Οι ανατροπές υπήρξαν πάντοτε το δυνατό σημείο του ανθρώπου. Από καταβολής κόσμου, ουδέποτε ο άνθρωπος συμβιβάστηκε με τα δεδομένα της φύσης, του περιβάλλοντος ή του κατά καιρούς κοινωνικού γίγνεσθαι. Ουδέποτε αποδέχτηκε μοιρολατρικά τη στασιμότητα στα πράγματα, το βόλεμα, όπως ποτέ δεν αρκέστηκε στο εύπεπτο, πλην προβληματικό, γνώριμο τοπίο. Γι αυτό και ως διαλεχτή και κυρίαρχη προσωπικότητα στο σύστημα των έμβιων όντων, από νωρίς ταυτίστηκε με τις επαναστάσεις, τις βίαιες αλλαγές, τα πάνω και τα κάτω των πολιτικών συστημάτων που ο ίδιος εφηύρε. Και όπως ήταν φυσικό άγγιξε την υπερβολή, ξεπέρασε το μέτρο…. που με τόση σοφία όρισαν οι Ελληνες φιλόσοφοι και στωικοί.
Σήμερα, έχω την αίσθηση ότι η μεγάλη ανατροπή δεν έχει να κάνει με τα πολιτικά ήθη και τις πολιτικές προοπτικές. Εχει περισσότερο κοινωνικό χαρακτήρα και περιστρέφεται γύρω από τον ευαίσθητο προσωπικό χώρο των γυναικών. Εν πολλοίς, έχει άρωμα από τα «μπουντουάρ» των γυναικών.
Στρατιές νέων και μεγαλύτερων γυναικών στήνουν και ξεστήνουν το σκηνικό της δικής τους ζωής. Αναζητούν πρότυπα να μιμηθούν. Κατακλύζουν τα κανάλια, γίνονται αστέρια της μιας βραδιάς, κλείνουν συμβόλαια με τον διάβολο, αποτυγχάνουν, ξευτελίζονται… ή και δοξάζονται. Παίζουν με τη φωνή, την κίνηση, το νάζι, ξεγυμνώνονται αναιτίως, βγάζουν την επιθετικότητά τους διάφανη προς τα έξω, διασχίζουν τις λεωφόρους του πόθου και της ηδονής χωρίς φραγμούς. Επιβάλλονται στους εργασιακούς χώρους, κατατάσσονται στις υψηλότερες θέσεις στις λίστες των πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου και μάχονται. Μάχονται, λες και θέλουν να πάρουν εκδίκηση για όσα οι κατευθυνόμενες σταυροφορικές κοινωνίες του παρελθόντος τους στέρησαν. Μάχονται για να πάρουν το αίμα τους πίσω, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα όμως τα φτερά τους στο εκτυφλωτικό φως του ήλιου. Σαν σύγχρονοι Ικαροι. Μόνο που ‘χουν αφήσει πίσω τους τη διπλωματία της γυναίκας, που για αιώνες ήταν το βασικό εργαλείο επιβίωσης. Κι αυτό έχει τεράστιο κόστος.
Αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, θα λέγαμε ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κόστους εντοπίζεται στις σχέσεις με το άλλο φύλο. Τον άνδρα – αφέντη δηλαδή, που κι αυτός με τη σειρά του έχει υποστεί συγκλονιστικές αλλοιώσεις και ο οποίος -ευτυχώς για κείνον- παραμένει ακόμη αφέντης του εαυτού του, έχοντας χάσει οριστικά τα χανουμάκια του. (Τώρα, εδώ που τα λέμε, θα υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά όσο θα προχωράμε στον χρόνο θα μοιάζουν σταγόνα στους ωκεανούς του κόσμου).
