Α υτό το ιδιοφυώς «παγωμένο» πρελούδιο (από το Πρώτο Βιβλίο) του Debussy επαναφέρει εν μέσω εορτών την επικαιρότητα του χιονιού.
Ενώ, όμως, τα «Βήματα στο χιόνι», κατά τις διαθέσεις (και τις οδηγίες) του συνθέτη, πρέπει να αποτυπώνονται μελαγχολικά και αργά («Triste et lent»), το ίδιο το χιόνι -και όταν πέφτει και όταν στρώνεται- διατηρεί τη μαγική, αισιόδοξη αθωότητα του παραμυθιού.
Αυτή η χαρούμενη κατάλευκη αναδρομή που οδηγεί λιγότερο στο φυσικό φαινόμενο και περισσότερο στα παιδικά μας χρόνια, μπορεί πάντα να ενδύει στα λευκά τις χριστουγεννιάτικες μουσικές του Corelli και του Torelli, αλλά και τον μονότονο ήχο από το σιδερένιο τρίγωνο για τα κάλαντα.
Το τοπίο των ημερών παραπέμπει ευθέως στον πρόλογο της «Snegurochka», της κόρης του χιονιού του Ρίμσκι – Κόρσακοφ, με το μαύρο της νύχτας και το άσπρο του απέραντου χιονιού.
Χιονίζει, αλλά οι νιφάδες δεν είναι ακαδημαϊκές νότες των Αλπεων, από τη μεγαλοφυή παλέτα του Richard Strauss, μα τα μικρά κομμάτια μπαμπακιού που πέφτουν πάνω στις γιρλάντες του χριστουγεννιάτικου δέντρου του «Καρυοθραύστη».
Ισως όλες οι μουσικές που ακούμε αυτές τις μέρες είναι στην ουσία χιονοσκεπείς (μια και η προσθετική φαντασία του ακροατή διαμορφώνει το περιβάλλον) και όλες οι παρτιτούρες να βρίσκονται εγκλωβισμένες, θαρρείς, σ’ αυτήν τη γυάλινη μπάλα που, μόλις την κουνήσεις, γεμίζει το νερό της με χιλιάδες θρύμματα λευκού.
Ομως -τι ειρωνεία!-, η μεγαλύτερη μουσική των ημερών δεν ακούγεται, αλλά σαν λευκή μεταφορά διαβάζεται με τις λέξεις του Παπαδιαμάντη, στην καταληκτική παράγραφο από τον «Ερωτα στα χιόνια»:
«Κ’ επάνω εις την χιόνα έπεσε χιών. Και η χιών εστοιβάχθη, εσωρεύθη δύο πιθαμάς, εκορυφώθη. Και η χιών έγινε σινδών, σάβανον. Και ο μπαρμπα-Γιαννιός άσπρισεν όλος κ’ εκοιμήθη υπό την χιόνα, διά να μη παρασταθή γυμνός και τετραχηλισμένος, αυτός και η ζωή του και αι πράξεις του, ενώπιον του Κριτού, του Παλαιού Ημερών, του Τρισαγίου».