H ελληνική τρομοκρατία δεν είχε άριστες σχέσεις με τη νέα τεχνολογία. Σύμφωνα με τα όσα μέχρι στιγμής γνωρίζουμε, τα μέλη της «17N» θυμίζουν πιο πολύ συνωμότες του Μεσοπολέμου παρά μοντέρνους, χάι-τεκ «κακούς» σαν και αυτούς που συναντάμε στα βιντεογκέιμ, τη «Λόρα Κροφτ» ή το «Μάτριξ».
Επαφές και στρατολογήσεις μελών σε ρεμπετάδικα, στέκια των Εξαρχείων ή καφενεία των φιλάθλων? ούτε καν ουφάδικα ή Ιντερνετ Καφέ. Απουσιάζουν οι θεαματικές καταδιώξεις με αυτοκίνητα τύπου «Μπούλιτ», αφού οι τρομοκράτες μετακινούνταν με ταξί και λεωφορεία -ίσως χρησιμοποιούσαν και κάρτα απεριόριστων διαδρομών. Παρακολουθήσεις στόχων δίχως ασυρμάτους ή κινητά τηλέφωνα. Τσιλιαδόροι που ειδοποιούσαν με απλή ανάταση χειρός. Κρυπτογραφικά μηνύματα, συμπαθητική μελάνη, μαύρες βούλες, μικροτσίπ, εμφυτεύματα; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Πεζά, πεζότατα τα επαναστατικά ψευδώνυμα, που παραπέμπουν στον «Φίλο μου τον Λευτεράκη» του Αλέκου Σακελλάριου, ούτε καν στον «Φαλακρό πράκτορα Θου-Βου». Μόνο στα αρχεία τους και στο ηλεκτρονικό Βιβλίο Τρομοκρατικών Συμβάντων διακρίνουμε ίχνη της νέας εποχής: σκληροί δίσκοι με λεπτομερείς εκθέσεις, πρωτοκολλημένες παρακολουθήσεις και αποδείξεις πληρωμών, που θυμίζουν γραφειοκρατική δημόσια υπηρεσία.
Εδώ και δυο μήνες ξετυλίγεται το κουβάρι, που μοιάζει με ασπρόμαυρη βουβή ταινία. Ούτε ήχος ούτε χρώμα, μόνο λέξεις βγαλμένες από τη ναφθαλίνη: γιάφκες, αρχειομαρξιστές, λουκέτα, κεραμίδια, αρμαθιές με κλειδιά. Οι κανόνες συνωμοτικότητας ανύπαρκτοι. Ολοι μαζί έκαναν γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια, στο τμήμα του Βύρωνα, στο Συκούριο, στις τράπεζες, στις δολοφονικές επιθέσεις, μαζί και ο επιβλέπων αρχηγός, ο τμηματάρχης A΄. Οι τρομοκράτες δεν κάθισαν στα θρανία, αλλά ήταν αυτοδίδακτοι. Οι κεφαλές δεν υπηρέτησαν στο στρατό και ίσως έμαθαν σκοποβολή στο λουναπάρκ. Ούτε πήγαιναν σε κάποιο γυμναστήριο για να παραμείνουν σε φόρμα. Δεν πρόσεχαν τη δίαιτά τους, δεν έπαιρναν συμπληρώματα διατροφής, αλλά, σύμφωνα με «αποκλειστικές αποκαλύψεις» καναλιών, σαβούρωναν σάντουιτς, φραπέδες και κασερόπιτες. Τουλάχιστον τα ριάλιτι του χειμώνα είχαν ένα touch νέας τεχνολογίας και κοσμοπολιτισμού: «στείλε μέ SMS το μήνυμά σου», τζακούζι, εκλογή leader στο «Μπαρ», μικρόφωνα, μόνιτορ, σάιτ στο Ιντερνετ, το κομπιούτερ βγάζει τα αποτελέσματα. Ομως το τρομο-ριάλιτι των ημερών μοιάζει βγαλμένο από την προ του Ψυχρού Πολέμου εποχή: ούτε ένας χάκερ ή ένας τρελός επιστήμονας ούτε ένας διπλός, έστω ημίδιπλος πράκτορας!
Αυτή η ποτισμένη με αίμα υπόθεση, που σηκώνει κύματα καχυποψίας και αναπάντητων ερωτημάτων, ρίχνει μακρύ ίσκιο, όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και στο μέλλον. Μπορεί οι εγχώριοι τρομοκράτες να θυμίζουν μπουλούκ ασκέρ, μπορεί το ιδεολογικό τους υπόβαθρο να συνοψίζεται σε επιθεωρησιακές ατάκες (βλ. «φραγκάτοι»), όμως το αντίπαλον δέος αυτού του δολοφονικού θιάσου δεν είναι, όπως θα έπρεπε να ήταν, η υψηλής πνοής πολιτική, ο πολιτισμός της καθημερινής ζωής, το φως της Δημοκρατίας, που δεν αφήνει περιθώρια για άσκηση ατομικής βίας, αλλά είναι οι «Ατσίδες με τα μαύρα». Ανακριτές, εισαγγελείς, κουκουλοφόροι της EMAK, τα σαΐνια της Σκότλαντ Γιαρντ και του FBI γίνονται οι ήρωες της νέας εποχής. Ακαλωδίωτοι, πρωτόγονοι και «χύμα» μοιάζουν οι επί 27ετία ασύλληπτοι τρομοκράτες. Καλωδιωμένη, συνεργαζόμενη (καθέτως και όχι οριζοντίως), εύπιστη, ευπειθή και επιτηρούμενη ονειρεύονται κάποιοι τη νέα κοινωνία των ηλεκτρονικών σπηλαίων.
Εκδ. Dorling Kindersley, σελ. 608