Λοιπόν, τελεία και παύλα. Οι σχέσεις έχουν διαταραχθεί κι όσοι προτιμούν να φυλάττουν Θερμοπύλες, καλά θα κάνουν να το ξανασκεφθούν. Δεν είναι τυχαίο πως χιλιάδες επιστήμονες, φιλόσοφοι, διανοούμενοι, αναλυτές και εραστές του ωραίου φύλου έχουν πάρει χαρτί και μολύβι για να λύσουν κάτι που θυμίζει τη θεωρία της σχετικότητας στη σπαργανική της μορφή. Να δούνε, επιτέλους, τις πταίει κι αν υπάρχει περίπτωση ο «ασθενής» (η γυναίκα δηλαδή) να ανανήψει.
Ας σοβαρευτούμε, όμως, κι ας ανατρέξουμε στις στατιστικές ή στις διάφορες έρευνες που από καιρού εις καιρόν δημοσιεύονται στον Τύπο. Θα προσέξουμε ότι αυξάνεται με γεωμετρικό τρόπο ο αριθμός των γυναικών που ζουν μόνες και βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο τη μοναξιά. Ζουν δηλαδή μόνες, όχι επειδή ντε και καλά το επιλέγουν, αλλά γιατί δεν βρίσκουν να «θηλυκώσουν» με το αρσενικό. Αυτή η νέα κατάσταση τις τρομάζει, παρ’ ότι δεν θέλουν να το ομολογήσουν ανοικτά. Αλήθεια, στήσατε ποτέ αυτί για να ακούσετε τι συζητάει μια παρέα ελεύθερων γυναικών ανάμεσα στα 35 και τα 40;
Είναι αλήθεια ότι οι γυναίκες που περνούν την οριακή γραμμή των 40 έχουν πρόβλημα. Οταν βλέπουν τον Χάρισσον Φορντ (άνδρας σε φάση εμμηνόπαυσης και παππούς) να κυκλοφορεί με την Καλίστα Φλόκχαρτ, ετών 30 -κάτι που συμβαίνει στον κόσμο του θεάματος- όταν βλέπουν τον πρώην δήμαρχο της Νέας Υόρκης Τζουλιάνι, με καρκίνο του προστάτη, να χωρίζει στα 60 και βάλε, για να παντρευτεί μια γυναίκα κατά πολύ μικρότερη του, όταν ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ των Μπιτλς παντρεύεται μια κοπελιά στην ηλικία της κόρης του, όταν…., όταν….τότε δεν τους μένει παρά να κάνουν ένα κλικ στον χωροχρόνο και να αναζητήσουν μέσα από την Ιστορία τον σπαρτιάτικο Καιάδα. Φυσικά για να πέσουν.
Κάπου διάβασα πως με βάση πρόσφατη έρευνα, μια γυναίκα άνω των 40 είναι πιο πιθανό να σκοτωθεί από τρομοκράτες, παρά να παντρευτεί για πρώτη φορά! Με βάση την ίδια έρευνα, πολλά από τα γραφεία συνοικεσίων, που ξεφυτρώνουν παντού ως είδος εντατικής θεραπείας, δεν δέχονται αιτήσεις γυναικών άνω των 44, επειδή κανένας άνδρας δεν θα δεχθεί να βγει μαζί τους. Παρ’ όλα αυτά, οι ίδιοι άνδρες που κυνηγούν τις νέες γυναίκες (δηλαδή κάτι αποστεωμένα κορμιά με μακριά ίσια μαλλιά, ανυπαρξία στήθους, βλέμμα θαμπό και αδιάφορο που συνήθως προχωρούν ένα βήμα πιο μπροστά από τον συνοδό τους), οι ίδιοι, λοιπόν άνδρες αναδεικνύουν γυναίκα της χρονιάς την 65χρονη Σοφία Λόρεν και δεν κρύβουν τον πραγματικό θαυμασμό τους για τη Τζούλι Κρίστι, ετών 62, ή τη σέξι Γαλλίδα τηλεπαρουσιάστρια Κριστίν Οκράν και την Ελεν Μίρεεν που και οι δυο είναι γύρω στα 55. Ακόμη και η Χίλαρι έχει φοβερούς θαυμαστές μεταξύ της ανδρικής λεγεώνας.
