Τα φετινά Επιδαύρια άρχισαν την περασμένη Παρασκευή και το Σάββατο από εκεί που απότομα σταμάτησαν πέρυσι: από τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» του Σοφοκλή που σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή ανέβασε το Θέατρο Τέχνης. Μόνο που την αναγκαστική, λόγω βροχής, διακοπή είχε αναγγείλει πέρυσι από την ορχήστρα ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ενώ φέτος από το ίδιο βήμα η παράσταση αφιερωνόταν στη μνήμη του…
Το ίδιο λιτό «σκηνικό» -μια πραγματική ελιά στο κέντρο της ορχήστρας και στο βάθος κάποια λυχνάρια στα ερείπια της αρχαίας σκηνής- υποδέχτηκαν το πρώτο κοινό των φετινών Επιδαυρίων. Εκεί φτάνει η Αντιγόνη οδηγώντας τον τυφλό γερο-Οιδίποδα, τον «αλήτη», όπως ωραιότατα τον χαρακτήριζε η μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη, παίζοντας με την αρχαία και τη σύγχονη έννοια της λέξης -μια μετάφραση που ήταν μία, και μάλλον η σημαντικότερη, από τις ευ-τυχίες της παράστασης. Οιδίπους ο Γιάννης Βόγλης και Αντιγόνη η Δήμητρα Χατούπη, στη θέση της Ρένης Πιττακή, που, όπως είναι γνωστό, αποχώρησε από το Θέατρο Τέχνης λόγω των… μη εξελίξεων μετά τον θάνατο του Κουγιουμτζή.
Κάτω και γύρω από την υποβλητική ελιά ξετυλίχτηκαν με απέριττο, αδρό τρόπο τα καθέκαστα που οδηγούν εν τέλει στον «μυστικό» θάνατο του Οιδίποδα, την ανάληψή του και την ευλογία που άφησε στην Αθήνα και τον βασιλιά της για την προστασία που παρείχαν στα τέλη του.
Τέλη που δεν ήταν καθόλου ειρηνικά, μιας κι εκεί, στον ιερό τόπο του Κολωνού, έσπευσαν να έρθουν είτε διεκδικώντας το κύρος του γέρου φυγάδα προς ίδιον συμφέρον είτε στηρίζοντάς τον στις δοκιμασίες του ο διάδοχός του στην εξουσία της Θήβας Κρέων (Κώστας Τριανταφυλλόπουλος), ο γιος του Πολυνείκης (Γιάννης Καρατζογιάννης), που εκστρατεύει εναντίον της πατρίδας του και του αδελφού του Ετεοκλή, ο βασιλιάς της Αθήνας Θησέας (Θόδωρος Γράμψας) και η άλλη κόρη του Οιδίποδα, η Ισμήνη (Κάτια Γέρου).
Με λιτό τρόπο, χωρίς «εξάρσεις» -έως και κάπως μονόχορδα ενίοτε, με αποτέλεσμα να περιπίπτει στη μονοτονία πού και πού η παράσταση- απέδωσαν οι ηθοποιοί τους ρόλους τους, εκτός από τον ακαταλάγιαστο Οιδίποδα του Γιάννη Βόγλη, που όμως του έλειψαν οι χαμηλότεροι, εσώτεροι τόνοι μερικές φορές, και τη «θορυβώδη» (πολύ «ηρωική» και πολύ «τραγική») Αντιγόνη της Δήμητρας Χατούπη, που μάλλον ερχόταν σε έντονη αντίθεση με την επαγρυπνούσα για τον γέρο πατέρα της αλλά και βαθύτατα απεγνωσμένη κόρη που είχαμε δει πέρυσι, ζώντος του σκηνοθέτη.
Απέριττα και τα Χορικά, με τη διακριτική μουσική του Φίλιππου Τσαλαχούρη, την κίνηση της Σοφίας Σπυράτου και τα κοστούμια με τις εσάρπες που κάλυπταν σεβαστικά τις κεφαλές των Αθηναίων σε κρίσιμα σημεία του έργου (Κατερίνα Σωτηρίου).
Υποβλητική η σκηνή της ανάληψης του Οιδίποδα, αλλά το ρίγος δεν άντεξε και απέπτη στην αγγελική ρήση του Γιάννη Φέρτη, που, ως συνήθως τα τελευταία χρόνια, περιορίστηκε στα φυσικά προικιά της φωνής του. Το ρίγος όμως επανήλθε με το τέλος, που βρήκε τις κόρες του Οιδίποδα έρμες στην ορχήστρα και έρμαια των επερχομένων…
Ζεστό και πλούσιο το χειροκρότημα στο τέλος, έγινε χείμαρρος όταν αναφέρθηκε το όνομα του απόντος για πάντα Μίμη Κουγιουμτζή.