«Για να γίνει κανείς καλλιτέχνης, δεν αρκεί να χρησιμοποιεί μια τεχνική ή να βγάλει μια Σχολή. Χρειάζεται να δημιουργηθεί το κατάλληλο πνεύμα και μια μέθοδος δραματικής τέχνης που να διασφαλίζουν την εξέλιξη του μαθητή. Πρέπει να καταλάβουν κάποια στιγμή ότι το οικοδόμημα της τεχνικής τους, η μηχανική του τραγικωμικού, η κωδικοποίηση της μορφής και του πνεύματος που τη διαπερνά, διδάσκονται όλα αυτά στη Σχολή, αλλά συμπληρώνονται από την προσωπική εμπειρία ζωής και τη σχέση τους με το κοινό», είναι οι σκέψεις του Μαρσέλ Μαρσό, για την τέχνη της μιμικής. O διάσημος μίμος, ο οποίος έχει μείνει αξέχαστος σε όσους είχαν την τύχη να δουν παράστασή του, συμπληρώνει φέτος τα 80 του χρόνια και όπως δηλώνει ο ίδιος διανύει την τελευταία μεγάλη του περιοδεία ανά τον κόσμο… Απόψε για μία και μοναδική βραδιά κάνει μια στάση στο Ηρώδειο, για να μας χαρίσει μια παράσταση γεμάτη αναμνήσεις. Ενα ρεσιτάλ μίμησης διαφόρων χαρακτήρων και προσώπων, ενώ στο δεύτερο μέρος του προγράμματός του, θα παρουσιάσει τις «Περιπέτειες του κου Μπιπ», του alter ego του, σε τραγικές και κωμικές στιγμές.
Η ζωή του
«Ή μίμος θα γίνω ή τίποτα». O Μαρσέλ Μαρσό, ένας από τους μεγάλους μίμους της εποχής μας, γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου του 1923 στο Στρασβούργο, όπου έκανε και τις γυμνασιακές σπουδές του. Στη συνέχεια, παρακολούθησε τη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών της Λιμόζ. Εκεί μυήθηκε στο σχέδιο και στη ζωγραφική, που τον συνόδεψαν ως δημιουργικό πάρεργο σε ολόκληρη τη ζωή του. Καθοριστική για τη διαμόρφωσή του στάθηκε η μαθητεία του πλάι στον Σαρλ Ντιλέν, σπουδαίο Γάλλο θεατράνθρωπο, ηθοποιό και σκηνοθέτη, και τον Ετιέν Ντεκρού, γνωστό μίμο της εποχής, συγγραφέα του βιβλίου «Paroles sur le mime» («Κουβέντες για τον μίμο»), μια «γραμματική» της τέχνης του μίμου, τον οποίο ο συγγραφέας ονομάζει «κινούμενο ανδριάντα», δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στη μιμική του σώματος. H επίδραση και των δύο στάθηκε καθοριστική. O Ντιλέν είχε ιδρύσει τη Νέα Σχολή του Ηθοποιού, το 1922, μια υποκριτική σχολή με σαφώς ποιητική κατεύθυνση, από την οποία ξεπήδησε μια ισχυρή τάση του γαλλικού θεάτρου, με ιδιοφυείς εκπροσώπους, όπως ο Ζαν-Λουί Μπαρό και ο Ζαν Βιλάρ, ο μετέπειτα ιδρυτής του Λαϊκού Εθνικού Θεάτρου (Theatre National Ρopulaire).
Πιερότος
Στις 22 Μαρτίου του 1947, ο Μαρσέλ Μαρσό, κλείνοντας τα 24 χρόνια του εμφανίζεται μέσα από τις σκιές των παρασκηνίων με ένα καινούργιο προσωπείο. Είναι η μέρα που γεννήθηκε ο Πιερότος του φεγγαριού με το παράξενο χλωμό πρόσωπο, τα μαυρισμένα από κάρβουνο μάτια και την κόκκινη γραμμή να διαπερνά από άκρη σε άκρη το στόμα: ο θρυλικός Μπιπ. Από τη στιγμή εκείνη κι ύστερα, δημιουργός και δημιούργημα ταυτίζονται με τον τρόπο που ταυτίστηκε ο Σαρλό με τον Τσάρλι Τσάπλιν. Με τη δημιουργία του αξέχαστου Μπιπ, «ποιητικού και ευτράπελου ήρωα της εποχής μας», μικρού αδερφού του Πιερότου και του Σαρλό, ο Μαρσό προσδίδει στην τέχνη του μιμοδράματος μοναδική εκφραστικότητα. Δίνει καινούργια έμφαση στο κύρος της και προκαλεί το διεθνές ενδιαφέρον.
Διευθυντής της Compagnie de Mimes που φέρει το όνομά του, ο Μαρσέλ Μαρσό σκηνοθέτησε και ερμήνευσε πάμπολλες παντομίμες, που έφεραν όλες το στίγμα του απαράμιλλου στυλ του. Μερικές από τις πιο γνωστές είναι: «Το παλτό», «O θάνατος πριν την αυγή», «O άνθρωπος με τον αυλό», «O Πιερό της Μονμάρτης», «Οι τρεις περούκες» και φυσικά «O Μπιπ». Στον κινηματογράφο, έπαιξε και σκηνοθέτησε «Το παλτό», «Στυλιστικές ασκήσεις» κ.ά.