Το αξιοπερίεργο είναι, έλεγε τις προάλλες η Μάρι Μπάλφορ που διευθύνει διάσημο γραφείο συνοικεσίων στο Λονδίνο, ότι οι άνδρες άνω των 55 που έρχονται στο γραφείο, έχουν ήδη πλάσει στη φαντασία τους το πλάσμα των ονείρων τους. Συνήθως είναι κάτω των 35. «Για να μπορεί να μας χαρίσει τη νιότη που χάνουμε», όπως εξομολογήθηκε στη Μάρι ένα υποψήφιο «θύμα». Οπότε, αν διανοηθείς να τους προτείνεις κάτι πιο… σιτεμένο, ανοίγουν την πόρτα και πάνε στο πιο κάτω γραφείο, «ε, και δεν είναι δα και εποχή να χάνεις πελάτες…..»
Ανατροπές, λοιπόν, και δη συγκλονιστικές. Δείτε τώρα τις δύο διάσημες Αμερικανίδες τενίστριες, τη Βένους και τη Σερένα Ουίλιαμς. Στα μπλουζάκια με τα οποία αγωνίζονται, προβάλλεται η δύναμη και η εξουσία της γυναίκας. Δείτε και την Ντέμι Μουρ, με τα παιδάκια της, την καριέρα της, τον πρώην σύζυγό της και τον νεαρό εραστή της (ακόμη και η Μονρόε θα ανατρίχιαζε, αν μαθαινε πως η Μουρ κυκλοφορεί με τεκνό ηλικίας 25 ετών). Στις ΗΠΑ, κάτι συντηρητικές εφημερίδες και περιοδικά ήδη αποκαλούν τη Μουρ «σικ πόρνη». Δείτε τέλος και τη Μαντόνα στο τελευταίο της βίντεοκλιπ που προβάλλει τα αποτελέσματα των εκχύσεων με botox στο μέτωπό της. Τι, άραγε, να σημαίνουν, όμως όλες αυτές οι εικόνες; Προφανώς, αντικατοπτρίζουν τη γυναικεία δύναμη και την ισχύ από τη μια και από την άλλη τη διάρρηξη όλων των κανόνων των γυναικών της μέσης ηλικίας.
Εχουν περάσει μερικά χρόνια από τη διαφήμιση του αρώματος Opium με τη Σοφί Νταλ. Τα μεγάλα διαφημιστικά πανό αποσύρθηκαν από τους δρόμους γιατί τρέλαιναν τους οδηγούς. Αλλά η Σοφί Νταλ ήταν παρονυχίδα μπροστά στις μετέπειτα οβιδιακές μεταμορφώσεις της γυναίκας. Κι είναι αλήθεια πως ακόμη κι αυτήν τη στιγμή, η σύγχυση γύρω από τους ρόλους των δύο φύλων τείνει να γίνει πραγματικός βραχνάς. Λένε πως οι μεγάλες ανατροπές συντελούνται πάντα μέσα από βίαια γεγονότα και ότι το τίμημα είναι βαρύ γι’ αυτούς που τις επιχειρούν, γιατί τα οφέλη βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στους επόμενους. Στο θέμα, όμως, των σχέσεων του άνδρα με τη γυναίκα, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποιος θα πληρώσει το τίμημα και ποιος θα ωφεληθεί.
Εκεί στις παραλίες, λοιπόν, αφήστε τις ατέλειες του σώματός σας να χαθούν στο θαλασσινό νερό, αφήστε τις ηλικίες να σκεπαστούν από τα κάστρα που κτίζουν τα παιδιά στην καυτή άμμο κι παραδεχθείτε δίχως εγωισμούς ότι κάποια πράγματα κινούνται πέρα απ’ τα όρια και κάποια άλλα λίγο πολύ νομετελειακά. Και ισορροπήστε..