ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Καλά, εντάξει, ησύχασε! Το εμπεδώσαμε: πρώτος ο Υμέτερος Φίλος Σπύρος Ευαγγελάτος ανέβασε «Ιωνα» ειρωνικώ τω τρόπω, δεν ήταν πρώτη η Λυδία Κονιόρδου, η οποία έσκισε φέτος με τον «Ιωνα» – και προφανώς ενόχλησε τη γνωστή πανταχουπαρούσα «Κολλεγιά». Εντάξει, το ακούσαμε! Το έκανες το Χρέος σου. Βρε κακό που μας βρήκε μ’ αυτόν τον άνθρωπο! (Το θέμα, όμως, είναι ποια παράσταση του «Ιωνα» θα θυμάται ο κόσμος, έτσι;). Κι εδώ θα συνηγορήσω με την άποψη του συναδέλφου Γιώργου Σαρηγιάννη («Νέα») ότι το Εθνικό Θέατρο οφείλει να διατηρεί και να επαναλαμβάνει όσες καλές παραστάσεις αρχαίου δράματος ανεβάζει. Οπως έκανε το παλιό Εθνικό, που επαναλάμβανε επί σειράν ετών ορισμένες παραστάσεις του. Δεν είναι κρίμα, λ.χ., να παιχτεί μόνο σε 10 παραστάσεις φέτος αυτός ο εξαίρετος «Ιων» της Κονιόρδου, του Φωτόπουλου και του Λούλη – και μετά να χαθεί; Δεν είναι κρίμα που δεν ξαναδουλεύτηκαν οι τόσο ενδιαφέροντες «Πέρσες» του Λευτέρη Βογιατζή; Τι λέει ο Νίκος Κούρκουλος; Ναι, βέβαια: Το «είμι» θα πει «έρχομαι» κι όχι το «ίημι» (που ωστόσο έχει και την έννοια του «σπεύδω»). Τα σαλάτωσα, εν τη βιάσει (και τη… βράσει) μου, την περασμένη Κυριακή, με αφορμή το συσχετισμό «Ιων – Ερχόμενος». Συσχετισμό, πάντως, που τον έκανε (ωραιότατα) το κείμενο της παράστασης, όχι εγώ. Εγώ απλώς «έπαιξα» μ’ αυτόν για να δώσω έμφαση στην «αποκάλυψη» Χρήστος Λούλης. (Θεέ μου, τι σε αναγκάζουν να… «αναλύεις» ορισμένοι ψυλλολογούντες). Να πάτε αμέσως στο Ηρώδειο, κύριε Κουλούρη! Οπου ο μάγκας στον οποίο έχει παραχωρήσει ο Πρόεδρος Κούκος το κυλικείο του Φεστιβάλ πουλάει το μπουκαλάκι το νερό (ένα ποτήρι) 80 λεπτά (272,5 δραχμές). Στο Ηρώδειο, κ. Κουλούρη! «Εμείς τόσο το πουλάμε!», μου απάντησαν ευγενέστατα όταν επισήμανα την ενδεικτική τιμή 0,50. Δηλαδή αν δεν θες, κοράκιασε. Ες κόρακα, αγιογδάρτες! Καλά, αυτός ο παπάς που δεν αφήνει παράσταση για παράσταση, εκκλησία δεν έχει; Εσπερινό και άλλες βραδινές εκκλησιαστικές παραστάσεις δεν έχει – και τρέχει κάθε βράδυ στις θεατρικές; Οπου όοοολους του θεάτρου τους ξέρει κι όοοοολοι τον γνωρίζουν (μικρός το δέμας, αλλά κοκκινοτρίχης σε μαύρο ράσο, μπαμ κάνει από μακριά) και δώστου φιλιά και χαιρετούρες. Θεατρική μασκότ πλέον ο ιερεύς. «Η μυστηριώδης και υπόκωφη ομορφιά της λίμνης, η απόκοσμη σιγαλιά του Δρυμού, η πολυβότανος χλωρίδα και πανίδα, ο νησόκηπος…». Με τέτοιο οίστρο (μπρρρ) μίλησε η Πρεσποσύνη (μην την κλαις) του Σκυθοαψβούργιου Μεγάλου Δουκός (ο Δουξ του Σπρουξ, που έλεγε κι ο αξέχαστος ο Γιώργος Ιωάννου). Ερωτηθείς (από «Τα Νέα») «τι ήταν εκείνο που συνετέλεσε στη (διαχρονική υποτίθεται…) επιτυχία των εκδηλώσεων στις Πρέσπες», άρχισε με τα ανωτέρω να αναπτύσσει την υπερεκχειλίζουσα Πρεσποσύνη του, για να καταλήξει στις συναυλίες Καραΐνδρου και Κραουνάκη. Για τις άλλες συναυλίες (Πανταζή, Γαρμπή, Βανδή κ.λπ.) που χρηματοδότησε το σεπτό Σκυθοαψβουργιστάν, τσιμουδιά. Δεν ερωτήθηκε, άλλωστε. Είδα κάπως μονοκοπανιά -ανάθεμά το για επάγγελμα- τους τρεις από τους τέσσερις θερινούς Μολιέρους. Γιατί, φτωχά, κατακαημένα ΔΗΠΕΘΕ μου, δεν ανεβάζατε απ’ ευθείας μια φαρσοκωμωδία του κερατά, να το καταφχαριστηθείτε κι εσείς και το κοινό στο οποίο εν τέλει απευθύνεστε, αντί να φαρσοκωμωδεύετε αθλίως ατυχείς Μολιέρους και άλλους κλασικούς; Γιατί, πτωχοαλαζόνες μου, γιατί;