για μια πραγματική ιστορία. Είναι μια υποθετική ιστορία που θα μπορούσε να συμβεί έτσι όπως την αφηγείται η ταινία. Δεν είναι εύκολο να διηγηθείς τη ζωή ενός μύθου. Ετσι η ταινία βασίζεται σε κάποιες από τις τελευταίες στιγμές της Κάλλας, ώστε να μιλήσει για τη μοναξιά και τον πόνο της, για την απώλεια του μωρού της, της αγάπης και της φωνής της. O ρόλος μου είναι της γραμματέως του Τζέρεμι Αϊρονς, ενός ανθρώπου της μουσικής βιομηχανίας, ο οποίος κάνει στην Κάλλας μια παράξενη πρόταση, τη στιγμή που εκείνη νιώθει ανασφαλής για τη φωνή της.
– Το ισπανικό σινεμά είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Οφείλεται στην εκπαίδευση των σκηνοθετών, στα θέματά τους ή σε άλλους λόγους;
– Είναι λίγο απ’ όλα. Ομως οι ισπανικές ταινίες δεν είναι τόσο δημοφιλείς στην Ισπανία. Το κοινό πηγαίνει λιγότερο πια στο σινεμά και προτιμά να βλέπει ξένες ταινίες. Το θεωρώ πάντως λογικό σ’ έναν βαθμό, καθώς οι θεατές θέλουν να βλέπουν κάτι που γνωρίζουν ότι ήδη έχει επιτυχία κάπου αλλού.