«Αγαπητές Αντιστίξεις, Ζω, τα τελευταία χρόνια, με το άγχος που γεννά η άπειρη δυνατότητα εκλογής των προς ακρόασιν μουσικών. Με συντριβή, λοιπόν, διάβασα σε μουσικό περιοδικό ένα κείμενο του Klaus Ηeyman(ιδιοκτήτη της Naxos), στο οποίο αποκωδικοποιεί με αριθμούς την ιστορία της μουσικής: «Περίπου δύο εκατομμύρια ώρες μουσικής είναι το προϊόν της συνθετικής παραγωγής των τελευταίων 1.000 ετών! Αν υπολογίσουμε ότι μόνο εκατό χιλιάδες ώρες από το σύνολο αυτό έχουν ηχογραφηθεί, θα χρειαζόμαστε περίπου 1.900.000 cd για να καλύψουμε το υπόλοιπο!».
Εκλεισα αμέσως τον ενισχυτή μου, όπως ο βοσκός μαζεύει το κοπάδι πριν απ’ την καταιγίδα, και απομονώθηκα στην παραμυθητική λειτουργία της σιωπής. Αισθάνθηκα αδύναμος να σηκώσω το βάρος της μουσικής ιστορίας. Αισθανόμουν ώς τότε υπερήφανος για τους 1.500 περίπου δίσκους μου που συμπύκνωναν επαρκώς -έτσι πίστευα- τις νότες του παρελθόντος.
Ομως, από εκείνη τη μέρα, δεν μπορώ να ξανακούσω πια μουσική, μπροστά στο δέος του corpus που αδυνατώ να εξερευνήσω, και νιώθω μια ενδόμυχη ψυχρότητα προς το αντικείμενο που κάποτε λάτρευα.
Δεν ξέρω πώς θα το έλεγαν οι ψυχολόγοι, αλλά εγώ το ονομάζω «κατάθλιψη της ποσότητας». Τι πρέπει να κάνω;»
«Αγαπητέ φίλε της μουσικής,
Μη βασανίζεσαι με άνυδρα ερωτήματα. Προβληματίστηκες ποτέ με τα δισεκατομμύρια των κελαηδισμών από τα άγνωστα πουλιά με τα οποία δεν θα διασταυρωθούν τα πεπρωμένα σας; Δεν σου αρκεί κάθε φορά η ευτυχία του ήχου του αηδονιού ή του κούκου που στοχαστικά σε συντροφεύει; Με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισε και τη μουσική: κάθε ώρα μουσικής που ακούς και αγαπάς, ισούται με το άθροισμα των 1.900.000 ωρών που δεν θα γνωρίσεις ποτέ, καθώς η ευτυχία της μουσικής στιγμής ταυτίζεται με το άπειρο.
Αν, παρ’ όλα αυτά, χρειάζεσαι και ιατρική υποστήριξη, η λύση είναι απλή: να ακούς το τελευταίο μέρος (adagio-allegro) από το Κουιντέτο Εγχόρδων Κ516 του Mozart, κάθε βράδυ μετά το φαγητό και πριν από την κατάκλιση.»