Επιτυχημένη υπήρξε η πανελλήνια πρώτη του χεντελιανού «Ορέστη», στις 25 Ιουλίου στον προαύλιο χώρο του Μουσείου της Αρχαίας Κορίνθου. Ο «Ορέστης» αποτελεί συμπίλημα που διαμόρφωσε ο ίδιος ο Χέντελ το 1734, σταχυολογώντας ορισμένες από τις ωραιότερες σελίδες προγενέστερων έργων του. Το ομοιογενές αποτέλεσμα απέδωσαν μέλη της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ υπό τον Γιώργο Πέτρου, που διηύθυνε από το τσέμπαλο. Η σχετική απειρία των νεαρών μουσικών της ορχήστρας εξισορροπήθηκε από τη σημαντική συνεισφορά του Δημήτρη Σέμση (εξάρχων), που συνέβαλε αποφασιστικά ακόμα και με την ποιότητα του ήχου του. Ο Πέτρου έδωσε ρυθμό στην παράσταση και στήριξε τους τραγουδιστές, επιτρέποντάς τους να αποδώσουν τις άριες στην ταχύτητα και με το ύφος που τους ταίριαζε καλύτερα. Σε κλειστό χώρο, με την κατάλληλη ακουστική, θα απολάμβανε κανείς περισσότερο ορισμένες εκλεπτύνσεις δυναμικής, καθώς επίσης την ευαίσθητη συμβολή των οργάνων του συνεχούς βάσιμου (Γ. Πέτρου, Ε. Μηνακούλη – θεόρβη, Α. Τσακαλής – τσέλο), που στον ανοικτό χώρο χάνονταν.
Θαυμάσιες ερμηνείες
Στις 27 Ιουλίου τον ρόλο του Ορέστη, γραμμένο για τον υψίφωνο καστράτο Τζοβάνι Καρεστίνι, απέδωσε η μεσόφωνος Μαίρη – Ελεν Νέζη. Εμφανώς βελτιωμένη σε ό,τι αφορά τη δεξιοτεχνία, ξεχώρισε για τη μουσικότητα και το συναίσθημα της ερμηνείας, ιδιαίτερα στη μεγάλη, αργή άρια της β΄ πράξης. Το παρουσιαστικό και η ευγένεια της κίνησής της, την κάνουν ιδανική για παρόμοιους ρόλους. Θαυμάσια υπήρξε επίσης η Μαρία Μητσοπούλου ως Ερμιόνη, που εκτός από τις καθαρώς φωνητικές αρετές διακρίθηκε για την καλαισθησία των διανθισμάτων και εν γένει του τραγουδιού της.
Το ντουέτο ανάμεσα στις δύο τραγουδίστριες ανήκε στις πιο ποιητικές στιγμές της βραδιάς. Τρίτη κυρία της διανομής, η Χριστίνα Γιαννακοπούλου στήριξε αξιοπρεπώς τον ρόλο της Ιφιγένειας. Στον σταθερό πυρήνα των Ελλήνων τραγουδιστών που ασχολούνται με το μπαρόκ ανήκει ο βαθύφωνος Πέτρος Μαγουλάς, που φωνητικά και σκηνικά φάνηκε να απολαμβάνει τον ρόλο του τύραννου Θόα. Ομοίως, ο κόντρα-τενόρος Νίκος Σπανός τραγούδησε με ευαισθησία τη μουσική του Φιλοκτήτη. Ο βαρύτονος Αρης Παπαγιαννόπουλος διέθετε ευγενή σκηνική παρουσία και είχε μελετήσει φιλότιμα τη μουσική του Πυλάδη, για την οποία όμως η ωραία φωνή του παρα-ήταν μεγάλη.
Υπό τη λιτή αλλά εύστοχη καθοδήγηση της Μαρίας Γυπαράκη το θέαμα -στερημένο από σκηνικά και με ωραία, έστω δανεικά κοστούμια από την Ιταλία- διέθετε κίνηση και παρουσίαζε οπτικό ενδιαφέρον, κρατώντας την προσοχή του κοινού ακόμα και κατά τις εκτενείς άριες. Μια επιτυχημένη πρώτη, που καλό θα ήταν να βρει συνέχεια αλλά και μιμητές.