Ομολογώ ότι πολλά δεν κατάλαβα από τον προγραμματισμό της ανοιξιάτικης πανηγυριώτικης εκδήλωσης της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας στη Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης. Αυτός ο «Πολιτισμός των Πολιτισμών» μέσα σε ένα παγκόσμιο ναό της οπερατικής, αλλά και μπαλετικής τέχνης, ανατέθηκε σε έναν επιφανή σκηνοθέτη του σινεμά, Ελληνα αλλά διαμένοντα στην ξένη. Εκλήθησαν τραγουδιστές του «έντεχνου» ελληνικού τραγουδιού (η «κλασική» συμμετοχή αποσκίρτησε την προτελευταία στιγμή) και ένας αλλοδαπός χορογράφος με αλλοδαπό συγκρότημα για μια παραγωγή «ελληνικής» έμπνευσης.
Θα περίμενε κανείς ότι θα επελέγετο ο «Ζορμπάς» της Λυρικής Σκηνής που υπήρξε η προαναγγελθείσα συμμετοχή στις πολιτιστικές ολυμπιακές διαφημίσεις -στην ουσία- των Αγώνων του 2004. H στήλη δεν έχει εκφραστεί ιδιαίτερα κολακευτικά γι’ αυτήν την παραγωγή, όμως για την προκειμένη περίπτωση τίποτε δεν θα ήταν πιο αρμοστό. Ορχήστρα, χορωδία και μπαλέτο της ΕΛΣ σε ένα δημοφιλέστατο διεθνώς μπαλέτο ενός κοσμοαγαπημένου συνθέτη, του Μίκη μας, και ας είναι ο χορογράφος αλλοδαπός. H μουσική και το βασικό πασίγνωστο σενάριο με το άλλο τόσο πασίγνωστο βασικό βηματολόγιο του syrtaki dance θα ξεσήκωναν τον ενθουσιασμό.
Το κιτς… περίσσεψε
Ας το πούμε ωμά: όταν παραγγέλνεις κάτι παίρνεις «γουρούνι στο σακί». Ντάγκιλεφ με γνώσεις, ένστικτο, ενόραση, κουλτούρα και μεγαλοφυΐα ήταν μόνον ένας. Ομως, εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πώς ενεπλάκη το Αμέρικαν Μπαλέ Θίατερ, ο χορογράφος Λαρ Λούμποβιτς (πολλά υποσχόμενος στα ’60ς και ’70ς, αλλά έκτοτε;), ο συνθέτης Κρις Τεοφανίντες (δεν μιλάει ελληνικά ο συμπαθέστατος) και σχηματίστηκε η «Αρτεμις». Μια μπαλαρίνα δεν φέρνει την άνοιξη, ούτε σώζει ένα ημίωρο μπαλέτο. H Τζούλι Κεντ υπήρξε μια κλασική θεά, αλλά πώς να γλιτώσει από το κιτς και τα de’ ja vus που κατέκλυζαν θέαμα και ακρόαμα. Οπου ο Χατσατουριάν με τον Προκόφιεφ (στις πολύ κακές τους) επένδυσαν μνήμες του «Φαύνου» του Νιζίνσκι, του «Δάφνις και Χλόη» του Φόκιν και του Αστον, των «Αρχαϊκών Επιγραφών» του Ρόμπινς.
Τα κοστούμια ήταν η αποθέωση της πεπερασμένης άποψης μιας αμφίβολης ελληνικότητας και οι κυνηγοί με τον Ενδυμίωνα σε κωμικά στιγμιότυπα (γιατί άραγε;) ήσαν τουλάχιστον γελοίοι. Συμβουλή: θάψτε αυτήν την «Αρτεμι». Διαγράψτε τη από τα ρεπερτόρια. Απαγορέψτε την αναβίωση. Δυσφημίζει μάλλον, παρά διαφημίζει τον Πολιτισμόν των Πολιτισμών της επερχόμενης Ολυμπιάδας. Καλύτερος πρέσβης, όπως έχουν τα πράγματα, ο Zorbas the Greek!