Πόσες από τις παραπάνω λέξεις του τίτλου αναγνωρίζουμε; Τις δύο πρώτες ίσως; Για όλους τους άνω των -ήντα οι κλακέτες ήταν είδος αριστοκρατικό (ο Φ. Αστέρ με φράκο) ή παλικαρίσιο (ο Τζ. Κέλι με ναυτικά). Αμερικανικό κινηματογραφικό μιούζικαλ των ’30ς, ’40ς και ’50ς. Μετά, το είδος εκφυλίστηκε και δεν μπορούσε, βέβαια, να χορεύει κλακέτες η βικτωριανή «Ωραία μου Κυρία», η «Ζιζί» της Μπελ Επόκ ή τα παλιόπαιδα του «Ουέστ Σάιντ Στόρι» που έφεραν τα πάνω κάτω στη χορογραφική έκφραση. Και έπειτα από μισό αιώνα έφτασαν… οι Ιρλανδοί!
Εσωτερική μελωδία
Είδος λαϊκό, παραδοσιακό, εθνικό, αλλά σχεδόν πανευρωπαϊκό (και όχι μόνο) η έκφρασή του χάνεται στην αχλύ των αιώνων. Χορευόταν από χωρικούς με τσόκαρα, άρχοντες με ψηλά τακούνια, τσιγγάνους με τακουνέρος, πεταλωμένους θερμόαιμους Ιρλανδούς, αλλά και ξυπόλυτους Αφρικανούς. Με τον κορμό, ως επί το πολύ, στημένο και αλύγιστο, τα πόδια είναι που με τους ποικίλους κρουστούς… πολυβολισμούς δίνουν σε αυτούς τους χορούς τον ρυθμό, την εσωτερική «μελωδία», το ύφος και, πλειστάκις, στα γλέντια, τον αυτοσχεδιασμό. Ιρλανδοί και Αφρικανοί στις ΗΠΑ θα προωθήσουν τα προγονικά χορο-έθιμα και η τζαζ θα κεντήσει επάνω στις πρωτο-χορογραφικές εμπνεύσεις. Με πέταλα στα τακούνια και τις μύτες των ειδικών παπουτσιών… ταπ ταπ ταπ! Στους δρόμους τα χαμίνια και οι λεβέντες, στα Κότον Κλαμπ οι μπαλαρίνες και οι βιρτουόζοι. (Αλήθεια ποιος ξεχνά τις «Λευκές Νύχτες» όπου ο «κλασικός» Μπαρίσνικοφ ανταγωνιζόταν τον «ταπίστα» Γκρέγκορι Χάινς;)
Οπότε, έπειτα από μισό αιώνα επανέκαμψαν οι Ιρλανδοί. Χαμός γίνεται διεθνώς με την επανανακάλυψη της ζιγκ και της σαφλ σε συνδυασμό με πολλές εκφράσεις του σύγχρονου μουσικο-χορευτικού ξεφαντώματος.
Ενθουσιασμός του κοινού
Είδαμε, απολαύσαμε και εκτιμήσαμε σε βίντεο και DVD πολλές από αυτές τις ομάδες που εμφανίζονται σε θέατρα και στάδια, ακόμη και σε πάρκα. Το Εθνικό Μπαλέτο της Ιρλανδίας με τον «Ρυθμό του Χορού» θα έπρεπε, ίσως, να παρουσιαστεί για μεγάλη σειρά παραστάσεων στον Λυκαβηττό ή σε κάποιο θέατρο βράχων. Το όχι ιδιαίτερα πλούσιο και καλόγουστο θέαμα και, κυρίως, το άκουσμα (ένα playback που ο ορυμαγδός σκέπαζε όχι μόνο τους λίγους μουσικούς live, αλλά και τις… κλακέτες του 19μελούς συνόλου) θα ταίριαζε πολύ περισσότερο εκεί. O ενθουσιασμός του κοινού ήταν μεγάλος και συνόδευε με χειροκροτήματα (όχι ποδοκροτήματα!) από τις κερκίδες. Εμείς φύγαμε στο διάλειμμα (Ηρώδειο 28/6).