Στα 58 του χρόνια έσβησε χθες το πρωί στο νοσοκομείο «Μεταξά» όπου νοσηλευόταν, ο Δημήτρης Ποταμίτης, εξαντλημένος από τη μάχη που έδινε ενάμιση χρόνο τώρα με την επάρατη νόσο, αλλά και πικραμένος από το θέατρο που τόσο αγάπησε.
Γεννημένος στην Λεμεσό το 1945, αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της τουρκοκρατούμενης σήμερα Αμμοχώστου και παρακολούθησε στη συνέχεια μαθήματα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στην Αθήνα, στο Εθνικό Θέατρο, ολοκλήρωσε και τις θεατρικές του σπουδές, κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση το 1965 στην «Αλκηστη» του Ευριπίδη στην Επίδαυρο. Συνεργάστηκε με τον Μάνο Κατράκη και την Ελσα Βεργή σε πολλά έργα, ενώ υπήρξε βασικό στέλεχος στο «Προσκήνιο» του Αλέξη Σολομού, με το οποίο δούλεψε επί πέντε χρόνια παίζοντας σε έργα των: Αριστοφάνη, Λόρκα, Ντοστογιέφσκι, Μολιέρου, Μπρεχτ.
Πολυσύνθετο ταλέντο
Ο Δημήτρης Ποταμίτης ήταν πολυσύνθετο ταλέντο. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και ποιητής, έγραψε πέντε ποιητικές συλλογές από το 1964 που πρωτοεμφανίστηκε με το «Συμπόσιο». Ακολούθησαν οι: «Δολοφονία των αγγέλων», «O άλλος Δημήτρης», «Ενα δέντρο που νομίζει πως είναι πουλί», «Το αρχαίο σαξόφωνο» και τα «Πυρηνικά ποιήματα». Ποιήματά του, δοκίμια και μελέτες δημοσιεύτηκαν σε πολλά περιοδικά και μεταφράστηκαν στα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά και Πολωνικά.
Το δικό του θέατρο, το «Ερευνας», το εγκαινίασε το 1973 αγοράζοντας και μεταμορφώνοντας το παλιό σινεμά «Ρέα» στα Ιλίσια. Ηταν μάλιστα από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο, περιφερειακά θέατρα της Αθήνας. Εκεί ξεκίνησε με το «Αύγουστε Αύγουστε» του Κόχουτ. Παράλληλα δραστηριοποίησε και την παιδική σκηνή η οποία επί χρόνια ήταν η θεατρική στέγη πολλών παιδιών, μαζί με εκείνη της Ξένιας Καλογεροπούλου.
Επί τρεις σχεδόν δεκαετίες στα Ιλίσια, ανέβασε έργα των Σάφερ, Ουάιλντ, Κάφκα, Μανιώτη, Πόμεραντ, Γουότερχάουζ, δικά του κ. α. Ανάμεσα σε αυτά που σημείωσαν επιτυχία ήταν τα έργα: «Αύγουστε, Αύγουστε», «Εκβους», «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι», «Ανθρωπος ελέφαντας», «Μπίλι ο ψεύτης», «H μεταμόρφωση», «Κοινή Λογική», «Ασκηση πέντε δακτύλων», «Οι τελευταίες περιπέτειες του Αδάμ και της Εύας», «O κύριος και ο Παρασκευάς», «O Ελληνας βάτραχος» κ. ά. Το τελευταίο έργο στο οποίο έπαιξε ήταν «Το σκοτεινό αντικείμενο του πάθους» που έγραψε με τη Σ. Κομνηνού κ. ά.
Από τα παιδικά του έργα τα «Ανάποδα παραμύθια» και οι «Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη», ανέβηκαν και στο εξωτερικό όπως στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, τη Σουηδία, το Μεξικό κ. α.
Πικραμένος
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο Δημήτρης Ποταμίτης ήταν από τους πρώτους που άρχισε να διαμαρτύρεται για τη μορφή του ελληνικού θεάτρου, εκφράζοντας από κει και πέρα έντονα τις απόψεις του για τη στάση του ΥΠΠΟ στα θέατρα με τον θεσμό των επιχορηγήσεων. Εντονη απογοήτευση και μεγάλη πίκρα για τη στάση της πολιτείας εκδήλωσε στην τελευταία επιστολή που έστειλε πριν από ένα χρόνο στις εφημερίδες ανακοινώνοντας την απόφασή του να διακόψει τη θεατρική δραστηριότητα του θεάτρου Ερευνας ύστερα από 29 χρόνια. Μια απόφαση ζωής, αν αναλογιστεί κανείς ότι ζούσε για το θέατρο, όπως έλεγε και ο ίδιος. Τότε μάλιστα είχε μιλήσει για την «αισθητική του κουλτουριάρικου χαβαλέ ως θεατρική πρωτοπορία»…
Εφυγε μόνος, γράφοντας όμως μέχρι το τέλος ποιήματα που τα είχε παραδώσει σε εκδότη για δημοσίευση. Δυστυχώς δεν κατάφερε να επιστρέψει στη σκηνή, όπως είχε γραψει, όταν βέβαια «η μυθολογία ξαναδώσει τη θέση της στην ιστορία».
Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων, του Διεθνούς Κέντρου Θεάτρου κ. ά.
Η κηδεία του θα γίνει μάλλον αύριο, στο νεκροταφείο Ζωγράφου, αλλά μέχρι χθες το βράδυ δεν είχε καθοριστεί η ώρα.